FRUIT

De laatste keer dat ik een uitgebreid verslag schreef zat ik in de bieb van Henderson en had ik net verteld over mijn 'toekomstplannen'. Ik had nogal wat ideeen; richting het zuiden gaan en geld verdienen om in Argentinie een community op te bouwen. Dit speelde zich allemaal af ruim 2 maanden geleden, halverwege november. Op dit moment heb ik het nog steeds niet tot het Zuider eiland gemaakt en ook Argentinie is van de baan. Nadat ik gestopt was met Te Araroa, ging ik ongemerkt naarstig op zoek naar iets om de leegte op te vullen die er was ontstaan door het stoppen. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen met al die tijd en pakte gelijk het bouwen in Argentinie op om te vergeten over Te Araroa en door te gaan met leven. Maar ik moest even pas op de plaats doen, even rusten en even alles laten bezinken. Hier heb ik voor gekozen, een week na het schrijven van dat verslag, dus zo rond de 21e van november. Ik ga proberen in chronologische volgorde de draad weer op te pakken en dat begint bij het terugkeren naar Bob, John en Pippy.
Ik denk dat ik het chronologische maar weer laat varen, want ik moet nu alweer terug in de tijd gaan. Er is nog iets wat zeer het vermelden waard is en dat is hoe Sarah en ik elkaar leerden kennen. Volgens mij kwam ik rond de 5e van november terug in Fat Cat en hield ik mijn rustdagen. De eerste paar dagen mengde ik nog niet zo goed met de groep, maar toen ik eenmaal had besloten om niet verder te gaan, duurde het niet lang voordat ik weer connecte. Aan het Fat Cathuis vast zit een soort 'serre' met een 'fireplace', een verhoogd dek zit er in en er staan een hoop banken omheen. Op 1 van die banken zat ik lekker te genieten voor het vuurtje toen Sarah naast me kwam zitten. We begonnen te praten en praten deden we. We hadden een hoop te vertellen aan elkaar en ik merkte gelijk dat we op een zelfde level zaten wat betreft een hoop onderwerpen. Volgens mij hadden we wel een paar uur aan elkaar gepraat, voordat ze zei dat ze naar bed ging, want ze moest de dag erna weer fruit verkopen.
Dat was onze eerste echte ontmoeting en om eerlijk te zijn voelde ik toen al een behoorlijke connectie met der. Deze bleef in de dagen daarna groeien, net als de gesprekken. We praatten over van alles en we begrepen elkaar zo goed. Zo fijn wanneer je een connectie met iemand hebt op zo'n level. Ik weet nog goed dat ik tegen Paul, me Franse hikingbuddy, zei dat ik Sarah leuk begon te vinden. Sarah vertelde me laatst dat ze precies rond dezelfde tijd dit tegen haar vriendin Caitlin zei, zo mooi.
Maar er gebeurde niks tussen ons. We hielden ons beide een beetje in en focusde ons meer op de mooie connectie die aan het ontstaan was. Ik voelde me hier heel chill bij en dit was ook wat ik wilde. ''Geen rondgekloot meer wat nergens om gaat, nee, ik wil voor het echie gaan.'' Dit zei ik tegen mezelf toen ik NZ binnen kwam en ik kan je zeggen, het was het zo waard.
