Do what you fucking love!

Jawel, een gelegenheid heeft zich weer aangediend en op mijn schoot genesteld zit een laptop. Een laptop van een zeer lieve huisvrouw bij wie ik nu inwoon op het moment, maar daar later meer over. Ik ga snel de draad weer oppakken bij waar ik was gebleven en probeer niet teveel vooruit te lopen op de zaken. Even nog een boterhammetje smeren en een bakkie koffie maken en dan ben ik er helemaal klaar voor.
Zo, het bakkie koffie is een bakkie thee geworden, met melk, en de boterhammen werden uiteindelijk getransformeerd tot toast, belegd met gebakken champignons, kaas en tomaat. Mmmm :) Het haardvuur knappert naast me, want buiten waait de wind hard en blaast het de regen door de straat heen. De 2 huishonden liggen bij me voeten en de radio op de achtergrond speelt waardeloze rockmuziek; ik ben helemaal klaar voor een volgend, lang verslag.
Nieuwjaar was waar ik was gebleven. Ik begaf me nog steeds in het gezelschap van mijn 'medefruitverkopers' in Katikati, de enige 2 die ontbraken tijdens oud & nieuw waren Caitlin & Sarah, die allebei aan het vrijwilligen waren bij Prana, een muziekfestival van een week lang. Op oudjaarsdag moest er gewoon gewerkt worden van 8 tot 18.30 en daar had niemand natuurlijk echt zin in. Je kon ook goed zien dat het iedereen behoorlijk aan het opbreken was; de lange dagen die gevuld waren met het verkopen van fruit. We wilden met een klein groepje de avocadoboerderij achter ons laten voor de avond en ergens naar toe gaan, het maakte niet uit wat, als we maar even konden ontsnappen. Uiteindelijk kwam hier niks van terecht, want iedereen was gewoon te moe om ook maar iets op te zetten of te regelen. Achteraf maakte dit echt niks uit, we bleven met ze allen bij het huis met een mannetje of 25 en telden gezamenlijk af, terwijl we in een kring stonden. Iedereen gaf elkaar een knuffel en naarmate er meer drank werd gedronken, hoe meer er werd gedanst, maar dat was aan mij niet besteed. Ik hield het voor gezien rond een uurtje of 1, want ik was kapot. Gelukkig hadden we een 'day off' op Nieuwjaarsdag en hoe beter dan de dag te beginnen om wakker te worden gebeld vanuit Nederland door Jacco. Twee uur later was het Sarah die me weer wakker belde en toen was het ook maar tijd om aan 2015 te gaan beginnen. Ik was erg besluiteloos deze dag, ik wist totaal niet wat ik wilde gaan doen, had nergens zin in en opeens weer wel ergens zin in, ik snapte er weinig van. Uiteindelijk met een paar Canadezen, Engelsen en een Amerikaanse fish and chips wezen eten en de dag op het strand doorgebracht met prachtig weer. Hier kreeg ik ook surfles van ons Schotse koppel, Alison & Ross. Na een paar keer proberen lukte het me om te blijven staan op de surfplank, WAUW, wat een gaaf gevoel is dat zeg, als je door de golven wordt meegenomen en je voelt gewoon dat je plank wordt meegetrokken door de stroming en als je dan ook nog eens een klein stukje kan blijven staan, WAUW. Dat was echt gaaf om dat op nieuwjaarsdag mee te maken, een goed begin van 2015. We sloten de dag af met een bbq op het strand met de 2 Duitse Anna's, mijn Duitse zuster Caro, de 2 idioten uit Schotland en ik. Chocola om het echt goed af te sluiten en toen was het over, de eerste dag van het nieuwe jaar, 2015. De overige 364 dagen staan al te trappelen om hun intrede ook te mogen doen en voordat je het weet, beginnen we weer bij 1...
