Don't think to much, just go and do it!

Alweer ruim een week voorbij sinds ik terugkwam van mijn 4daagse hikingtrip en sindsdien heb ik het rustig aan gedaan. Elke dag een stukje lopen hier in de omgeving, even naar de bieb voor het gratis internet, boodschappen doen, maar vooral relaxen in Fat Cat. Lekker bullshit praten of heerlijke, diepgaande gesprekken voeren. Meestal heb ik allemaal goede voornemens in de ochtend(ik wil vandaag even lezen in dat boek of even wat schrijven voor mezelf), maar meestal kom ik op de een of andere manier altijd weer in gesprek met iemand. Dit is absoluut niks verkeerds, ik vind het prachtig, maar soms denk ik 's avonds weer van ''Oh jah, ik wilde dit en dat doen, maar neer hoor, weer lekker zitten ouwehoeren''. Haha, daarom ga ik er nu af en toe eerder uit in de ochtend, heb ik lekker een moment voor mezelf met een bakkie koffie en wat te eten.
De laatste dagen hebben de films van The Lord of the Rings ook hun zegje mogen doen hier in Fat Cat. Zo heerlijk om die muziek te horen en de natuur te zien in de film en dan te realiseren dat ik daar nu middenin zit gewoon, echt prachtig!
Ik begin best wel comfortabel te raken hier in Fat Cat, daarom probeer ik er ook wat vaker tussenuit te gaan. Even weg voor een hele dag van de community en iedereen, even voor mezelf. Muziek in je oren en lekker nadenken over van alles en nog wat. Zoals bijvoorbeeld een nieuwe hikingtrip! Sinds ik terug ben van de Hillary Trail hebben verschillende gasten tegen me gezegd dat ze het ook willen doen en aangezien bij mij het vuur nu ook is aangewakkerd, duurde het niet lang voordat ik weer de bergen in was. Ik zat woensdagochtend met Paul en Vince op de bank en zij hadden 2 vrije dagen in het vooruitzicht. Ik heb er toen maar even een map bij gepakt, dezelfde als die ik mee had in de Waitakere Ranges en legde aan ze uit waar ik nog niet was geweest en dat we dat dan misschien wel konden gaan doen. Als we vandaag vertrokken, konden we het nog wel maken tot de camping, daar slapen en de volgende dag weer verder. Daar hadden ze ook wel oren naar en zo geschiedde het dat we om half 1 van onze ''homebase'' weggingen, bepakt en wel. Paul had al ze spullen meegenomen en Vince en ik zouden in zijn tent slapen. Ik had dus een veel lichtere rugzak mee dan toen ik alleen op pad ging. We gingen eerst nog even langs de supermarkt voor wat snacks, zoals raisins, almonds, m&m's, sunseeds, etc. Rijst en ontbijt hadden we al en om 13.48 stapte we uit de trein bij Swanson, vanwaar het nog een half uur lopen was totdat we het bos in gingen. Het was echt prachtig, met ze drieen op pad. Vince is een laidback Belg van 19, komt net uit Australie waar die een jaar was geweest en probeert nu ze bankrekening weer aan te vullen door te werken in een bar. Paul is een hiker uit Frankrijk van 23 met een ongelooflijk gave baard. Met ze drieen vormden we een mooi koppel en al pratend en zingend gingen we de eerste tracks op.
Aangezien het hier om kwart over 6 al donker wordt, moesten we wel behoorlijk wat tempo maken wilde we het maken tot een plek waar we konden kamperen en onze tent opzetten in het licht. Al vrij snel hadden we besloten om gewoon ergens te gaan wildkamperen, zo ver als we konden komen in het licht, maar ook dit besluit werd verworpen toen het donker begon te worden. Fuck it, we gaan gewoon 'Nighthiken'! Alle drie waren we hier voor in en door deze gebundelde enthousiasme werd iedereen nog enthousiaster volgens mij. We kwamen in het donker aan bij een groot meer dat was omgeven door bergen. Misschien ziet het er wel prachtig uit in het licht, maar dat kon ons weinig schelen. Hiken in de nacht is echt geniaal. Alleen maar 2 hoofdlampjes hadden we bij ons en de maan die af en toe door de wolken heen naar beneden scheen. Op een steiger bij het meer hadden we ons avondeten, wat bestond uit rijst met zout en chicken noodle flavour...heerlijk! En natuurlijk alle notensnacks, wat we de hele avond door aten. Nadat we uitgegeten waren en naar de nodige dieren hadden geluisterd in het donker, vervolgden we ons pad. Al snel kwamen we tot een punt bij een snelstromend beekje waar we niet goed zagen hoe we die moesten oversteken. We besloten uiteindelijk om bij iemand het terrein op te gaan en het water te blijven volgen. Met het water links van ons en een grote schuur rechts, staken we het veld over en toen we het hek over waren, zagen we tot onze schrik dat in het veld naast ons een stier stond. Althans, een bord met een waarschuwing dat