Luminate Festival 2015

Al zwemmend hadden Lee en ik ons entree op het Zuidereiland kleur bij gegeven, maar we waren nog niet klaar met het pitoreske plaatsje Picton. We struinden wat rond en kwamen uit bij 2e hands winkels. Ik moest nog wat brieven op de post doen en zodoende stuitte ik op een winkeltje waar ze kettingen verkochten. Van die mooie, glasgeblaze kettingen. Ze zaten allemaal in een mooi zwart doosje, zo'n doosje waar de ring in kan zitten, wanneer je iemand ten huwelijk vraagt. Ik dacht dat dit wel een mooi kado'tje voor Sarah kon zijn en een plan begon zich te ontwikkelen in mijn hoofd om Sarah nog meer te verrassen...
Na onze shophunt deden we een kleine hike naar de top van een heuvel, waar we een prachtig uitzicht hadden over Picton & de Marlborough Sounds. Onderweg verloor Lee 1 van der schoenen, maar daar kwam ze te laat achter en ze liet het voor wat het was. Het was erg warm en we hadden al onze spullen bij ons. Maar toen keerde Lee der geluk weer tot haar. We kwamen een Fransman tegen die naar beneden ging en ze vroeg of die wilde opletten of die een schoen zag en of die die dan kon meenemen naar beneden en ergens wilde verstoppen. We wisselden nummers uit en na 15 minuten kreeg ik al een berichtje dat die hem had gevonden en dat die hem zou neerleggen aan de andere kant van de heuvel, want dat was waar wij naar toe gingen. Hij had een auto en ik kreeg vroeg hem of die misschien even op ons wilde wachten en of we een lift konden krijgen; hij had namelijk verteld dat die naar Nelson onderweg was, de kant waar wij ook naar toe moesten. Hij vond dat geen probleem en na een half uur hadden we weer een meeting, alleen nu aan de voet van de heuvel.
Het was 2 uurtjes rijden naar Nelson en het was echt een ongelooflijk prachtige rit. Wat een fantastisch landschap hebben ze toch hier en je voelt wel degelijk een verschil met het Noordereiland. De Fransman, wiens naam volgens mij Clement was, dropte ons af voor de Burger King in Nelson en vervolgde toen zijn eigen weg naar zijn hostel. Wij hadden nog geen slaapplek en we zouden eerste even checken of Lee misschien een berichtje terug had gehad voor een 'Couchsurf' plek. In de Burger King kon ze even van het internet gebruiken en wie zien we daar zitten; Caro! We hadden verwacht dat zij en Caitlin allang bij Luminate zouden zijn(zij werden daar eerder verwacht omdat ze ook vrijwilligerswerk gingen doen daar), maar nee, ze waren ook nog steeds in Nelson. Zij zaten ergens in een hostel en ze waarschuwde ons al dat veel hostels vol zaten. We gingen met ze drieeen naar de supermarkt, waar we Caitlin weer zagen. Lee was er toch een beetje ongerust over waarof we zouden kunnen slapen en ze ging weer terug naar de Burger King om op het internet te gaan en wat hostels te bellen. Toen we de boodschappen hadden gedaan, kwam ze weer terug en had er 1 gevonden voor 33 dollar per nacht. Fuck, dat is duur, maar ja, blijkbaar geen andere keus. We gingen weer elk ons eigen weg en Lee en ik liepen in de richting van het hostel. Onderweg zagen we nog een ander hostel en we liepen naar binnen om de prijs te vragen. Hier was het maar 20 dollar voor een bed en ja, dan is de keus snel gemaakt. Het was wel wat smeriger, maar dat interesseert me echt weinig. We hadden een bed en daar was ik blij om; ik was kapot.