De dagen daarna waren weer gevuld met het verkopen van fruit. Met mijn nieuwe verkoopspot ging het stukken beter en ik verveelde me weinig meer. Iets wat ik was vergeten te vertellen tijdens mijn vorige verslag was dat ik een paar keer bezoek had gekregen van mijn Christelijke vrienden, de jehova getuigen. De eerste keer dat ze langs kwam raakten we aan de praat over het leven en ik gaf der een kort pleidooi over hoe ik er in stond. Ze gaf zelf nog verder weinig weg, behalve dat als ik antwoorden wilde, ik naar een bepaalde site moest gaan, welke ze me gaf, en dan zou het wel goed komen. Ze was nog geen 20 minuten weg of ze kwam alweer terug, in der handen een bijbel, verschillende magazines, koekjes, wol(want ik was een hoop aan het breien tijdens het 'verkopen'), snoepjes en een boekje over de evolution and creation. Toen begon ik alles een beetje beter te begrijpen en helemaal toen ze me uitnodigde om een zondagochtend in de 'Kingdom Hall' bij te wonen. Ik bedankte der vriendelijk en begon alles eens door te bladeren. Wat betreft religie stond ik op dat moment open voor alles; ik vind dat je geen uitgesproken mening kan hebben over iets waar je totaal niks vanaf weet. Vanaf dat moment ging ik me nog meer verdiepen in religie en dan met name het Christelijke gedeelte ervan. Ik begon aan de bijbel, maar ik kwam net aan door de eerste pagina heen. Ik begon aan de magazines, maar dat kwam al snel uit op er door heen bladeren en aan de kant ermee. Het enige wat me echt trok was het verhaal over de creatie en de de evolutie. Wat ik steeds zag terugkomen in alles was dat je gewoon blind moet geloven. Blind geloof in alles wat geschreven staat in de bijbel. De jehova getuige bleef terugkomen naar me verkoopplek, net als een vriendin van der. Ik confronteerde ze met mijn bevindingen en over het blind geloof hebben en later besefte ik maar weer eens al te goed: niet in discussie gaan met Jehova getuigen. Maar ook besefte ik me dat niet elke Christen een Jehova getuige is. In elk geloof heb je extremisten, kijk maar naar de Islam bijvoorbeeld, of de joden. Maar dat betekent niet dat elke moslim een extremist is en dat geld voor alle andere geloven precies hetzelfde. Naja, genoeg geluld over religie :D
Sarah kwam behoorlijk overstuur terug van het festival. Een vriendin van der, die ze daar had leren kennen, was naar beneden gevallen tijdens het beklimmen van een berg en was overgebracht naar het ziekenhuis met de helikopter. De week die we eigenlijk nog op de boerderij bij elkaar zouden zijn werd zodoende 2 dagen, maar wel 2 fijne dagen waarin we een hoop tijd samen doorbrachten. Donderdagochtend zeiden we voor de 3e keer gedag tegen elkaar en ik liet toch weer een paar traantjes gaan in de auto naar het werk toe. Het was echt een gare klote dag, om het maar even zo te noemen. We zouden elkaar weer zien over een maandje, maar de eerste dag voelt dat altijd behoorlijk kut. Ik herinner nog goed dat ik onderweg terug naar de boerderij bij mezelf dacht ''Misschien is ze er wel weer gewoon...''. En ja hoor, ik kwam terug bij de vriezer waar al het fruit was gestald, toen Taryn me vertelde dat Sarah weer terug was. What the fuck?! Ik sprak met Chris, die der had afgedropt ergens op de snelweg, en hij vertelde me dat ze der telefoon in zijn auto had laten liggen.
Terug bij de boerderij zag ik Sarah weer en ik was zo blij. Zij was ook blij en allebei hadden we het gevoel dat het universum der weer had teruggebracht; het was nog niet der tijd om weg te gaan. Ze was ook in contact geweest met der vriendin en het ging beter met der, ze kon al weer kleine stukjes lopen.
Vanaf toen was het nog een paar dagen fruitverkopen voordat het Katikati-Avocadoboerderijverhaal over was.