Dus ja, toen Bob en John mij hun auto gaven om terug te gaan naar Fat Cat om mijn spullen te halen, wist ik nog niet dat dat de dag zou worden waarop Sarah en ik duidelijk aan elkaar maakten dat we elkaar leuk vonden. Ook had ik het eerlijk gezegd niet echt verwacht; ik wist dat ik haar leuk vond, maar had er geen flauw idee van of er uberhaupt vertrouwen in dat zij mij ook leuk vond. Maar ja, na het lekkere avondeten in Fat Cat gingen Sarah, Paul, Kim en ik Jeff Dunham filmpjes bekijken en ja, als je dan opeens handen gaat vasthouden dan is het toch wel duidelijk dat je hetzelfde denkt... :)
De dag erna vertrok ik weer noordelijk en werkte ik de rest van het weekend in de tuin en in het huis van Bob & John. Ze zijn werkelijk waar 2 van de meest relaxte personen die ik ooit heb leren kennen en zwaar hilarisch ook nog eens. Pippy is dromerig, heel aardig en nog meer laidback dan der ouders. Zij vloog op dinsdag naar Nelson toe, plaatsje op het Zuidereiland, en dinsdag zei ik dan ook 'see you soon' tegen Bob, John en Pippy, want ik ging weer terug naar Fat Cat. Het was fijn om even bij ze te zijn, maar ik was daar niet waar ik moest zijn. Bij hun kreeg ik mijn plannen om naar Christchurch te gaan en zij gaven me een adres om bij langs te gaan. Rond deze tijd was ik nog steeds in de mindset van Argenitinie en had ik mijn zinnen gezet op geld verdienen in de bouw. Ik had al wat lijntjes uitgegooid naar bedrijven en het was wachten op antwoord. Ik was bereid om weg te gaan, ook van Sarah, als ik het maar kon maken naar Argentinie toe.
Wat ik alleen nog niet wist toen, was dat ik zwaar gek van Sarah zou worden in de week die volgde. Ook kwam ik steeds meer met mijn voeten terug op de grond en besefte ik dat ik aan het wegrennen was, wegrennen voor het verwerken van het niet lopen van Te Araroa.
Op de dinsdag kwam ik terug in Fat Cat en had een chille middag waarin ik hielp met het maken van kiwi jam en een hoop bijpraatte met Paul. 's Avonds kwam Sarah terug van het fruit verkopen en het was zo fantastisch om der weer te zien en vast te houden. In de dagen die volgde probeerde ik een ticket te regelen naar Christchurch, maar het kwam er steeds maar niet van, ook omdat ik zelf geen creditcard meer hebt, iets wat je nodig hebt hier in NZ. Wel had ik antwoord terug gehad van een bedrijf die wel interesse in mijn diensten had. Ze wilden me zo snel mogelijk in Christchurch hebben om het nieuwe project samen met de voorman door te nemen. Vanaf dat moment had ik gepland om begin december naar Christchurch te vliegen, want ik wilde nog zolang mogelijk met Sarah doorbrengen.
Ik dacht dat Sarah eind november pas wegging, maar dat bleek een week eerder te zijn. Op een regenachtige maandag ging ze met een grote groep vanuit Fat Cat richting Mt Tongariro, om daarna op een andere plek te gaan WWOOFen, samen met der vriendin Caitlin. Rond deze tijd begon ik ook ziek te worden en mezelf langzaam te realiseren dat ik even een rustpauze moest inlassen.
Ik had het behoorlijk zwaar met het vertrek van Sarah. In een week tijd waren we ontzettend close gegroeid en ik voelde echt verdriet bij de gedachte van der weggaan. De avond ervoor had ik een brief voor der geschreven en mijn gedachten en gevoelens nog eens op papier gezet. Ik denk dat het me ook zo raakte, omdat ik geen flauw benul had van wanneer ik der weer zou zien. Ik ging wel/niet naar Christchurch, zij ging haar pad. De rest v/d week ziekte ik behoorlijk goed door, wat waarschijnlijk ook wel een soort van reactie was van Te Araroa.
In deze week hakte ik de knoop door dat ik niet naar Christchurch zou gaan en ook niet naar Argentinie; het voelde niet als het gene te doen. Het voelde alsof ik nog niet klaar was in Fat Cat en ook hoorde ik mezelf zeggen tegen mezelf:'' Je kwam hier naar toe om nieuwe dingen te doen en niet om in een vertrouwde ouwe baan te duiken....'' Vanaf dat moment liet ik alle plannen en ideeen helemaal gaan en richtte ik me op het nu; even rust nemen. Ik was al bezig met WWOOFen bij Fat Cat en ik vertelde ze dat ik langer zou blijven. Een aantal projecten liepen er en 1 daarvan was het bouwen van een yogadek met bambooscherm. Hier kon ik me nu volledig op gaan richten en dat was chill.
