Heaphy Track

De dag voordat we opsplitsten met Julie en Claire hadden Sarah en ik al de kampeerplaatsen geboekt voor de Heaphy Track. In het DOC kantoor vertelden ze ons dat het nog wel eens een gedoe kon zijn om bij de start van de track te komen, aangezien daar maar weinig verkeer naar toe ging. 30 km vanaf de start had je Collingwood, wat was het laatste ‘grote’ dorpje. Groot is hierbij een erg groot woord, want ik denk dat er misschien maar een paar honderd man woonden. 14 km voor de start had je nog een kleine nederzetting en vanaf daar was het alleen nog maar een weg richting de Kahurangi National Park. We zouden het dus moeten hebben van andere avonturiers die het bos wilden gaan bezoeken.
Zo ver waren we dus nog niet. We waren nog in het kantoortje van de Department Of Conservation en boekten hier voor 3 nachten een plek voor onze tent. We zouden het rustig aan doen en in ieder geval een dag er voor uittrekken om bij de start te komen. Hier zouden we de eerste nacht slapen, zodat we alle tijd hadden om deze plek te bereiken.
Nadat we de volgende dag onze boodschappen bij de Fresh Choice hadden gedaan, dropten we onze bagage die we niet nodig hadden, af bij het informatiecentrum. Zij zouden het toch wel grote pakket met spullen van Sarah en mij op de post doen voor een kleine 13 dollar; dat viel echt reuze mee, want het was een hele vuilniszak vol. Hierna zeiden we gedag tegen Julie en Claire, in de veronderstelling dat we elkaar snel weer zouden zien.
Backpacks vol met eten en benodigdheden voor de hike, en GO! We liepen Takaka uit met onze duim uitgestoken en het duurde niet lang voordat er een auto met 3 backpackers erin stopten. Ze hadden een geniale auto met allemaal quotes opgeschreven aan de binnenkant van het dak. Ze dropten ons af net na Collingwood, waarna we een stukje liepen en een mooi plekje vonden aan de kant van de weg om te wachten op auto’s. Al snel werd ons duidelijk wat er bedoeld werd. Weinig auto’s kwamen deze kant op, het was echt zo rustig. Na een tijdje zo te hebben gestaan besloten we om naar Collingwood te gaan en te kijken of we ergens een goedkope slaapplek konden scoren. Het was een kleine 10 minuten lopen en binnen 5 minuten hadden we Collingwood met zijn 2 straten doorgelopen. We hadden lunch op 1 van de bankjes bij het strand en al snel daarna viel Sarah in slaap. Ik raakte aan de praat met wat andere backpackers, die me vertelden over een ‘artshow’ die avond. Ze gaven me ook chocolade-ijs, waar ik Sarah verblijd mee wakker maakte. We deden nog een rondje dorp en zagen nergens echt een plek waar we misschien onze tent konden neerzetten. We haalden zelf ook wat ijs en vonden een mooi bankje waar we konden wachtten tot het een beetje donker werd, zodat we misschien onze tent op het strand konden neerzetten. Hier leerden we Kate uit Engeland kennen. Ze reisde alleen en had een auto en we raakten al snel lekker aan de praat met elkaar. Ze had net opgesplitst met der groep waar ze mee reisden en wist niet echt zo goed wat te doen. Ze had ook wel oren naar de kunstshow en nadat we met ze drieen avondeten hadden gemaakt, gingen we daar dan ook heen. Muziek werd er gespeeld en ze hadden echt onwijs mooie schilderijen aan de muur hangen. Ook was er gratis eten en je kon goed alle backpackers eruit halen, die dichtbij de eettafel stonden. Het was al donker buiten en tijd om de tent op te zetten op het strand. Kate ging met ons mee, want ze had zelf ook een tent in der auto. Dit was echt zo hilarisch om mee te maken. Sarah hielp Kate met het opzetten van de tent, maar er klopte geen hout van. Stokken van een andere tent waren bij haar tent er bij gekomen en het leek op alles, behalve de vorm van een tent, hahaha. Echt gelachen zo in het donker, maar uiteindelijk stonden beide tenten en besloten we om