De laatste verkoopdag, een maandag, brak aan en ik was zo ziek als een hond. Dit begon de avond ervoor en ik meldde me dus dan ook ziek in de ochtend. De hele dag lag ik op bed en ik denk dat het een reactie was van mijn lichaam vanwege de laatste 4 weken. Continu ben ik maar blijven gaan en weinig rust gehad en ja, dan kan dit gebeuren. Het verrotte was dat we een 2 daagse hike hadden georganiseerd, Sarah, Alison, Ross & ik, een koppelhikedate ;) We zouden maandagavond weggaan, hiken naar de hut, daar slapen en dan de dag erna weer hiken naar een hut. Dit stelden we dus nog maar even uit en de volgende dag voelde ik me al een stuk beter. Het was opruimen geblazen in het huis, een hoop waren al hun spullen aan het inpakken voor de reis terug naar Auckland of naar het zuiden. Sarah en ik zouden ook een auto terugrijden naar Auckland en deze konden we ook mooi gebruiken om naar het bos te rijden. Alison & Ross hadden hun eigen auto, maar die stonden om 8 uur met panne; lekke band. We wilden om 10 uur weggaan, maar dat ging hem dus niet worden. Uiteindelijk hadden ze de band verwisseld en waren ze naar een monteur gereden. Die keek eens goed naar de auto en zij dat er wat dingen verrot waren en dat de auto beter bij hem kon blijven voor een nacht. Hij vond ook dat we onze andere auto niet op de parkeerplaats moesten laten van het bos, want er werd een hoop gestolen. Hij zou ons wel naar het bos brengen en dan de volgende dag weer ophalen. Hij gaf ons nog 2 flessen wijn mee en zette ons, inderdaad, af bij de start van de hike, zo gaaf. Het was uiteindelijk 3 uur 's middags voordat we begonnen en de hut was bereikt rond een uur of 7. Sarah had het meeste avondeten al voorbereid in de keuken op de boerderij en met 2 Schotten bij je weet je dat het goed gaat komen met de thee. We hadden een heerlijke avond in de hut met een hoop thee voor mij en de 2 flessen wijn voor de anderen. We hadden de hut voor ons alleen, wat wel erg relaxt was. De volgende ochtend scheen de zon volop en maakte we dezelfde weg weer terug. We werden opgepikt door de monteur zoals afgesproken en daarna gingen wij vieren ook elk ons eigen weg. Alison & Ross gingen naar familie toe en Sarah en ik gingen weer even terug naar de boerderij om de rest van onze spullen te pakken. Sarah zou die avond een bus nemen van Auckland naar Wellington en ik had een date met de boer die me een baan had aangeboden!
Het was 3 uurtjes terugrijden en vlak voordat we Auckland bereikte, nam Sarah het stuur over en bleef ik achter bij een benzinepomp. Nu was het wel echt afscheid tot na het Luminate Festival, het festival waar Sarah naar toe ging om te vrijwilligen. Na het festival zouden we weer meeten, samen met Caitlin, Claire en Carolin. Voor mij ging er nu een ander avontuur beginnen; het schapenenstierenboerderijverhaal! Mike, de boer, was er na een half uurtje en ik mocht hem gelijk wel. We hadden elkaar natuurlijk al wel gezien bij mijn fruitstalletje, maar nu konden we echt praten. Hij was homo, een gayfarmer dus, en had een partner vertelde die me, nadat ik hem had gevraagd of die zijn boerderij runde met zijn vrouw of vriendin. Het werd er niet ongemakkelijk van na die vraag wat wel fijn was, haha. Naast de boerderij hadden ze ook een restaurant, welke zijn partner runde en waar we die vrijdag gelijk naar toe zouden gaan. De boerderij was een behoorlijk stukje verwijderd van de bewoonde wereld en al snel zag ik ook mijn bereik op mijn telefoon verdwijnen. Op de farm leerde ik Dave & August kennen, 2 jonge gasten die ook op de boerderij werkten en woonden. August zijn vriendin was er ook en dat maakte 5 in totaal. De boerderij was omgeven met prachtig landschap en wat ik toen zag, was nog maar 1% ervan. 3500 hectare land hadden ze, echt niet normaal groot. 9 werkhonden die allemaal zo gek als een deur waren, wilde geiten, fazanten, herten, etc. Het was echt zo'n prachtige omgeving, midden in de natuur, maar toch op een boerderij. Niks was plat, overal heuvels en het landschap golfde op en neer. Ik had een eigen kamer met een 2 persoonsbed erin, het kon niet op. En vlak voor het eten zei Mike tegen me ''Oh btw, this package came in for you.'' Het was een wensballon van thuis, drop om uit te delen, kaarsjes van Jacco en een kaart van oma. Dat was zo gaaf om te kunnen ontvangen in NZ, echt waar, niet normaal gaaf. Ook zat er in het pakketje een houten plankje met daarop de tekst:
DO WHAT YOU FUCKING LOVE!