Carolin, een Duitse die met Sarah op de hikingtrip was gegaan, kwam terug op woensdagavond en gaf me de volgende ochtend een envelop met een brief van Sarah. Dat was zo fantastisch om een brief van der terug te krijgen, dat gaf me zoveel vertrouwen dat we elkaar weer zouden zien; een top begin van de dag. Carolin en ik groeide vanaf dat moment steeds dichter naar elkaar als goeie vrienden en samen met Claire, een Franse dame, vormde we een geniaal trio. Later kwam daar ook nog eens Irish Lady Jeananne bij; ik ben omringd door vrouwen hier in Nieuw-Zeeland! :D
De dagen die volgden stonden in het teken van 'afscheid'. Paul vervolgde zijn Te Araroa trip, Natalie vloog naar huis toe en Kim & Julie verlieten NZ voor Australie. Dit gebeurde allemaal in 2 dagen tijd, maar ja, dat hoort nou eenmaal bij het reizen. Ik denk dat rond deze tijd ik gevraagd werd om ook fruit te gaan verkopen. 3 dagen deed ik het in Cox Bay, Auckland, en het was behoorlijk saai, als ik heel eerlijk ben. Mijn spot was niet zo heel erg druk en ik maakte zo'n 400 dollar gemiddeld per dag. Dit was natuurlijk niet voor mij, maar voor de managers van Fat Cat, die naast de community ook een business hadden, genaamd Fruit Vans. Na de 3 dagen uitproberen kon ik terugkeren in de tuin van FatCat, want er waren weer genoeg fruitverkopers en zodoende kon ik verder met mijn yogadeckprojectje. Dat begon al aardig gestalte te krijgen. Van de buren hadden we 5 grote dekken gekregen, voorgetimmerd en al en 3 ervan waren nog in behoorlijk goede staat. Nadat we hadden besloten waar het dek moest komen, kon ik beginnen met graven. Daarna was het een koud kunstje voor 15 mannen en vrouwen om de 3 dekken erin te tillen. Dat was een mooi staaltje communitywerk. Ook een mooi stukje werk was het bouwen van de 'Mulchshower'. Mulch betekent houtsnippers en om eerlijk te zijn, de douche was al gebouwd. Het ging hier in weze om de 'houtsnipperhoop' naast de douche. Deze houtsnipperhoop is zo'n 4 meter hoog en bestaat geheel uit, jawel, houtsnippers. Er was onwijs veel geleverd en op een blauwe maandagochtend waren we met ze 30en in de volle zon in de weer. 1 groep schepte alle snippers in bakken, een andere groep bracht al die bakken naar de hoop, er waren mensen aan het coordineren, andere waren bezig met de buitenrand van de hoop te betimmeren, etc. Het was echt een prachtig project wat we in 4 uurtjes in elkaar knalden. Het idee achter deze houtsnipperhoop is dat de 125 meter lange waterbuizen in de hoop zitten. Naast houtsnippers zitten er ook een hoop zakken kippenstront in verwerkt, want dat produceert weer een bepaald gas wat nodig is, ben even vergeten wat. De zon warmt de hoop op en voila, je hebt een buitendouche met heet water! Hoe prachtig is dat! Koud water omgezet door de natuur in warm, ik vind het zo geniaal.
