Karamea, Westport en de Ballroom Overhang

Toen we uiteindelijk aan waren gekomen bij het einde van de Heaphy Track waren we blij en voldaan, maar ook erg moe. Een bankje gaf ons een mooi rustpunt waar we onze lunch konden hebben, maar al snel besprongen de sandflies ons en was de lol van even rustig bijkomen er ook wel weer een beetje van af. Uiteindelijk een ander plekje gevonden en we waren te moe om ons er nog druk over te maken, want ze bleven ons maar achtervolgen. We hadden ons eten goed voorbereid en konden nu onze restjes opmaken, wat nog bestond uit wat crackers, tunablikjes en kaas. Tijdens het eten kwam er een grote bus naar ons toegereden en wat bleek nou; die was van die lieve mevrouw en meneer die we op het pad waren tegengekomen. Of we nog een lift wilden, vroegen ze, maar dat we er wel rekening mee moesten houden dat ze nog wat dingen gingen bezoeken, voordat ze naar Karamea gingen. Dat klonk wel als een leuk mini-avontuurtje en we stapten hun ‘huis’ binnen. Het bleek een ouder koppel te zijn van rond de 70, en hij had de bus helemaal zelf omgebouwd tot een leefbare woonruimte. Ze probeerden zoveel mogelijk ermee op stap te gaan, al was hij nog steeds wel aan het werk. Het zag er van binnen echt zo prachtig uit en Sarah en ik voelden ons een beetje schuldig over hoe smerig we waren, maar dat kon ze echt weinig schelen. Ze waren heel erg geinteresseerd in ons en wij natuurlijk in hun verhaal, en al pratende begaven we ons richting de Oparara Caves. Dit bleken immens grote grotten te wezen, bestaande uit lijmsteen. Onderweg er naar toe werd er nog met een bord duidelijk gemaakt dat deze weg absoluut niet geschikt was voor ‘large motorhomes or buses’, maar dat interesseerde hem helemaal niks. Hij knalde hem lekker door en we hadden ook helemaal geen problemen, haha. We gingen voor de dichtstbijzijnde grot, want dat was ver genoeg voor ze, zeiden ze. Het was het absoluut waard om het te bezoeken, want wat een prachtig stukje natuur was dat zeg. Ik heb echt geen flauw idee hoe ik het moet omschrijven, dus dat ga ik ook niet doen. Ik hoop dat de foto’s een klein beetje een beeld geven van hoe het er uit zag, want het was absoluut indrukwekkend. Hierna nog bij een ‘spiegelmeertje’ geweest, zo eentje waarvan je zo mooi de reflectie van alles wat er om heen staat in het water kunt zien. Ja, een heel mooie plek en ook weer bijzonder de manier waarop we er terecht waren gekomen, met deze man en vrouw. Onderweg naar Karamea zakten we steeds verder weg en gelukkig waren we er snel. Ingecheckt en wel, tentje opzetten, bakkie thee en een lekker douchie. Ook waren onze spullen aangekomen, waar we weer mee herenigd werden. Sarah ging even een middagdutje doen en ik voelde me weer een klein beetje herboren en ging naar de plaatselijke supermarkt voor wat inkopen. Die was toch verder verwijderd van het hostel dan ik dacht en het werd nog een behoorlijk loopje voordat ik er was. Onderweg wel nog een camping gevonden, waar je maar 18 dollar betaalde voor een nachtje slapen, voor 2 personen. Ter vergelijking; voor een tentplaats in het hostel betaalden we 40 dollar….
Karamea kun je alleen bereiken op de manier hoe Sarah en ik het hebben gedaan, of bij auto, komende vanuit zuidelijke richting. Er is maar 1 autoweg die er naar toe leid en het plaatsje zelf stelt ook niet heel erg veel voor. De natuur is prachtig, maar ik denk dat er misschien maar een paar honderd man woont. Er is een stukje strand, een lokale supermarkt, een bowlvereniging, een hippiewinkeltje en een informatiecentrum. Wat slaapgelegenheden en een koffieplaatsje maken het af, maar het mooiste is toch wel dat je geen bereik hebt in Karamea. Dat vind ik echt prachtig.