Het leven op de boerderij was er eentje die in het teken stond van werken, maar wel relaxt werken. Ik heb me daar geen 1x opgejaagd gevoeld, maar voelde me juist heel erg snel thuis. Dit kwam denk ik vooral door Mike, die duidelijk liet merken wie de boer was, maar ten alle tijden super relaxt bleef. En een goed gevoel voor humor had, ik heb me kapot gelachen daarzo. Ook het feit dat er nog een stel jonkies bij waren(21'ers ;)) hielp ook zeker mee. En dan was er ook nog Kevin, een man die zijn hele leven voor de familie van Mike op de boerderij had gewerkt en het hele landgoed kende als zijn binnenzak. Altijd prachtig om samen te werken met iemand die zoveel weet over een bepaald 'onderwerp'. Elke dag werd er begonnen om 8 uur en mijn eerste 4 uur werkte ik als een WWOOF'er. Dit was voor mijn accomodatie en eten, maar elk uur wat ik na de middagpauze deed, stak ik in mijn eigen zak. Mike betaalde me 14 dollar per uur cash, waar ik zeer blij mee was.
De donderdag brak aan en naast het huis dook het landschap naar beneden en had er zich een valley gecreeerd, hoogstwaarschijnlijk in de ijstijd. Deze hele valley stond die ochtend vol met mist, of misschien was het wel een laaghangende wolk, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het prachtig was, want de zon begon ook al mooi door te komen en het zou een warme dag worden. Die dag werkte ik met August & zijn vriendin Haley; we gingen de fundering maken van 9 hondenkennels. Kevin en Mike hadden beiden 9 werkhonden en Kevin had nieuwe hokken nodig voor zijn diertjes. Eerst gingen we langs bij de buurman om naar zijn kennels te kijken en wat opmetingen te doen. Ook hij had een hoop honden en het was echt zo gaaf dat er overal honden waren. Heerlijk om omgeven te zijn bij die beesten :) In de middag begonnen we met palen slaan en voordat ik het wist was de dag alweer voorbij. Ik betrapte mezelf er vaak op dat ik wegdroomde wanneer ik weer een havik voorbij zag zweven. Ik vind dat zo verschrikkelijk mooi en het geeft me altijd zo'n speciaal gevoel van binnen, wanneer ik zo'n beest in zweefvlucht voorbij zie gaan. Ik kan niet wachten tot ik een keer een arend zie in mijn leven..... Rond een uur of 5 waren we terug bij het huis en werden de nodige biertjes geopend voor de 'boertjes'; de dag zat erop. Er moest alleen nog wel eten gemaakt worden en dit was in handen van ons allemaal. Het was leuk, want er was een kast met een hoop mogelijkheden daarin tot het maken van ..... van alles, en dat maakte het zeer interessant. Niet dat het veel soeps was wat wij er van maakten, maar het was wel leuk om zo met elkaar bezig te zijn in het kookproces. Na het eten ging ieder zijn eigen ding doen en zoals ik al zei, het huis was groot genoeg voor iedereen. Het was heerlijk om niet in een druk hostel te zijn, maar gewoon lekker in een huis met een eigen kamer. Er was een grote chilllounge met een massive bank en een tv, balkonnetje, etc. Ja, ik was weer op een mooie plek beland :)
De vrijdag was aangebroken en ik voelde de vrijdagspirit in de overige werkers; nog 1 dag en dan is het weekend! Mike en ik zouden die dag na het middageten naar Waipu Cove gaan, waar het restaurant 'The Cove', wat hij en Lloyd beheerde, zich begaf. In de ochtend ging ik met Dave & Kevin 'het weiland in', wat inhield dat we eerst 20 minuten met de quad onderweg waren. We gingen waterbakken installeren voor de koeien en dat hield ons wel bezig voor een paar uur. Ongelooflijk om zo de dag te starten. Je zit op de quad en de lucht is helemaal blauw, de zon is langzaam aan het doorkomen en je voelt de warmte toenemen. Je bent omgeven bij gebergte, heuvellandschap, en overal is groen om je heen. Wilde geiten zie je in de verte zich een weg naar boven banen en ook verschillende watervalletjes waren duidelijk zicht- en hoorbaar. Wauw.......