Fat Cat Fruitvans gaat elk jaar tijdens kerst en oud & nieuw richting Katikati, om daar in de omgeving fruit te verkopen. Marcelo en Taryn, de managers van FruitVans, vroegen mij om mee te gaan met de gehele groep van 40 die daarheen zou gaan. Daar zou ik wel fruit gaan verkopen en Sarah zou hier ook waarschijnlijk heen gaan! Carolin en Claire gingen ook, net als een hoop anderen die ik had leren kennen in de afgelopen maanden. Over een periode van 3 weken zouden we 6 dagen per week gaan werken, waarvan we er 2 voor de WWOOFing deden en 4 ervan zouden uitbetaald worden. Het feit dat ik met kerst en oud & nieuw met fantastische mensen om me heen zou zijn was voor mij zowiezo het doorslaggevende. In de afgelopen maanden heb ik zoveeel prachtige nieuwe contacten opgedaan en vele daarvan zouden ook naar Katikati gaan, dus de keuze was snel gemaakt.
In de tussentijd bleven Sarah en ik contact houden. We belden eens per week en probeerde vooral present te blijven waar we waren; leven in het nu, iets waar we allebei heel veel mee bezig zijn. Door af en toe wat te laten horen was dit beter mogelijk dan elke dag een berichtje naar elkaar.
Langzaam maar zeker begon het Fat Cat Auckland avontuur tot zijn einde te komen. Taryn en Marcelo hadden ons verteld dat we 4 dagen voordat Fat Cat Katikati ging beginnen, even op vakantie moeten gaan. Even ergens anders wezen met onze hoofden, even erop uit. Claire, Carolin en ik besloten om noord te gaan met 1 van de auto's van de community. Nadat ik op zondag de laatste hand had gelegd aan de yogadek en het bambooscherm, verlieten we de volgende dag het terrein rond het middaguur. We gingen even langs bij Bob, John en Pippy om wat campinggear op te pikken en voor een bakkie thee. Het begon al snel klote weer te worden en na onderweg nog een keer gestopt te zijn voor een koffiepauze, maakte we ons weg richting Helena Bay; hello Family Coyle! We zouden de avond doorbrengen bij mijn fantastische nieuwe familie. Het was zo goed om ze weer alle drie te zien en we hadden een super diner, zoals gewoonlijk. Het piste van de regen, maar dat kon ons niks schelen. We zaten lekker binnen, bij te praten over de afgelopen weken. Carolin en Claire wistten niet wat ze meemaakten, zoveel vrijgevigheid, liefde en warmte. Voor het eten deden we een Engelse traditie; iedereen had een soort knalding in zijn handen, maar we hadden onze handen gekruist, zodat we dus ook in verbinding waren met elkaar. Op 0 trok iedereen aan het knalding en dat was echt mooi. Nog nooit gedaan en daarom des te mooier. De volgende dag met het ontbijt maaktte Audie voor ons drieen elk een loombandje en daarna gingen we weer op pad. See you soon, Audie, Tony en Susie! Onderweg naar het noorden stopte we bij de Ngawha Hotpools; natuurlijke hete modderbaden. Buiten regende het nog steeds en dat maakt het nog relaxter. 's Avonds bereikte we een stukje strand waar we de auto parkeerde en we ons klaar maakte voor de nacht. De eerste nacht in onze Honda Odyssee, een grote 7 seater dus dat zou geen probleem moeten wezen.... Eerst eten natuurlijk, maar ja, waar? Onderweg waren we een wc tegengekomen en ik voelde me verplicht als man van de expeditie om het avondeten te verzorgen; de ridder in me kwam naar boven. Zodoende liep ik over het strand, in de regen, met me potjes en pannetjes, gasbrander, boek om de tijd te doden, naar mijn nieuwe, eigengemaakte kookplek. Binnen in de 'keuken' was het erg vol met andere bewoners; mosquitosssss! Nadat ik me rijst had opgezet ging ik eerst even op vliegenvangst, voordat ik me boek er bij kon pakken om even rustig te lezen. Na een 20 minuutjes kon ik weer terug door de regen, maar wel met een warm potje eten. De dames hadden de auto al klaar gemaakt voor de nacht dus na het eten konden we gelijk gaan slapen. Slapen was echter een drama, het lag voor geen meter in de auto en de enige die