We hadden besloten om de volgende dag een rustdag in te lassen, zodat we rustig onszelf konden voorbereiden op Luminate. We deden de boodschappen voor het festival en vermaakten ons met shoppen en het ontdekken van Nelson. In Wellington had ik een strohoed gekocht, welke ik had omgetoverd tot mijn festivalhoed. Met het afstruinen van 2e handsshops wist ik langzaam aan wat spulletjes voor de hoed te bemachtigen, waaronder een taz knuffel en een paar buttons. Bij het waterfront van Picton had ik een mooi klein takje gevonden, wat vanaf toen aan mijn hoed hing te bengelen en welke de nodige vragen oprees bij mensen. Ik weet niet meer precies wat, maar in Nelson had ik ook wat gevonden en toegevoegd aan de hoed. Ook zag ik een kaart van Alaska in een winkel en tja, die kon ik natuurlijk niet laten liggen. Ik zie het als een teken van het universum, wat mij wil laten weten; hou je dromen in je hoofd, vergeet ze niet, ook al ben je nu verliefd geworden... Ook kochten we nog wat toepasselijke kleren(een geel/paars/rood/groene vrouwenblouse met shoulderpads) en toen zaten de voorbereidingen er toch wel op. Oh ja, 1 ding moest nog gedaan worden. Herinner je nog het glasgeblazen kettinkje in het mooie, zwarte doosje? Ik deed er nog een klein papiertje in met een klein berichtje aan Sarah. Het plan was als volgt; Sarah kende Lee niet en daarom zou Lee naar der toe lopen, wanneer we der hadden gespot. Lee zou der een lulverhaaltje vertellen van dat ze een gozer was tegengekomen op de boot en dat ze van hem iets aan haar moest geven. Ik zou me verdekt ergens opstellen en wachtten tot ze het had geopend en gelezen. Dat was het plan, nu nog uitvoeren....
De volgende dag vroeg op, eierenontbijt, tas op de rug en met de duim langs de kant van de weg gaan staan. Het duurde ietsje langer deze keer en we kregen na 5 minuten de tip dat we ergens stonden, waar mensen niet mochten stoppen. Haha, dankjewel voor de tip! We stonden ietsje verderop bij een benzinepomp en binnen 5 minuten stopte er een dikke v8 voor ons. Het was een oudere Maoriman en hij had een dikke wagen onder ze reet. Speakers op volgas en zijn rechtervoet was ook behoorlijk zwaar; hij liet ons even lekker genieten van het geluid en de kracht van een v8. Binnen no time waren we op de rotonde waar ons wegen scheidden en hij ging nog aan mensen vragen of die ons konden meenemen naar het volgende plaatsje. Dit was niet het geval, maar in New Zealand maakt dat niet heel veel uit; er stopt vanzelf wel iemand. Ook nu weer binnen 5 minuten stopte er iemand, deze keer een vrouw die onderweg was naar der werk in Motueka. Motueka was het laatste echte plaatsje voordat je de berg op ging richting de Canaan Downs, de plek waar het Luminate Festival zou gaan plaatsvinden. Hier was het wat langer wachtten, ook omdat er langzaam steeds meer mensen zich begaven waar wij aan het liften waren. Maar goed, het was nog vroeg en binnen het half uur stopte er een trucker die ons meenam naar boven. Het was, opnieuw, een prachtige rit en het uitzicht was indrukwekkend, wauw. Bovenop de top gooide die ons eruit en vanaf hier was het nog zo'n 10 km. Lee kon gelijk met 1 auto mee waar nog 1 plek vrij was en ik had een auto binnen een minuut. Het werd een lange stoet van auto's, allemaal onderweg naar Luminate. Aangekomen bij de ingang werden alle auto's gecheckt op alcohol; er was een zero tolerance beleid wat betreft de alcoholconsumptie, iets wat ik nog niet wist en wat me blij verraste. Het was inchecken met je kaartje, een bandje krijgen en je kon het terrein op. We hadden het gehaald! :D
Maar ja, nu begon ik wel een beetje nerveus te worden, merkte ik. Samen met Lee gingen we het kampeerterrein op, op zoek naar Sarah, Caro of Caitlin. Na een kwartier zo te hebben rond gedwaalt, hadden we nog steeds niks gevonden. We besloten onze tassen in de bosjes te gooien en in plaats van het kampeerterrein af te zoeken, even het festivalterrein op te gaan. Bij het eerste winkeltje waar we aankwamen, zag ik der al gelijk. Mijn hart ging sneller kloppen en ik gaf Lee snel het doosje. Ze ging naar der toe en ik stond een beetje achter een ander kraampje en probeerde ongemerkt te zien of ik al naar der toe zou lopen. Ik had geen flauw idee, maar ik droeg mijn hoed en dacht dat ik misschien wel een beetje onherkenbaar was. Zodoende liep ik langzaam een beetje weg en meer in beeld, maar toen zag ik dat ze nog steeds stond te praten met Lee en ik hoorde Lee zeggen; ''Open it, come on, open it now!'' en Sarah was van ''No, I can't, I can't, I can already see him.'' Toen liepen we naar elkaar toe en het was zo fantastisch om der weer te zien. Jezus, wat ben ik verliefd op dat meisje zeg. Echt een mooi moment, eentje die ik niet snel zal vergeten.