de wekker vroeg te zetten om voor het licht alles weer op te pakken en weg te wezen. Dit gebeurde dan ook de volgende ochtend en we stonden op met een prachtige zonsopgang op het strand, fantastisch. We hadden ontbijt op hetzelfde bankje en Kate vertelde ons dat ze ons een lift wilde geven. Dat was echt super chill en we namen lekker onze tijd, aangezien geen van ons haast had. Onderweg stopten we daarom ook bij een waterval, waar we even konden relaxen. Ook hier was het weer bijzonder prachtig met alle bergen rondom, het heldere water, etc. Toen we de weg vervolgden kwamen we er na een half uurtje achter dat we compleet de verkeerde kant waren uitgereden. We waren op iemands erf uitgekomen en het was nog een heel gedoe om te draaien met de auto, waar bijna geen ruimte voor was. Het ging allemaal maar net goed met Kate der sportauto, die niet echt gemaakt was voor deze wegen. Teruggekeerd bij de waterval namen we nu wel de goede weg en kwamen we uit bij een historisch winkeltje. Hier maakten we onze koffiestop van de dag, wat het dubbel en dwars waard was. Allemaal oude spulletjes die zij over de jaren heen had gespaard en verzameld. Ze verkochten er ook boodschappen en hadden een postservice; echt van alles kon je daar vinden. Een bijzondere plek en de vrouw van het winkeltje maakten een foto van ons voor op der facebookpagina, haha. Ook hier, in de middle of nowhere, moet er blijkbaar worden meegegaan met de tijd. We vervolgden onze weg en Kate had besloten om ons helemaal naar de start te brengen; geniaal! Hier maakten we een hele grote lunch klaar met ze drieen, wat inhield dat we zelfs gebakken aardappels hadden, wat een luxe! Hierna was het goodbye-time en we wisselden nummers uit met elkaar, maar om heel eerlijk te zijn, heb ik nooit meer wat van Kate gehoord. Maar dat geeft ook niet, want die 24 uur die je met elkaar hebt gedeeld was fantastisch; een ervaring die je niet meer vergeet. Je gaat elk een eigen weg en je bent dankbaar dat je elk een stukje met elkaar op elkaars pad hebt mogen lopen.
Nu waren we weer met zijn tweetjes en na 5 minuten lopen hadden we onze slaapplek bereikt; de Brown Hut. Hier was het dat we onze tent opzette en chillde voor de rest van de dag. Het was mooi weer en er was verder niemand, dus een middagdutje was snel bovenaan de lijst gekomen van ‘things to do today’. 1 ander iemand, een Duitser, natuurlijk, sliep die nacht in de hut. Hij had de track net gelopen en vertelde ons dat het echt een bijzondere was. We maakten ons eten in de hut, want de sandflies waren weer goed actief buiten. Het koelde ook behoorlijk af in de avond, en binnen was het lekker en windstil. Sarah voelde zich een beetje ziekjes, maar buiten dat om waren we klaar voor de start.
We deden het rustig aan in de ochtend, want we hadden alle tijd die dag om de volgende plek te halen. Het was gemiddeld zo’n vier uurtjes lopen, maar wel de hele tijd omhoog. Ons ontbijt, bestaande uit Oats, Rozijnen, dadels, pinda’s, een appel, cinnamon en water, hadden we al gemaakt de avond ervoor, zodat de smaak er lekker in kan trekken. Hier wil ik absoluut niet de credits voor krijgen, dit is allemaal mede mogelijk gemaakt door Sarah, haha. Ik heb een hoop van der geleerd wat betreft het bereiden van eten, een van der ‘skills’. Na het ontbijt was het rugzakken op de rug en gaan. Het was bijzonder om dit met ze tweeen te doen. Ik moet zeggen dat ik het ook wel erg spannend vond, want nu was het ook echt alleen ons 2. Maar deze spanning was nergens voor nodig, want het ging zoals het altijd gaat tussen ons; relaxt en leuk. Zoals gewoonlijk weer veel verhalen over elkaars leven van voordat we elkaar leerden kennen, maar vaak zat ook stiltes om te genieten van het moment en te beseffen in wat voor bijzondere plek we nu weer terecht waren gekomen.