daar blijkbaar geen last van had was Claire. Maar goed, in de morgen gelijk een goede, naakte duik in de zee en je bent weer zo wakker als ik weet niet wat! Daarna gezamenlijk een hike gedaan van een paar uur, wat zorgde voor een paar hele mooie uitkijkpunten. Het zonnetje begon door te komen en we maakte onze weg verder naar boven, waar we bij nog een paar baais en stranden stopten voor een paar duiken. Aan het einde van de dag gingen we naar Cape Reinga. Het was werkelijk waar fantastisch met de zon die aan het ondergaan was, maar ook raar om daar weer terug te zijn, hier waar Te Araroa begon, samen met Paul en Kate. Op de parkeerplaats zouden we die avond slapen en weer was de wc mijn keuken. Deze nacht was nog verrotter dan de nacht ervoor en helemaal toen we 's ochtends een vrouw bij ons aan de auto kregen, die ons vertelde dat het verboden was om daar te verblijven voor de nacht. We kregen een boete van 6 dollar pp, de kosten van een nacht op de camping die dichtbij was, maar het ergste vonden we dat we op een religieuze plek voor de Maori hadden geslapen. We wistten niet dat dit verboden was en hadden voor de makkelijke keuze gekozen om maar gewoon daar te blijven aan het einde van de dag. We hadden een lang gesprek met der waarin ze ons een hoop vertelde over wat er allemaal in het verleden was gebeurd, historie over de plek, etc. Ook vroeg ze ons om het te verspreidden dat het absoluut niet kan, slapen op Cape Reinga. We schaamden ons behoorlijk die ochtend en reden expres naar de camping om te kijken wat we gemist hadden. Vanaf Cape Reinga is er maar 1 weg en dat is zuidelijk en we stopten onderweg bij de Te Paki Stream. Deze volgden we voor zo'n 45 minuten totdat we bij de oceaan aan kwamen en Ninety Mile Beach. Hier gingen we natuurlijk weer het water in, voordat we weer begonnen aan de weg terug. Hierna reden we tot aan Kaitaia, waar we een koffie hadden en naar de bieb gingen. We moesten onze telefoons opladen en uitluisteren, want we moesten wat dingen regelen voor morgen, want morgen gingen we richting KatiKati; Fat Cat Katikati stond op het punt van beginnen! Feit was dat Sarah en Caitlin ook zouden komen en wij zouden ze oppikken van Fat Cat Auckland. Nadat we onze shit hadden gedaan, pikte ik een Fish & Chips op en dat was de goorste die ik ooit had gegeten en daarna nam ik me voor om er nooit meer eentje te eten. We gingen verder zuid en deze keer richting Dargaville, home of the Dargaville Circus. Claire der neef was in dit circus en we zouden hem gaan opzoeken. We hadden geen flauw idee waar het was, maar Dargaville was niet zo groot dus we zouden het moeten vinden. Achteraf, piece of cake natuurlijk, super groot bord met Circus, die kant op, too easy :) Super chille gasten allemaal en ze leerden ons nog wat goocheltrucs, jongleren, etc. 's Avonds bleven we daar slapen en we konden genieten van een echte douche! Caro en ik sliepen in mijn tent en yes, eindelijk een goeie nachtrust. Volgende dag na het ontbijt weer op de weg en richting Auckland! Bij Fat Cat aangekomen hadden we net Sarah en Caitlin gemist. Door een communicatiestorinkje liepen we ze mis en zaten ze in een andere auto. De auto werd alsnog gevuld met Diego en Josefine, wie ook fruitverkoper waren geworden. Drie uurtjes doorknallen en we waren in Katikati, op de avocadoboerderij waar we de avocados van hadden die we verkochten. Hier zag ik eindelijk Sarah weer en dat was fijn. Het voelde zo goed om weer bij der te zijn en we hadden een hoop om bij te praten. Ook Paul was hier, iets wat ik totaal niet had verwacht. Paul was ook gestopt met Te Araroa, ook door een blessure. In de tussentijd hadden we contact gehad, maar hij had hier niks over gezegd, dus de verassing was des te mooier. Caitlin was er ook weer bij en vele anderen; Ross en Alison uit Schotland, Chris en Lucy uit Engeland, Alessandro uit Italie, etc. Zo mooi.