Sarah was met een vriendin op dat moment en met ze viertjes liepen we terug naar onze tassen, om vervolgens naar hun kampeerplek te gaan. Ze hadden een mooie plek met schaduw vanaf 10 uur 's ochtends, wat toch wel belangrijk is. Zo konden de boodschappen ook nog redelijk goed blijven en was het niet zo snikheet als je 's middags eventjes naar je tent wilde voor wat rust. Die woensdag stond in het teken van het opzetten van kamp voor iedereen. Er waren geen activiteiten, alleen sommige winkeltjes waren open. Die dag weer een heleboel bekenden tegengekomen, mensen die ik had leren kennen in de afgelopen 5 maanden. Die dag gingen we gelijk even een kijkje nemen bij 'the River', zoals het genoemd werd. Het was een klein stromend beekje, maar ze noemden het hier de rivier, om wat voor reden dan ook. Hier leerde ik Jimmy uit Amsterdam kennen, een superslimme, gevoelige, knappe topgozer; hij draagt soms zo'n klein brilletje met van die ronde glazen en niet voor niets werd de vergelijking met Johnny Depp gemaakt. We konden het gelijk goed vinden en het was fijn om voor het eerst zo'n goeie band te krijgen met een jongen uit Nederland van mijn leeftijd. Toen we elkaar voor het eerst zagen, zag ik dat zijn focus was op mijn linkeronderarm, waar mijn Into The Wild tattoeage zit. Hij zei; 'I think we will get along very well.'' Haha, en daar had die gelijk in. Het is prachtig hoeveel mensen ik heb ontmoet en wie zo larisch zijn over die tattoo. Zoveel mensen zijn geinspireerd door de film of het boek en het is heerlijk om met anderen te converseren over Christopher McCandless. Maar we waren bij de rivier en hier werd wat muziek gespeeld, iets wat 80% van alle backpackers volgens mij kan. Camille, een meisje uit Texas dat ik eerder in Fat Cat had leren kennen, bleek een goeie vriendin te zijn geworden van Sarah in de 2 weken dat ze daar samen waren geweest. Nu zag ik haar hier weer voor het eerst en het was van; Oh fuck, Jasper, no way, is this your Jasper, Sarah!? Hahaha, echt prachtig, al die ontmoetingen weer. De rest van de dag zag ik Caro nog, Caitlin, Julie, mijn Wwoofinghostess en der kind, Shaela, etc. etc. etc. Het stopte maar niet. Wat ook niet stopte, was het wolfengehuil. Vanaf de eerste dag begonnen mensen, op een willekeurig tijdstip van de dag, te huilen als een wolf en vanuit elke uithoek van het kampeerterrein deden mensen mee, echt mooi.
De volgende dag begonnen de eerste workshops, waaronder yoga, drumlessen en powerpointpresentaties over van alles en nog wat. Ik woonde een presentatie bij over 'aarde/grond' en in de middag nog eentje over 'Cravings and addictions'. Er waren 5 plekken waar er workshops konden worden bijgewoond. Je had een circusgedeelte, waar je kon leren jongleren, unicycle rijden, hoelahoep, etc. etc. Dan had je nog tribal, wat meer in het teken stond van 'crafting' en 'drumming'. Je kon leren hoe je een drumstel kon repareren, vuur te maken, kettingen maken, etc. Dan was er nog een holistische heling ruimte, waar onder andere 2x per dag 'Yogic sleep' werd gehouden. Dit hield in dat je door een begeleide meditatie ging, waarin je moest proberen niet in slaap te vallen. Het duurde een half uur en iedereen lag op de grond en luisterde naar de spreker. Na een half uur deed je je ogen weer open en je voelde je weer herboren. Het stond gelijk aan 4 uur slaap en ik kan je zeggen, het is waar. Acupunctuur werd hier ook gehouden en nog veel meer van dat soort. Dan had je ook nog 2 grote tenten waar de presentaties werden gehouden en dat hield vaak in 2 uur op je kont zitten en luisteren. Hier heb ik me voornamelijk mee bezig gehouden, want ik was behoorlijk geinteresseerd in de meeste onderwerpen. Er waren presentaties over 'permaculture', 'hormonen', gezond eten, hoe we worden belazerd door de overheid en wat we daar tegen moesten doen, etc. etc. Elke dag waren er workshops vanaf een uur of 9 in de ochtend tot een uur of 7 in de avond en omdat soms 2 workshops op hetzelfde moment waren en je er maar 1 kon kiezen, werden er later in de week workshops herhaald.