Rond een uur of 11 ging ik Mike helpen met stieren naar binnen brengen die een injectie moesten krijgen. Duncan de buurman bracht ze met zijn honden vanaf de weilanden waarin ze hadden gestaan naar ons toe en wij regelden het verder in het 'stierendoolhof', zo noem ik het maar even bij gebrek aan een beter woord. Met het sluiten en openen van deuren kunnen ze verder lopen naar het volgende gedeelte of kun je juist een paar stieren apart houden van anderen. Uiteindelijk gaan ze 1 voor 1 door een nauwe sluis en kunnen ze gewogen worden en eventueel een injectie krijgen. Daarna ging Mike op de quad en ik achterop en kon ik live in actie zijn honden aan het werk zien. We moesten 2 groepen met stieren overbrengen naar een ander weiland en dat was echt zo prachtig om dat vanaf de quad te zien. Mike gaf aanwijzingen aan zijn honden vanaf de achterkant en hij legde me de verschillende soorten 'werkhonden' uit. Een soort was voor de zijkanten en een ander ras(ik ben de namen van de rassen vergeten) werkte vanaf de voorkant. ''STAR, LEFT LEFT'', ''SCOTTY, BRING BACK, BRING BACK'', en zo ging het maar door, echt fantastisch.
Het was alweer 2 uur voordat we uiteindelijk wegreden van huis en dat was eigenlijk veels te laat. We werden die middag om 5 uur verwacht om te beginnen met werken en het was nog zeker zo'n 3,5 uur rijden tot Waipu Cove. Ook was het vrijdagmiddag en we moesten door Auckland heen......... Ook namen we Star mee, 1 van de werkhonden. In Waipu Cove bij Lloyd was Boris, een bijna-blinde werkhond. Hij was al wat ouder en Lloyd had hem meegenomen voor wat gezelschap, maar ook omdat zijn ogen heel erg snel achteruit gingen. Omdat Boris en Star vriendjes waren en Boris wel wat gezelschap kon gebruiken, namen we Star mee. Star was alleen niet zo heel erg gewend aan lange autoritten en na 2 uurtjes te hebben gereden keken Mike en ik elkaar precies op hetzelfde moment aan met een schrik in ons gezicht, want we roken allebei precies hetzelfde; stront. We keken op de achterbank en jawel hoor, Star had een paar verse gedraaid. Mike stopte gelijk aan de kant en ik zeek zowat in me broek van het lachen. Het enige wat Mike kon uitbrengen, en toen hoorde ik wel wat meer het homofiele in hem(wat je normaal gesproken helemaal niet merkte); OH MY GOD, OH MY GOD, OH MY GOD...fantastisch, ik heb me helemaal het apelazerus gelachen toen. Mike vond wat oude McDonalds French Fries bakjes en veegde de stront daarin. Hij bekeek het nog eens goed en vond het eigenlijk wel grappig en maakte wat foto's en stuurde ze rond naar zijn vrienden. Hahaha, flashback, dat had ik kunnen zijn een paar jaar geleden :D Star lieten we der ding doen op het gras, ook al had ze het meeste al gedaan in de auto, en we vervolgden onze weg. Nog geen half uur later en het was alweer raak, hahaha. We roken het allebei weer op hetzelfde moment en jawel, weer stront op de achterbank. OH MY GOD, OH MY GOD, hahahahaha. Ik heb zoveel gelachen met Mike, hij heeft echt een goed gevoel voor humor en neemt zichzelf en anderen net zo hard in de zeik. Hiermee doel ik bijvoorbeeld op homofiele grappen, zelfspot is die echt goed in. We kwamen rond een uur of 6 aan en hadden snel even wat te eten in het apartement. Ik zou die avond achter de bar staan met Sarah, een student uit Dunedin. Ik hoefde maar tot 9 uur te werken en daarna ging ik met Lloyd en Mike naar het apartement. Even wat eten en snel slapen...... Volgende dag leerde ik Lee kennen, een Amerikaanse van 21 die ook in het restaurant werkte en ook in het apartement sliep. Ze nam me mee naar het strand, wat 2 min van het huis verwijderd was, en het klikte gelijk goed met haar. Heerlijk positief als dat ze was, strooide ze der 'happiness' in het rond, gewoon met wie ze was. We zwommen wat en praatte de hele ochtend vol. 