Op het terrein stond een grote oude schuur, wat was omgetoverd in een 'bewoonbaar huis'. Het 'tentenpark' was tussen de avocadobomen, wat voor een mooi beeld zorgden.
De eerste paar dagen stonden in het teken van wennen aan de nieuwe situatie. Iedereen werd in gewerkt voor zijn nieuwe verkoopplek en dit ging allemaal tranquilo, op zijn Zuid Amerikaans(Marcelo is een Braziliaan, vandaar). Zaterdag hadden we daarom een vrije dag en zodoende konden we de omgeving een beetje gaan verkennen en in het huis helpen. Zondag begon het fruit verkopen en ik was geplaatst in Matamata, een uurtje van Katikati vandaan. De weg ernaar toe was werkelijk waar prachtig. Je rijdt eerst langs de bergen en dan ga je er dwars overheen met bochten alle kanten op. Als je eenmaal eroverheen bent, opent het fantastisch en word je getrakteerd op een indrukwekkend uitzicht. Dit reed ik elke dag in een wit bestelbusje met de Nieuw-Zeelandse radio schellend uit de speakers, fantastisch.
De eerste 4 dagen waren jammer genoeg belabberd; gemiddeld zo'n 400 dollar weer, net als Cox bay. Taryn had me verteld dat ik op een goeie spot stond waar ik zeker zo'n 800-900 dollar per dag kon binnenharken, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Ik stond op een parkeerplaats naast een park, net voordat je Matamata town center in komt. Taryn kwam me een ochtend bezoeken en ze gaf me wat meer tips voor het verkopen en het opstellen van mijn busje. Maar wat ik ook moest veranderen dacht ze, was mijn positie. Na de kerst moest ik gaan proberen om 200 meter verder van het centrum te gaan staan, dichterbij de rotonde, maar eerst was het tijd voor kerstavond!
1 van de eerste dagen dat we aankwamen in Katikati pikten we een naam uit een zak. Voor die persoon zou jij 'Secret Santa' zijn en voor mij was dat Ennio. Ik had een armbandje voor hem gemaakt van mooie stenen en met letters ook zijn naam gespeld. 's Avonds alle kado's onder de boom en wie is er Santa? Tijdens het eten vroegen ze of ik de kerstman wilde zijn en ja, daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Een dikke buik gemaakt met een kussen en een afgeragd, oud kerstmannenpak aangetrokken en klaar is kees. Beetje slap ouwehoeren en kado's uitdelen, op mijn buik geschreven. Het was een erg mooie avond en volgens mij had iedereen een gaaf kado'tje met een leuk stukje tekst erbij. Ennio speelt gitaar en hij had een lied bedacht voor de Fat Cat community, welke die zong en speelde die avond, wat echt prachtig was. Van Carolin kregen Sarah en ik allebei een foto die ze had gemaakt van ons op de eerste dag dat ze ons leerde kennen, echt zo prachtig. Mijn secret Santa was Anna-Lena en ze had een schelpenketting voor me gemaakt met een heel mooi gedicht ernaast. Het was een prachtige kerstavond, al voelde ik me nog niet helemaal in de kerststemming. Het was warm en er was zoveel zon. De volgende dag zouden we erop uit trekken; Carolin, Ross, Alison,Paul, Caitlin, Sarah en ik. We zouden gaan kamperen, zwemmen en hiken voor 2 dagen, echt heerlijk. Toen kwam ik echt in de kerststemming, echt heerlijk. Het was erg fijn om zo de kerst door te brengen met elkaar en we sloten het af met een diner in een restaurant. Een zeer geslaagde kerst :)
Daarna was het weer fruit verkopen to the max en deze keer met een verbeterde spot; het begon te lopen. Mijn dagen waren minder saai en ik verkocht meer. Tijdens zo'n dag ontmoet je een hoop verschillende mensen. Wat me opviel was dat er een hoop Nederlanders en Zuid-Afrikanen zich in de omgeving van Matamata bevonden. Ik had zeer leuke gesprekken met ze en sommige bleven terugkomen. Net als de Jehova getuigen, met wie ik in gesprek ging. Van de eerste kreeg ik gelijk een bijbel, een hoop magazines, wol voor het breien wat ik net had geleerd en wat snoep en koekies. Een vriendin van der kwam een paar dagen later langs met nog meer magazines en dit bleef zich herhalen. Elke keer ging ik weer het gesprek met ze aan dat het teveel overgave was aan iets wat niet te bewijzen was, iets wat je maar moest geloven, maar luisteren deden ze niet.