De openingsceremonie was die donderdagavond om een uur of 8. Er was een grote krater op het festivalterrein en hierin hadden ze een enorme houtstapel gemaakt in de vorm van een wigwam. Er waren dansers en danseressen, gezang en wolfengehuil. De houtstapel werd aangestoken en het was een ceremonie als wat ik nog nooit had gezien. Mensen werden 'aangestoken' in hun eigen lichaam door het vuur; kleren werden uitgetrokken en er werd gedanst om het vuur. Er werd geschreeuwd en gezongen en het vuur laaide op tot hoog in de lucht. Ongelooflijk, ik heb nog nooit zoiets gezien en het was heel erg krachtig en sterk. Hierna ging de 'E-zone' open als enige van de muziekstages en hier was het dan ook dat de meeste mensen naar toe gingen. We dansten voor een paar uur daar en ik zag al de nodige mensen compleet in hun eigen wereld zijn. Een paar mensen vroegen ook aan mij waar ik high van was en het enige wat je dan kan zeggen is: ''LIFE".
De volgende dag gingen de workshops weer van start en die avond zou er de opening zijn van de Live Stage. Vanaf dat moment zou, net als de E-Zone, ook de Live Stage niet stoppen met muziek spelen tot maandagavond. 24 uur lang muziek voor 3 dagen, echt geniaal. Niet dat het echt aan mij besteed was, want ik lag vaak al om 11 uur in me bed; ik wilde fit zijn voor de workshops van de volgende dag. Ook vond ik de meeste muziek niet heel erg mijn ding, althans, niet de main acts. Ik herinner me nog wel 1x overdags, een uurtje of 10 's ochtends, het had voor 2 dagen lang geregend en ik was wat aan het rondslenteren. De zon begon langzaam door te komen, maar het lukte niet echt, maar toen ik aankwam bij de Live Stage was er zulke vette muziek aan het spelen. Van die uptempo, blije, fluitmuziek, wat je ook doet denken aan Ierse muziek. Het was allemaal in een sneller jasje gezet en hier heb ik denk wel voor een uur in de modder staan springen met een paar anderen, heerlijk! :) Ja, in het weekend had het weer omgeslagen en begon het te regenen en het stopte niet voor 2 dagen. Het gaf alles nog eens een andere dimensie en ik weet nog goed dat Sarah en ik de zondag echt als een zondag hadden besteed; we kwamen de tent niet uit voor 3 uur. Als je 1 stap buiten zetten was je al zeiknat en smerig ook nog van de blubber. Na het weekend klaarde het dus op en de laatste dagen waren weer in zonneschijn.
Een week was zo ten einde en ik moet zeggen dat een week lang zat is voor een festival. Het was een indrukwekkende en ongelooflijke ervaring, eentje die ik niet zo snel weer zal meemaken ergens denk ik. Woensdag was de laatste dag met workshops en donderdag was de afsluitingsceremonie. Een hoop mensen hadden het kampeerterrein al verlaten en ik ging dat nu ook doen, samen met Bill. Bill had ik leren kennen in, waar anders, FatCat en kwam uit Canada. Hij is 36 jaar en we konden het gelijk goed vinden met elkaar. We hadden besloten om een paar dagen samen op te trekken na het festival, om even tot rust en terug tot aarde te komen. Sarah had ook even tijd nodig voor der zelf en zou een paar dagen later richting Takaka komen, waar ik weer met der zou meeten. Ook Caitlin en Caro, die nog moesten helpen met afbreken, zouden hierheen komen. Lee en ik hadden al afscheid genomen van elkaar, want een paar dagen voordat het festival was afgelopen was ze weggegaan. Ze vond het te lang duren en aangezien zij een beperkte tijd had in Nieuw-Zeeland, wilde ze weer verder gaan. Voor nu stapte ik dus in de auto met 'goodold Bill', zei gedag tegen 'my girls' en verliet het terrein. Thank you Luminate Festival for this beautiful experience!