Rond een uur of 3 kwamen we aan bij de Aorore Shelter, onze bestemming van de dag. Hier hadden we onze late lunch en maakten we nog grote plannen om na het opzetten van de tent, een stukje verderop te onderzoeken. Hier kwam niks van terecht, want na deze 2 gebeurtenissen hadden opa en oma weer een dutje nodig, haha. Lekker muziek luisteren, een boekje lezen of zelf schrijven; wat wil je nog meer? Langzaam begonnen er meer lopers uit te komen bij de shelter en er waren nog zeker wel vier andere tenten die met ons de nacht zouden doorbrengen bij de Aorore Shelter. Met het avondeten kon je gewoon zien dat er gekeken werd naar ons toen we al ons eten uitpakten. Ik heb dit nog niet verteld, maar hiken met Sarah is een nieuw soort hiken. Ze had mij zo ver gekregen om ‘iets’ meer eten mee te nemen en wat meer variatie er in te brengen, en dan zou zij lekker voor ons koken. Dat hebben we sowieso geweten die eerste 2 dagen, want we hadden een partij voer bij ons, niet normaal. Dingen die ik nog nooit mee had gehad; tomaten, uien, knoflook, komkommer, kaas, crackers, allemaal verschillende soorten specerijen, wortels, appels, en ga zo maar door. Altijd als ik inkopen deed voor mezelf was het altijd zo goedkoop mogelijk en zo licht mogelijk, maar met Sarah heb ik een heel ander niveau bereikt, haha. Nu ik dit zo weer opschrijf en er aan terug denk krijg ik weer een brede lach op me gezicht, want het was echt bijna ‘glamour hiking’.
De nachten konden nog wel eens koud zijn en dan is het lekker als je samen bent. Lichaamswarmte van de ander is een zeer goede kachel, maar we waren ook voorbereid met thermal kleren, mutsen, jackets en truien. Het was nog steeds zomer, dus het was wel degelijk te doen, maar dat was een ander verhaal voor mijn wederhelft. Het contrast is soms zo groot tussen ons, dat ik aan een boxer en de slaapzak genoeg heb, maar dat zij naast me ligt met vier lagen aan, haha.
De volgende dag zouden we Mount Perry overgaan en richting de Saxon Hut lopen. Dit was zo’n vijf uurtjes wandelen en de dag begon prachtig met een hoop zon. Binnen het uur waren we bij de Perry Saddle Hut, waar we even lekker de tijd namen om te genieten van het snelstromende water van een beekje. De hut zelf stond in de ‘zadel’ van omringende bergen, wat een mooi gezicht gaf. Het was echt een fantastische wandeling in de zon. Soms liepen we in de schaduw door het bos en soms waren we weer ‘out in the open’. Op een bepaald moment lieten we het bos achter ons en konden we voor een paar kilometer ver zien over een grote, open vlakte. Dit was echt een prachtig stukje natuur. Naja, het is allemaal fantastisch natuurlijk, maar sommige dingen steken er gewoon net even iets uit. De weg kwam langs 1 van de oudste hutjes van de track en het was een knusse met maar 8 bedjes erin. Hier hadden we onze lunch en werden we voor het eerste geconfronteerd met de gemuteerde eend; de Weka. Het lijkt op een eend en heeft het karakter van een kraai, en zijn glinsteringen zijn etenswaren. Ze zijn totaal niet schuw en zitten zo in je tas. Na het eten het water in gegaan bij het beekje, wat toch kouder was dan verwacht, maar wel lekker met het warme weer.
Na onze weg weer te hebben vervolgd, kwamen we door een soort van ‘sprookjesbos’. Overal was mos en je kon de magie gewoon voelen. Nog meer uitgestrekte vlaktes lagen voor ons en toen we dichterbij de Saxon Hut kwamen, had de zonneschijn plaats gemaakt voor mist, wat wel een gaaf effect gaaf. Aangekomen bij de hut waren we goed moe en hadden we een bakkie thee met een koekie. Hier zagen we 2 jongens die we ook al de avond ervoor hadden gezien. Het bleken 2 Duitsers te zijn, verrassend, en het waren zeker toffe gasten. Zij maakten noodles klaar en Sarah was bezig met een soep. Er was hier een gasfornuis in de hut, dus konden we mooi onze ‘chickpeas’ koken die we al sinds gisteren hadden laten weken. Wat zeg je? Chickpeas laten weken in water en die heb je meegdragen de hele tijd? Jep, hahaha. Glamourhiking to the bone. And we loved it hahaha.
Er kwam nog een stelletje in de hut erbij die ons een hoop informatie gaf over andere mooie plekjes in NZ en zo werd het nog een gezellige, warme avond in de hut. De rest had allemaal al hun tent opgezet en ik had expres gezegd tegen Sarah om er nog even mee te wachten. Er was verder helemaal niemand, dus waarom onze tent opzetten als we gewoon in die hut kunnen liggen?! Bespaart weer een hoop gedoe in de ochtend. En zo geschiedde dat we heerlijk op 2 matrasjes lagen die nacht, in een warme hut.
