Abel Tasman Track; hiking with 5 beautiful girls!

Terwijl Bill en ik fruitplukkerijen aan het bezoeken waren, zaten de dames waarmee ik bij de rivier aan het slapen was ook niet stil. Claire, Julie, Caitlin, Caroline en Sarah hadden de taak op zich genomen om een hike voor ons zessen te organiseren. Er waren 2 Great Walks in de buurt van ons, de Abel Tasman Track en de Heaphy Track, waar we alle zes wel interesse in hadden. Maar het kon er maar 1 worden en toen ik hoorde dat het de Abel Tasman ging worden, was ik eerst toch wel een beetje teleurgesteld. Het is de meest bezochte Great Walk van alle 9 en ik had niet zo heelveel zin in een hoop mensen. Ik had wel degelijk gehoopt op de Heaphy Track, maar ja, dan had ik er maar bij moeten zijn om het te regelen. Zij hadden nu dit geregeld en ik kon het niet laten om er over dramatisch over te doen, dat ik er heel erg mee zat dat we deze gingen doen. Er was natuurlijk niks van waar, maar je kan sommige vrouwen soms zo lekker neten ermee en ja, af en toe kan ik dat niet laten. Vooral Carolin, me Duitse, grotere zus die ik nooit gehad hebt, valt er elke keer weer voor, fantastisch. Maar goed, de dames hadden de campingplaatsen zo geboekt dat we morgen konden gebruiken om rustig onze spullen in te pakken, inkopen te doen en dan in 3 opgesplitste groepjes te liften naar de start van de track. Claire was met Julie, Caitlin met Caro en Sarah en ik maakte het laatste duo compleet. Voor de eerste nacht zouden we ergens gaan ‘vrijkamperen’, ergens in het National Park waar de Abel Tasman Track lag. Hiervoor moesten we vanaf de start nog 2 uur hiken, maar zodoende konden we in de ochtend gelijk beginnen met hiken. Sarah en ik deden onze boodschappen en hadden binnen no-time een lift. Hij bracht ons binnen 3 kwartier naar de parkeerplaats van de Abel Tasman Track en vanaf hier begonnen we onze kleine hike over prachtige, korte stukjes strand en grote rotsen. Waar ze de hutten hadden geboekt, waren ze ook wijzer geworden dat het ‘high tide’ was rond 6 uur. We moesten de rotsen oversteken niet later dan 4 uur, want anders was het niet begaanbaar meer. Sarah en ik waren er ruim voor vieren en zwommen nog wat rond hier. Er was helemaal niemand hier, de zon scheen prachtig in een helderblauwe hemel, de stilte, maar ook het geluid van het water; onbetaalbaar. Het leek allemaal wel te mooi om waar te zijn, net als zoveel hier in Nieuw-Zeeland. De kleuren zijn zo helder en zo vol. Het strand is zo goudgeel en soms juist weer zo wit. De bossen met alle soorten kleuren groen. Het blauw van de lucht en het water………
We vonden onze slaapplek van die avond en zagen dat er al een tent was opgezet, maar niet eentje die wij kenden. We dumpten onze spullen en gingen op onderzoek uit via een strandwandeling. Toen we terugkwamen, waren de rest van de dames er ook en al aan het genieten van het water, met zeer weinig kleren aan, haha. Het meisje van wie de andere tent was, was er ook en die kende ik nog van Luminate. Nog een Sarah en zij was hier al een paar dagen, de rust in der lichaam weer toe te laten na de gekte van Luminate. We maakten avondeten met ze allen en werden gelijk geintroduceerd met een ‘Weka’. Het is een soort van eend met een kraai karakter; het hoeft alleen niet te glimmen, hetgeen wat hij wilt hebben. Het grijpt alles van je wat op eten lijkt en dat ondervonden wij ook snel. Ik weet niet meer wat, maar hij had wat gegrepen van Sarah en mij, dus daarna alles maar in de tent gegooid. De eerste avond was een goed succes met eten, want we hadden een lentilsoep. Sarah kan echt goed koken en daar ben ik zeer blij mee, haha. Ze had ook gevraagd of we niet wat meer eten met ons mee konden nemen, zodat ze lekker kon koken tijdens het hiken. Voor het eerst van mijn ‘hikeleven’ had ik tomaten mee, uien, knoflook, salade, etc. Het was wat zwaarder, maar het was het zeker waard, haha.