's Middags werden we beide om 4 uur in het restaurant verwacht voor onze shift en deze keer was het wat langer; 11 uur werden de laatste krukken op de bar gezet. Het achter de bar staan ging goed. Mijn voornaamste taak was afwassen in het begin, maar ik probeerde me zoveel mogelijk in de rest van het barwerk te bemoeien. Mike leerde me nog een paar cocktails en de tijd ging snel voorbij. Hij probeerde me nog te koppelen met een Nederlandse meisje met een iets te grote boezem, wat ze maar al te graag wilde showen aan de mensen, wat wel grappig was. Verder is er niet zo heel veel aan, het werk zelf. Je maakt mensen hun drinken klaar en heb een lulpraatje met ze, wat me soms wel een beetje begon te irriteren. Het is zo nep, zo fake, al die lulgesprekken. Small talk. Naja, het zal er wel bijhoren, maar dan hoef ik geen barman te worden. Er kwamen een paar oudere Duitsers het restaurant binnen en hij vroeg om een Duits biertje, eentje met een lekkere grote schuimlaag er bovenop. Nu kwamen mijn Duitse vakanties met Sven en zijn familie goed van pas; dat wist ik nog wel hoe dat ging! De zondag brak aan en de ochtend bracht ik weer samen met Lee door in het apartement. Ze zat in een dillema; ze wilde graag naar Luminate Festival, maar ze wist niet hoe ze er heen moest gaan. Ik vertelde over mijn ervaringen met liften en dat ze dat makkelijk kon doen. Ze had ook een optie om met een paar van het restaurant mee te gaan, maar dat was niet helemaal zeker. Toen we er zo over aan het praten waren, begon ik steeds enthousiaster te worden om zelf ook naar het festival te gaan. Ik had al langer het gevoel dat ik naar een festival wilde gaan, maar had nooit echt gedacht aan Luminate. Het is een week lang en dat vond ik toch wel een beetje eng. Ik wist niet goed hoe ik dat zou handelen en hoe ik zou reageren op alles. Ik besprak het met Lee dat ik ook enthousiast aan het worden was en zij werd helemaal blij. Ze zegt; ''Ow wauw, weet je wel niet hoe romantisch dat zou zijn, als je opeens aan komt op Luminate en dan Sarah verrast?!'' Ik liet het idee langzaam op me inwerken en vroeg wat tijd aan der. We moesten die dag weer beginnen om 4 uur en dit zou de laatste dag achter de bar zijn. Ik had een klein beetje zelfvertrouwen opgebouwd achter de bar en blijkbaar genoeg om ook eens wat drankjes rond te brengen naar de tafels. Bij mijn eerste blad drinken ging het al gelijk mis..... Ik had 3 sprites en 1 cranberry juice op mijn blad staan en terwijl ik de laatste sprite op de tafel zet, valt mijn cranberry juice om en alles over 2 kinderen heen. Ik schrok me kapot en begon me gelijk te verontschuldigen, maar ik dacht niet helemaal goed na toen ik dat deed. ''Oh shit, oh fuck, I'm so sorry, I'm so fucking sorry, are you alright!?'' Ik vergat helemaal dat ik aan het werk was en dat ik met kinderen te maken had. De ouders moesten wel lachen, maar ik wist niet goed of dat nou was vanwege het drinken of vanwege mijn geshit en gefuck, hahahaha. Ik had het zelf pas door toen 1 van de serveersters naar me toe kwam en het vertelde van mijn gescheld, maar ze lag zelf helemaal dubbel van het lachen. Dat was het laatste blad dat ik rond heb gebracht die dag.......