Tijdens het inkopen kwam ik weer een bekende tegen; 1 van de 2 Duitsers die we op de Heaphy Track waren tegengekomen. Zijn maatje zat buiten, zittend op de grond te hitchhiken, want hij was nog steeds geblesseerd. Het was daarom ook wel een bijzonder gesprek, want hij liep steeds naar buiten om te checken of ze maatje al een auto had gestopt, hahaha. Na mijn inkopen even bij hun rondgehangen, maar ze al snel weer laten gaan, want anders denken de mensen dat ze 3 vieze backpackers moeten oppikken. Terug naar Sarah, die diep in slaap was, maar dat duurt normaal gesproken niet heel erg lang als ik in de buurt ben. Ik ben niet heel erg zachtjes met dingen, hoe hard ik het ook probeer, haha. De rest van de dag hebben we relaxed aangedaan, wat eten gemaakt en boekjes gelezen die in het hostel stonden. We zouden de volgende dag uitchecken en naar de andere camping gaan, om nog een dagje extra rustig aan te kunnen doen, voordat we weer verder zouden gaan.
De volgende ochtend maakten we Japanse vrienden. We waren rustig aan bezig met ons ochtendritueel; eten, spullen inpakken, thee, etc., toen we in gesprek kwamen met ze. Ze vertelden ons dat ze naar Westport gingen de volgende dag en boden ons een plekje in hun auto aan. Westport ligt 100 km zuidelijk van Karamea en is het eerste grote plaatsje dat je tegenkomt aan de Westkust. Vanaf daar kun je verder zuidelijk, of landinwaarts gaan. We spraken de volgende ochtend om 10 uur af langs de kant van de weg, want wij gingen natuurlijk naar de andere camping. We kochten nog wat anzichtkaarten die echt belachelijk goedkoop waren(0,20 cent) en die we later in winkels voor 2 dollar zagen liggen.
De camping was een groot rugbyveld dat blijkbaar niet in gebruik was. De vrouw die alles beheerde heette ons heel hartelijk welkom en we voelden ons gelijk helemaal thuis. Er was een klein gebouwtje met daarin een pooltafel, tv, banken, keuken en de douches. Ook konden we onze was doen, wat heel erg hard nodig was. Nadat we onszelf hadden geinstalleerd gingen we samen naar het ‘dorpscentrum’ toe voor een bakkie koffie, want ik had ergens een bordje gezien met “chai coffee”. Vooral Sarah vindt chai helemaal geweldig, dus dat gingen we even uitzoeken. Het was in het hippiewinkeltje, maar al snel bleek dat er helemaal geen koffie te krijgen was. Het bord was nog van de oude eigenaar en ze had het er nooit vanaf gehaald. Haha, mooi is dat. Rest van de dag was weer in het teken van chillen en het schrijven van onze kaarten. De camping was niet heel erg vol, maar ’s avonds stroomde het gebouwtje een klein beetje vol. Erg gezellig was het en ik kreeg nog een stukje steak van iemand. Een koppel van in de 50 die we leerden kennen, vertelden over hun 2 jaar lang durende avontuur op de motor. Wauw, dat was wel echt bijzonder om te horen. Door Canada, Amerika en Zuid-Amerika heen, echt prachtig. De kaarten waren geschreven, taken afgevinkt en tijd voor bed. Onderweg naar de tent zag ik een paar keer mensen naar een bepaalde plek op het rugbyveld lopen en met hun arm in de lucht staan. Wat bleek nou, dat was een plek waar ze af en toe bereik hadden met hun telefoon, hahaha. Geniaal!
De volgende ochtend opgepikt om 10 uur door het Japanse stelletje en onderweg naar Westport. Voordat we uitcheckten bij de camping heb ik mijn boek gegeven aan de vrouw van de camping. Ze was zo warm en deed ons zo thuis voelen, dat ik voelde dat dit het moment was om mijn speciale boek door te geven. Ik heb het over het boek dat ik van Lee had gekregen, ‘Peace Pilgrim’. Ik kan me niet herinneren of ik hier ooit dieper op ben in gegaan, maar dit boek heeft mij zoveel wijsheid gebracht over het leven. Wijsheid over hoe met elkaar om te gaan, maar vooral ook met jezelf. Lief zijn voor de rest van de wereld, maar vooral ook naar jezelf toe. Ik weet niet of er een vertaling is in het Nederlands, maar ik raad hem iedereen aan. Dit boek is echt bijzonder, waarin je veel informatie en wijsheid kunt vinden over ‘peace within yourself’. Het voelde goed om hem door te geven aan haar, en ik vroeg haar ook om haar naam er in te zetten en hem ook weer door te geven aan iemand anders. Dit zou ze doen en op deze manier kan op kleine schaal de vredesboodschap ook worden doorgegeven 
In de auto vertelden onze nieuwe Japanse vrienden over een plek in het Paparoa National Park, de Ballroom Overhang. Het was 1 van hun mooiste plekjes waar ze geweest waren en aangezien wij nog niet precies wisten wat we wilden gaan doen, was dit een mooie om uit te zoeken. Ze legden uit dat je er droog kon slapen en een vuurtje kon bouwen. Wel moest je genoeg eten meenemen, want je moest een paar riviertjes oversteken en als het regende, konden die nog wel eens hoog komen te staan en was passeren onmogelijk…….