De volgende ochtend met de zon op, rustig inpakken, ontbijten en onderweg voor onze eerste dag op de Abel Tasman Track. Ik had het eerste stuk al gelopen, die ene dag met Bill, Ross, Tom en Alison, dus dat was voor mij persoonlijk niet zo heel erg spectaculair meer. Wel was het weer een super mooie dag en voordat we het wisten waren we bij ons eerste stoppunt, waar we onze lunch hadden. Vanaf hier ging het verder door het bos naar Seperation Point, waar je de zeehonden(of zeeleeuwen) kan zien. Het werd al snel duidelijk dat Sarah, Caitlin en Carolin weinig moeite hadden om mee te komen, maar voor Julie en Claire was het wat lastiger. Zij hadden verder nog weinig hiking gedaan en zagen behoorlijk af. Volgens mij was het een uurtje of vier toen ik aankwam bij de ‘campingground’, samen met een piloot uit Alaska die ik onderweg was tegengekomen. De dames volgden 20 minuutjes later en konden we gezamenlijk een mooi, recht stukje grond uitzoeken waar we de tenten konden opzetten. Het eten was weer goed en simpel, Caitlin speelde wat op der mondharmonica, Sarah op der ukulele, en we spraken totdat het donker werd. Iedereen was rijp voor bed na deze eerste dag.
De tweede dag begon net zo mooi als de eerste. We moesten voor een bepaalde tijd bij een oversteek zijn, want dat kon alleen overgestoken worden een paar uur na en voor ‘low tide’. Hier werden we nog gecontroleerd door de boswachters, of we wel onze hutten/campingplaatsen geboekt hadden. Ze keken nog eens goed en zagen dat ik met 5 bloedmooie vrouwen aan het hiken was. ‘’Wait, you are with 5 girls. 5 girls to 1 guy..... wauw man, I think we have just met the luckiest man on the Abel Tasman Track!’’ Haha, dat kun je wel zeggen ja! Het ging verder door bossen en over stranden, en op 1 van deze stranden gooiden we onze handdoeken uit. Het was zo’n warme dag en ja, dan is het lastig om je kleren aan te houden. Na een tijdje zonnen, kwam Julie opeens op het fantastische idee om een foto te maken van ons zessen. Ik in het midden en de dames eromheen met alleen een ‘bikinibottom’ aan....... De gozer aan wie ze het vroeg leek met stomheid geslagen, maar hij nam maar wat graag de foto’s, hahaha. Echt geweldig, maar sorry gasten, dat is een foto die ik niet ga delen, haha! Sarah en ik waren als eerste bij onze slaapplek, waar het behoorlijk waaide. Het was net niet op het strand, maar echt een prachtige plek om je tent op te zetten. Caitlin en ik bleven nog lang toen het donker was op het strand zitten en legde aan elkaar uit, met tekeningen in het zand, waar we vandaan kwamen en hoe het eruit zag. De sterren waren echt zo helder ook weer deze avond, met zo weinig verlichting om je heen zie je alles zo goed.