De volgende ochtend hakte ik de knoop door; ik ging met Lee samen naar Luminate. Mike was al naar huis gegaan op zondag, wat betekende dat Lee en ik samen met Lloyd mee naar huis gingen. Lloyd rijdt echt als een idioot en we waren zeker snel thuis. Ik vertelde Mike van mijn plannen en die vond het prima. Ik zou werken t/m vrijdag en dan zaterdag zouden we beginnen met liften. De overige dagen waren gevuld met een hoop sjouwwerk en het splitsen van hout. Ook gingen we met 3 quads helemaal naar het achterste stuk van het land dat Mike & Lloyd bezitten en vanaf daar kon je de oceaan zien in de verte. Het was echt ongelooflijk prachtig, je kon heel ver rond kijken en overal glooide het land op en neer. Wilde geiten waren overal en 1 van de honden ving nog een fazant. We sprongen nog in een vijver onderweg en ik was vergeten dat ik mijn telefoon nog in mijn broekzak had zitten. Hmmm....handig. Bereik hadden we toch niet op de boerderij, dus ik kon mijn telefoon wel eventjes missen :)
Mike betaalde mijn kaartje online en uitgerekend met de rest van mijn uren zou ik nog 212 dollar krijgen. Toen we dat bespraken vroeg die of 300 goed was. Ja, natuurlijk is 300 goed, maar dat hoeft niet! ''Yeah, you're going to hitchhike and you're going to the festival, you need a bit of extra money!'' Okay Mikey, thank you! :D
Zaterdag werden we afgedropt door Dave, 1 van de medewerkers op de boerderij, langs de kant van de snelweg. We hadden onze duim nog niet uit of er werd al gestopt door een Australisch koppel. Let the hitchhiking begin! Ze brachten ons tot de kruising vanwaar je of zuid kon gaan richting Taupo of oostelijk kon gaan richting Rotorua. Wij moesten richting Taupo en zij gingen zich vermaken in Rotorua. Toen we gedag zeiden, had Lee al een boeketje gemaakt met bloemen voor ze als bedankje, echt cool. Opnieuw, het was misschien 1,5 minuut dat we bij de rotonde stonden of er stopte alweer een auto. Deze keer was het een Kiwi, een middelbare schoolleraar in Engels en Drama, genaamd Joe. Joe vertelde ons dat hij in Wellington moest zijn en dat die in 1x zou door rijden. What the fuck! We hadden gehoopt dat we halverwege zouden zijn aan het einde van de dag, maar dit was natuurlijk helemaal fantastisch. In Taupo met ze drieen het meer van Taupo ingedoken voor een verfrissend baantje. Zo helder als dat dat water was had ik nog nooit gezien. Supergroot meer en dan zo helder, echt prachtig. De rit was een mooie, want we gingen ook nog langs Mt Tongariro, waar je de eeuwige sneeuw bovenop de top zag liggen. Onderweg nog ergens gegeten en 's avonds rond een uur of 10 aangekomen in Wellington. Via Caro & Caitlin, die ook in Wellington waren, hadden we een 'Couchsurf' plek weten te regelen. Couchsurfing = bij iemand op de bank slapen. Mensen stellen een bed of een bank of wat dan ook beschikbaar waar je kan slapen voor de nacht. Het is gratis en kan een heel leuke ervaring zijn, want je komt ook zo weer in contact met nieuwe mensen. Ik was kapot toen we daar aankwamen en het voelde daar binnen niet helemaal jovel. De man waar we mee spraken was wel okay, maar ook hij was een beetje vreemd. Er sliepen een stuk of 6 mannen in het huis en ik zag geen vrouw. We konden op de 2 banken slapen in de woonkamer, maar ik voelde me nog steeds niet heel chill. Ik kon me niet ontspannen