We hadden een erg leuke en gezellige rit naar Westport en de natuur hier was ook weer verbluffend. De weg ging zigzaggend omhoog en omlaag, met bergen aan alle kanten. In Westport namen we afscheid van elkaar en stopten we eerst even voor een welverdiende koffie met gebak. Dat is ook echt iets tussen Sarah en mij wat we altijd kunnen doen, waar we dan ook zijn. Koffie en wat lekkers, relaxt zitten en lekker genieten. Hoe vaak we dat nou al niet hebben gedaan en ook al op zoveel verschillende plekken, echt mooi. Na de koffie even binnen gelopen bij het informatiecentrum om het weer te checken en dat zag er niet heel goed uit. Ze voorspelden wat regen en dit maakte Sarah wat onrustig. Wat nou als het echt goed ging regenen en we niet meer weg konden van onze kampeerplek? Ik zei dat het allemaal wel goed zou komen, maar ze was er niet gerust op. Toch besloten we om wel die kant op te gaan en het daar in het plaatselijke infocentrum weer te vragen. Westport was wel degelijk groter dan Karamea en dat was goed, want dat betekende dat we weer goedkoper boodschappen konden doen. Groenten- en fruitzaakjes had je hier ook, dus voordat we het wisten waren we alweer afgeladen met appels, bananen, perziken, tomaten, bieten en wortels. En na de boodschappen in de supermarkt wist ik het toch al weer snel heel zeker; wij leren het nooit. Afgeladen met eten gingen we op zoek naar een goeie liftplek, wat niet heel moeilijk altijd is in Nieuw-Zeeland. Loop het dorpje uit in de richting welke je op moet en voordat je het weet ben je opgepikt, haha. Een paar auto’s stopten, maar zij gingen niet onze kant uit. Uiteindelijk duurde het nog maar 10 minuten voordat we werden opgepikt door 3 meisjes. Ze brachten ons naar de Pancake Rocks, een toeristenpleister. We dachten dat we hier het bos in konden gaan naar de speciale plek, maar dat bleek niet zo te wezen. In het DOC infocentrum vertelden ze ons dat er geen reden was om ons druk te maken over het weer, maar dat we wel op de verkeerde plek waren. Om het daadwerkelijke pad op te gaan, moesten we eerst nog 10 km noordelijk terug gaan, dezelfde weg als dat we gekomen waren. Dus, weer terug langs de kant van de weg met onze duimen omhoog en een lach op het gezicht. Donkere wolken begonnen zich langzaam samen te pakken boven de bergen naast ons, maar gelukkig bleef het droog. Deze keer iets langer gewacht, een kleine 20 minuten, voordat een man ons oppikte. In de 15 minuten dat hij ons een lift gaf, vertelde hij zo’n beetje zijn hele levensverhaal aan ons, wat wel heel bijzonder is. Voor de lifter, maar ook voor natuurlijk degene die rijdt en oppikt, is het een momentopname dat je elkaar ziet. Je bent erg vrij in wat je wilt zeggen en delen, wat ook mogelijk is, want de kans dat je elkaar weer ziet, is zeer klein. En dan maak je soms erg bijzondere gesprekken mee, die ook heel emotioneel en diep kunnen zijn.