De derde dag van de hike begon met meer bewolking in de lucht. Het was nog steeds een lekker temperatuurtje, zeker als je lekker in beweging bent. Mijn oude blessure van mijn bovenbeen begon langzaam weer door te komen en daar baalde ik toch wel behoorlijk van. Tijdens het hiken hadden we onderling al gesproken over wat hierna te doen en we wilden wel degelijk verder gaan hiken. Het zag er naar uit dat Carolin een auto wilde gaan kopen, waarschijnlijk samen met Caitlin. Maar Caitlin wilde ook met Sarah en mij de Heaphy Track doen. Julie en Claire wilden liever een minder zware hike doen en zaten te denken aan de Queen Charlotte Track. Met de Heaphy Track in mijn achterhoofd, voorzag ik alweer de nodige problemen met mijn bovenbeen. Nou ja, zoveel mogelijk rekken en rusten als ik kan en dan moet het wel goed komen, toch?! Het was mooi om te zien dat ook al loop je met een groep van zes, langzaam maar zeker komt iedereen in zijn eigen denkwereld terecht en denkt of droomt lekker weg in zijn gedachten. Je hoeft en kan niet telkens maar met elkaar praten en hiken is daarom ook zo goed om na te denken en te relativeren. Onderweg moesten we een brug oversteken en hier gebeurde bijna iets verschrikkelijks. Carolin had een paar foto’s gemaakt en op het moment dat ik de camera terug wilde pakken, was ik vergeten dat hij om haar pols zat. Ik trok hem weg en hij viel uit mijn handen en van haar pols af. Ik probeerde hem nog op te vangen, maar hij glipte 2,3 x weg uit mijn handen, totdat die op de brug terecht kwam en ik mijn handen er boven op kon zetten. Pfiewwww, dat ging maar net goed.....Na onze lunch splitsten we op; Caro ging naar ‘Cleopatras Pool’, ik ging naar een waterval en de rest ging alvast naar de kampeerplaats. Het was een pittige hike naar de waterval en hier had ik nog een filmpje gemaakt voor ‘my girls’, om ze te bedanken voor deze hike en alles wat we hebben gedeeld deze vier dagen. Daarna naar Cleopatras Pool gegaan, waar ik Claire en Julie tot mijn verbazing zag. Toen ze het meer waren overgestoken, wilden ze uiteindelijk toch hierheen gaan, dus vandaar. Het was een behoorlijk ijskoude duik in het water, maar heel erg verfrissend. De zon was nog steeds niet doorgekomen, dus het water was totaal niet opgewarmd. Hierna met ze drieen terug gelopen richting ‘camping ground’, wat nog een aardig stukje lopen was. We moesten nu om het meer heen, want het was alweer ‘high tide’. Over het strand en weer de heuvels in, wat een zware dobber was voor de Franse dames. Aangekomen bij plaats van bestemming zag ik dat Sarah de tent al had opgezet, even als Caitlin. Het waaide hier nog harder en het was behoorlijk fris. Het eten maakten we daarom ook met een paar lagen kleren aan en in de slaapzak, wat er voor zorgden dat we toch lekker buiten konden zitten.
De laatste dag van de Abel Tasman Track. Sarah raakten we al snel kwijt, want die ging als een jekko voorop. Ik deed wat rustiger aan vanwege mijn been en zodoende was het dat we met ze vijven op het strand een kleine lunch hadden. Achteraf vertelde Sarah dat ze onderweg nog 3 kwartier ergens heeft zitten wachten, dat ze zo in gedachten verzonken was dat ze het helemaal niet door heeft gehad, maar toen lagen wij waarschijnlijk met onze voeten in het zand. Het was weer een mooie loop, maar je voelt echt dat je ‘eruit loopt’. Het is het einde van de trip en het was niet heel spectaculair. Toch was het nog wel een goeie 5 uur dat we aan het hiken waren, voordat we weer herenigd waren met elkaar en namen we een lekker bakkie koffie om ons Abel Tasman avontuur af te sluiten. Hier was ook de eerste opsplitsing; Caro en Caitlin gingen een auto kopen in Westport. Het was dus officieel; de 3 groepjes vanaf het begin, zouden ook uiteindelijk weer opgesplitst worden in 3 groepen. Het eerste ‘afscheid’ was met Caro & Caitlin, die vanaf hier naar Nelson zouden liften en vandaar Zuid-Westelijk zouden gaan, naar de westkust. Wij vieren liftte terug naar Takaka, waar we een paar dagen zouden bijkomen bij de rivier, voordat we weer verder gingen. Hier heb ik op de laatste avond in Takaka mijn wensballon de lucht in gelaten, nadat we een kampvuur hadden gebouwd en eten er op hadden gekookt. Het was ook onderhand wel tijd om Takaka te verlaten, want het woord ging rond dat de politie het een beetje zat begon te worden, al die klaplopers bij de rivier. Er waren al wat foto’s gemaakt en na 2 nachten er te hebben geslapen, pakten we de volgende ochtend onze spullen op en vervolgden we ons pad. Julie en Claire hadden een lift geregeld richting Nelson, vanwaar ze verder zouden liften naar de Queen Charlotte Track. Sarah en ik gingen nu met ze tweetjes verder en wij gingen de andere kant op, richting Collingwood, vanwaar het nog 30 km was naar de start van de Heaphy Track.