en probeerde in contact te komen met Caro om te horen hoe ze op dit adres was gekomen. Dit lukte niet en dat maakte mijn mood niet heelveel beter. Maar goed, het werd middernacht en opeens kwam er leven in het huis. Mensen begonnen te koken en ik zag voor het eerst ook een vrouw tussen de mannen lopen. We werden gevraagd of we wat wilden eten en hier at ik voor het eerst 'White bait'. Heel duur soort vis en het werd klaargemaakt met een omelet. Uiteindelijk was er helemaal niks aan de hand en ik denk dat het te maken had met een tekort aan slaap/te moe zijn. 's Ochtends vroeg weer op en Lee had een tekening gemaakt met wat quotes voor de eigenaar van het gebouw. Overal waar we kwamen deed Lee dat; een klein tekeningetje en wat woorden als bedankje vanuit ons tweeen, echt heel leuk. We hadden ontbijt ergens in Wellington en gingen eerst op zoek naar de ferryterminal om kaartjes te kopen voor de overtocht naar het Zuiderlijke eiland. Deze waren 53 dollar en aangezien we pas de volgende dag gingen, hadden we nog de hele zondagmiddag over om lekker Wellington te bekijken. In de bibliotheek weer wat bekenden tegen het lijf gelopen en het was helemaal erg toen we in 1 van de winkelstraten van Wellington op de grond gingen zitten. Achter mekaar kwam ik mensen tegen die ik had leren kennen in Fat Cat, echt zo mooi. Caro & Caitlin joinde ook onze groep en we hadden onze avondmaal op de grond in Cuba street. Caitlin zat met der rug tegen een paal aan en net niet onder het afdakje en op het moment dat ze zei: ''Well, I guess this is the place to be.'', een duif schijtte der linkerschouder helemaal onder, hahahahaha. Ik zag het zo gebeuren, echt een fantastisch moment wat ik niet snel meer zal vergeten, hahaha. We hadden nog een bakkie koffie ergens en toen was het echt tijd om weer op te splitsen. Lee en ik moesten nog een slaapplek vinden en dat werd uiteindelijk een hostel.
De volgende dag weer vroeg op, want we hadden de boot van 8 uur. De bootreis was fantastisch, echt super mooi om door de Marlborough Sounds heen te gaan. Dat kan ik niet uitleggen en foto's doen het ook geen eer aan. Dat moet je gewoon zelf een keer zien/meemaken.
's Middags rond een uur of 12 kwamen we aan in Picton, het begin van het Zuidereiland voor ons! Picton is een mooi, klein, relaxt dorpje. We gingen snel richting het kleine stukje strand dat ze hadden en doken het water in. Lekker verfrissend, alleen toen ik er weer uit was, zag ik alle kwallen die zich in het water begaven, maar gelukkig was ik niet gestoken. Ook rende er opeens een hoop kinderen voorbij wie riepen; STINGRAY, LOOK A STINGRAY! En jawel, je zag een grote zwarte vlek onder het wateroppervlak langzaam wegzwemmen. Wauwwww, volgende keer even wat beter kijken voordat ik het water induik, haha.
Ahhhhh, zooooooo, dat was mijn eerste gedeelte van mijn 'inhaalbloggen'. Ik ga langzaam verder met het schrijven van de rest van mijn adventures, maar ik zal dit alvast met jullie delen. Voor degene die mijn emailadres willen hebben; jaspermoek@gmail.com.
Ook heb ik foto's toegevoegd bij oudere verslagen en op sommige daarvan is ook Sarah te zien, dus voor de geintresseerden..... ;) Haha
Oh ja, en ik woon nu vast op een adres, welke is;

Jasper Moek
1 Kirk Road, Templeton
Christchurch, 8042
New Zealand

Lots of love, Jasper