Op een dag stopte er iemand met een grote auto onder ze reet. Zijn nummerplaat zei: ''C8WBOY'' en uit de auto stapte Mike. Hij woonde een uurtje zuid van Auckland op een boerderij en na een leuk gesprek, bood die me een baan aan op zijn boerderij. Schapen en stieren heeft die op zijn 3500 ha land en dat is waar ik me nu op dit moment begeef. Ik ging in op zijn aanbod en belde hem een dag later, oudjaarsdag, op en we spraken af dat we elkaar rond de 11e van het nieuwe jaar zouden gaan zien. Ik kon in zijn huis blijven slapen, 4 uurtjes per dag WWOOFing doen en de rest van de uren zou ik uitbetaald krijgen; 14 dollar per uur cash! Fantastisch, perfecter dan dit kon bijna niet!
In de tussentijd was Sarah rond de 27e van december weggegaan van Fat Cat, want ze ging vrijwilligerswerk doen op een festival voor een week. Daarna zou ze weer terugkomen en zouden we nog een weekie samen hebben voordat we weer uit elkaar zouden gaan.
Maar nu was het eerst tijd voor nieuwjaar......en daar ga ik het de volgende keer over hebben. Hopelijk tegen die tijd doemt er weer een mooie gelegenheid op waarin ik gebruik kan maken van iemands laptop of pc, wat tot nu toe nog bijna elke keer is gebeurt, wanneer er geen bieb in de buurt was. Deze keer was het Mike en ik kijk er nu al naar uit om te vertellen over mijn 1,5 week hier op de boerderij. In die 1,5 week heb ik ook 3 dagen in de bar van Mike gewerkt, weer een mooie persoonlijke overwinning gemaakt op dat vlak. En voor nu; ik heb een meisje leren kennen hier op de boerderij, Lee uit Amerika, en we gaan samen liftend naar het zuiden vanaf morgen. Ze heeft me laten inzien dat het super vet zou zijn om naar Illuminate Festival te gaan, een festival waar Sarah nu weer vrijwilligerswerk aan het doen is, en wat een week duurt. Een week lang kamperen, muziek en festival, ik kijk er zo naar uit. Ik roep al anderhalve maand dat ik naar een festival wil en nu gaat het nog gebeuren ook, maar dat het deze zou worden, had ik nooit verwacht. Zo vet hoe het allemaal ineens kan omdraaien... Sarah weet nog van niks, dus dat wordt een leuke verassing.... :)
Love, Jasper
P.S. Thanks voor de e-mails, brieven en kaarten!
P.S.1 Dave & Bugs ( en vrouwen), gefeliciteerd! Ongelooflijk, baby's, ik kan het nog steeds soms niet bevatten. Ik ben erg blij voor jullie en had er graag bij willen zijn! Sterkte en good luck! X