Lekker vroeg opgestaan, ontbijt gemaakt en met het eerste licht vertrokken. Vandaag stond er 9 uur van hiken op het programma, iets waar we geen andere keus voor hadden. Met het bespreken van de kampeerplaatsen was dit de enige mogelijke combinatie, omdat alle andere plekken al vol waren. De warmte van de zon bereikte ons vandaag niet en miezer regen was er voor in de plaats gekomen. Ook vandaag weer een fantastische dag in het sprookjesbos, waarin de kleuren nog beter werden geaccentueerd door de regen. Via de James Mackay Hut gingen we omlaag richting de westkust, waar de sandflies al op ons lagen te wachten. In de Lewis Hut hadden we onze lunch, wat bestond uit rijst, tomaten, komkommer, black beans, chick peas, lemon juice en Sarah der speciale specerijen. We hebben echt gegeten als een koning, wat we ook wel nodig hadden vandaag. Sarah sprak vandaag niet zoveel en als ik wat vroeg dan kwam er weinig uit. Ik zag af en toe hoe der gezicht stond, en dan wist ik dat ik gewoon me mond moest houden en doorlopen, hahaha. Ze was moe, ziekjes en had de nodige pijntjes door haar lichaam. En dan kom je uit bij een mooi aspect van het hiken. Je bent constant met ze tweeen, wat betekent dat je dus elkaars goeie momenten, maar ook zeker elkaars mindere momenten van dichtbij meemaakt. Je leert elkaar dus zo goed kennen en dat je elkaar gewoon soms even moet laten. Ik vind dit echt een mooi proces, waarin je dingen van elkaar gaat herkennen en dat je groeit in je relatie.
Bestemming van die dag was de Heaphy Hut. Hier was het vol met mensen, en sandflies. Het lag naast een rivier, waar we ons mooi even konden wassen. Zo heerlijk ook dat je altijd gewoon overal naakt het water in kan gaan, zonder te hoeven nadenken over anderen. Iedereen is erg vrij in het hikewereldje, en daar voel ik me wel degelijk in thuis. Na het wassen en het tent opzetten, konden we genieten van een namiddagdutje. Deze werd alleen meerdere keren verstoort door een Weka. Jawel, ook hier waren ze, deze keer met ze drieen. Ze hadden het voorzien op ons afval, dus dat hingen we uiteindelijk maar in de boom zodat ze daar niet meer bij konden. Onze Duitse vrienden waren ook hier weer en eentje had zijn enkel verstuikt. Hij kon bijna niks meer, maar gelukkig voor hem liepen we morgen het bos uit. Die avond gewoon wat noodles klaar gemaakt, want meer puf hadden we toch niet. De sandflies waren echt te belachelijk voor woorden. Als 1 van ons de tent uit wilde, moest dat in teamverband worden gedaan, waar de ander de taak had van het dichtritsen van de tent. Ik denk dat we er wel meer dan honderd gedood hebben en er zaten er sowieso nog honderd buiten de binnentent. Toen het donker werd gingen we ook maar snel slapen, want we waren het goed zat, haha.
Alleen ’s nachts begon het eens hard te regenen. Naast ons stond een picknicktafel waar we nog wat kleren op hadden liggen bedacht ik me, dus ik snelde de tent uit om alles binnen te halen. Na dit natte avontuur duurde het denk geen 2 uur voordat ik weer de tent uit kon, want je kon duidelijk horen dat er een possum ergens mee aan het kloten was. Oh ja, shit, de afvalzak! Die hing nog in de boom en hij was bezig om bij de etensresten te komen. Weer naar buiten om dat ding er af te halen en toen was het echt tijd voor wat meer slaap.
De laatste dag van de Heaphy Track en het begon regenachtig. We waren weer vroeg op en hadden zoals gewoonlijk al ons ontbijt voorbereid. We zouden vandaag richting het strand gaan en langs de kustlijn lopen. Hier was het overzaaid met palmbomen, echt bizar fantastisch. Met de regen en de mist was het een mooi gezicht. Onderweg kwamen we nog een gekke Rus tegen die in hetzelfde stadje als Sarah had gewoond, dus die moesten op de foto met elkaar. Verder was het gewoon het uitlopen van de track en ik merkte dat we allebei klaar waren voor een douche. Ook vandaag was weer mooi en elke dag hebben we wel een verandering in het landschap gezien. Een uurtje voor het einde begon het op te klaren en kwamen we een oud stelletje tegen, zeg maar gerust een opa en oma. We raakten aan de praat en vertelde dat we naar Karamea moesten, waar we een nacht hadden geboekt in een hostel, genaamd Rongo’s. Als we nog steeds op de parkeerplaats waren, wanneer zij terug kwamen, konden we een lift van ze krijgen, vertelden ze ons……..
To be continued……..