De start van de track naar de Ballroom Overhang begon op een parkeerplaats, net van de hoofdweg af. We moesten alle tassen met boodschappen nog even reorganiseren in onze backpacks en toen dat gedaan was, was het wel even schrikken met het gewicht. Shit, we hadden al onze spullen bij ons en ook nog eens eten voor 2, 3 dagen. Het was een kleine 2,5 uur lopen naar de kampeerplek hadden ze ons verteld, maar het was niet een bepaald vlak terrein. Het ging omhoog en omlaag, maar nou ook weer niet honderden meters. Het was gewoon pittig door die loeizware tas, haha. Het was al in de namiddag, maar de zon had ons gelukkig nog niet verlaten. De eerste ‘rivier’ die we moesten oversteken kwam al na een half uurtje en gelukkig bleek het wel mee te vallen. Altijd als ik aan rivier denk, denk ik aan die onwijs brede rivieren, maar dit was misschien 10 meter breed. Haalt niet weg dat het alsnog een opgave was om de overkant te halen. De stenen waren glad en de stroming was vrij sterk en snel. Je stond tot je knieen aan in het water, dus het was wel degelijk mogelijk om er ongeschonden doorheen te komen. Ik onderschatte alleen wel even het gewicht van mijn 2 tassen, want toen ik mijn evenwicht een klein beetje verloor door de gladde stenen, lag ik er bijna in. Sarah was slimmer en zocht naar een lange tak, die ze gebruikte als Gandalfstok. Slim hoor, die Canadezen. Zo waren er een stuk of 6 ‘rivieren’ die we door moesten, maar alleen de eerste 2 hadden een zeer sterkte stroming. De rest viel wel mee, maar daar moest je vooral erg opletten dat je niet onderuit gleed. Onderweg zagen we veel mooiere Pancake Rocks dan degene die we hadden gezien bij die toeristische spot, omringd waren we ermee. We werden getrakteerd op prachtige lijmsteenformaties en mooie heuvels/bergen, echt prachtig. Na een paar uur lopen begin je overal te denken van; Oh misschien is dat het wel…. En opeens was het zover. We hadden het zoveelste beekje verlaten en liepen nu over de rotsen, toen er opeens in de verte een groot gesteente opdoemde uit het bos. Anders dan dit weet ik het echt niet te verwoorden en ik denk dat de foto’s me hier zullen moeten gaan helpen. Toen we dichterbij kwamen leek het op een overhangende cliff, met een stukje bos eronder. Maar het meest indrukwekkende was toch wel de grote open plek met een kampvuur in het midden. Er stond al een tentje opgezet naast het kampvuur en het was een Duits stelletje. Onze tenten plaatsten we een stukje verderop, want ja, we hadden nu de luxe van 2 tenten. We konden mooi al onze spullen in de ene gooien en in de andere slapen, lekker. We waren helemaal kapot van de trektocht en na wat gegeten te hebben konden we het niet meer opbrengen om verder uit de tent te gaan dan nodig was om onze tanden te poetsen.
De volgende ochtend werden we aangenaam verrast met gaten in Sarah der tent. We hadden in de mijne geslapen en toen we voor het ontbijt ons eten pakte, zagen we dat er gaten waren gebeten in onze etenszakjes, maar ook in de buitenkant van der tent. Fucking ratten, dat zal je net zien, haha. Normaal gesproken slapen we altijd met ons eten en heb je dus weinig last van ze, maar nu hadden ze vrij spel. Naja, het is gebeurd. We besloten om nog een dag en een nacht daar te blijven, het was er zo mooi en relaxed. Toen het andere stelletje had ingepakt, verhuisden we onze tent naar hun plek, dichtbij het kampvuur. Sarah besloot om die dag een stukje verderop te gaan met der yukelele en ik ging de gehele weg terug, want er waren grotten aan de andere kant van het water. Na een paar uur wandelen met muziek op in me oortjes bereikte ik, via een “lord of the rings-trap” de grotten. Met die trap doel ik op het gevoel dat ik had toen ik hem betrad, want het deed me zo denken aan de scene waarin Gollem, Frodo en Sam Mordor in gaan via een hele, lange, steile trap. Deze was niet zo steil gelukkig en aangekomen bij de ingang klikte ik mijn hoofdlampje aan en kon ik binnentreden. Er was naar mijn gevoel helemaal niemand en het was echt gelijk koud. Stalactieten en stalacmieten zag je overal en langzamerhand begon ik steeds verder af te dalen. Druppels hoorde je overal vallen en het was echt ‘creepy’ af en toe, haha. Ik was op mijn blote voeten en na een tijdje begon er zich steeds meer water op de vloer te vormen. Geen kleine poeltjes, maar water zover als je kon kijken. Een soort van ondergronds meer, alleen was de grot misschien maar 2 meter breed. Er was een soort van pad van stenen waar ik overheen ging en die daalde steeds verder af. Na 2 minuten langzaam te hebben afgedaald hield ik het niet meer, het was echt ijs en ijskoud. Toen ik terugkeerde kwamen er een heleboel lichtjes op me af en had ik opeens gezelschap, maar ik wilde naar buiten, naar het zonlicht, haha. Terug bij Sarah bouwden we een kampvuur samen, waarbij we ons avondeten opaten.
De volgende ochtend was het al snel duidelijk dat het weinig zonneschijn werd. Regen hing in de lucht en rond een uur of half 10 begonnen we onze weg terug te maken. De regen zette ook zo ongeveer toen in en het stopte pas ergens in de middag. Voor ons was het nog 2,5 uur doorbaggeren naar de hoofdweg, door alle riviertjes heen, heuvel op en af, maar goed, zeiknat waren we nu toch. Aangekomen bij de weg wachtte ons een verassing; een koffietentje! Haha, geniaal, zeiknat geregend, een fantastische “Ballroom Overhang” achter de rug en nu ook nog liften met een bakkie koffie in de hand! Beter kan toch niet?! :D