dat het terrein van de stier was. Pff, goed gekozen :) Maar ja, nu waren we nog steeds niet waar we wezen moesten. We waren nog steeds op iemands terrein en wisten nog steeds niet hoe we aan de overkant van het water moesten komen. We passeerden de boerderij en kwamen weer aan bij het water en Vince dacht 'Fuck it, ik ga gewoon', dus ja, toen konden wij niet anders natuurlijk. Aangekomen bij de andere kant keken we op tegen een zandheuvel van een paar meter hoog. Van dat hele losse zand en waar je dan op moet proberen te klimmen met je backpack op je rug, geniaal... Haha, echt fantastisch, elkaar naar boven geholpen met duwen en trekken, maar uiteindelijk waren we boven. Na wat zoekwerk bovenop de heuvel vonden we het pad weer terug, maar het duurde niet lang voordat we het weer kwijt waren. We kwamen weer aan bij een oversteek van het water en besloten om wat voor reden dan ook niet de bordjes te volgen, maar bovenop de heuvel te komen en zodoende overal langs te gaan en bij de grote weg uit te komen. Gelukkig had Paul een offline app op ze mobiel die ons precies kon vertellen waar we waren en mbv zijn kompas konden we onze weg vinden op de kaart. Eenmaal na het beklimmen van nog meer los zand en bovenop aangekomen te zijn liepen we verder, met als richting de voetstappen die in het zand stonden. We waren nu aangekomen in een bos waar een enkel huis stond en we wisten echt niet meer waar we waren, het was echt prachtig. Vince kwam toen met het het idee om DDA te doen: Dwars Door Alles. We vonden de richting met de kompas en gingen gewoon die kant op. Een berg versperde de weg en we beklommen die. Paul vond een weg naar beneden en voordat we beneden waren, draaide die zich om en hij zegt: 'Shit, we zijn in iemands tuin!'. We liepen langzaam voor het huis langs, waar gelukkig de gordijnen allemaal van dicht waren, en ik herinner nog mezelf denken ''Als ze maar geen sensorlicht hebben...''. En ja hoor, vlak voor het hek, floept het licht aan en we staan alle drie in het licht. We rennen naar het hek, springen erover heen en slaan linksaf, waar we rechtsaf hadden gemoeten. Fuck, omdraaien, weer langs het huis, maar niks wees erop dat ze ook maar iets ervan hadden gemerkt. We gingen verder met lekker wat adrenaline in ons lichaam en voordat we het wisten mistten we alweer bijna onze volgende afslag. Dankzij een auto zag Paul het opschrift van de afslag en liepen we niet te ver verkeerd. Op de parkeerplaats die we overliepen stond de auto geparkeerd en we hadden een klein praatje met ze en ze vertelde ons enigszins waar we heen moesten, maar voordat we het wisten waren we ook nu weer het pad kwijt, het was ongelooflijk, maar waar. Haha, echt prachtig. Ook nu beklommen we weer een heuvel, maar deze keer was die bedekt met gras en hadden we veel meer houvast. Deze berg ging nog wat hoger en we hadden een mooi uitzicht op verschillende stukken strand. Dichtbij 1 van deze stranden vonden we een mooi plekje om te slapen. We waren alle drie behoorlijk kapot en we legden gewoon het tentzeil op de grond en sliepen onder de sterrenhemel in onze slaapzakken. Heerlijk, lekker outdoor, lekker wild :) We lagen een beetje heuvelaf en dat zorgde ervoor dat ik ergens midden in de nacht naar beneden was gegleden. Haha geniaal, het was helemaal niet koud, een beetje vochtig, maar verder prima. Volgende ochtend alles weer snel gepakt en bezakt, rijst van de vorige avond op met wat noten en op pad weer! De rest vd ochtend was weer prachtig om in het licht te lopen en we hadden fantastische uitzichten, ongelooflijk weer. Heerlijk die bewustwording van waar je op dat moment bent, omringd door bergen, natuur, vogels...prachtig. In Muriwai aangekomen om kwart voor tien en ik was behoorlijk op, maar het was nog niet over. We moesten nog terug naar Fat Cat en om dat te bereiken hadden we nog het nodige te lopen. Terwijl we liepen probeerden we een lift te krijgen en jawel hoor, na 3 km stopte er een vrouw die ons alle drie mee kon nemen en ze bracht ons naar Westgate. Hier vandaan pakte we de bus naar Henderson en vandaar was het nog een klein stukje lopen terug naar Sunnyvale. In de takeaway van Sunnyvale namen we 'curly fries' als beloning van het halen van onze hike en binnen 24 uur waren we weer terug in onze community. Ongelooflijk hoeveel je kunt meemaken in 24 uur, het was echt een geslaagde, geniale trip. Mooi om het zo met ze drieen mee te maken en ja, dan komt toch de zin van 'Into the wild' naar boven;

''Happiness only real when shared''