Hiking in the Waitakere Ranges

Na een aantal mindere dagen wat betreft het weer(het regende nogal en mijn was heeft 2 dagen in het natte weer buiten gehangen), waren de voorspellingen voor het weekend erg gunstig. De zonnetjes stonden weer in het vooruitzicht en dat zette mij er toe aan om het advies van Darren, om te gaan hiken in de Waitakere Ranges, op te volgen. Darren studeert op de universiteit van Auckland en woont bij ons op de community in zijn busje. Hij heeft al heel wat gehiked in zijn leven en raadde het aan om de ''Hillary Trail'' te gaan doen. Deze is gelegen in een prachtig gebied en aangezien ik in de tussentijd al de nodige ''outdooraanschaffingen'' had gedaan, was ik er klaar voor om afgelopen weekend er op uit te gaan. Ik had op zaterdag voor 4 dagen aan eten ingeslagen, wat ik met me zou meedragen vanaf het begin. De Hillary Trail brengt je namelijk van camping naar camping en je doet er dus 4 dagen over. Darren en zijn vriendin brachten me zondagochtend weg naar het Arataki Visitor Centre, vanwaar ik zou starten met de hike. We hadden mijn backpack nog even gewogen voordat we weggingen bij ons hostel en na wat gereken kwamen we tot de conclusie dat hij 23 kg woog. Shit, ik had toch wel even wat lager gehoopt als ik zometeen berg op en berg af ermee moet. Maar goed, met elke dag wordt die lichter, want dat eten moet gegeten worden!
Voordat ik startte heb ik 1,5l water toch maar weggegooid, op advies van Darren, dus er bleef een mooie 21,5 kg over. Verder had ik rijst bij me, bonen, lentils, koekies, heelveel zonnebloempitten, rozijnen, amandelen en nog cornflakes, melkpoeder en natuurlijk water. Nog wat kleine dingetjes voor de smaak, wat theezakjes en een kooksetje. De eerste dag was een hike van 11 km en bracht me naar de Karamatura Campsite. Op deze startdag kon ik alvast even proeven aan het moois wat me te wachten stond. Het echte vuurwerk zou later in de trip komen, maar dit was een mooi begin. Het was prachtig weer en rond half 2 was ik volgens mij al op de camping. Het was gelegen bijna aan het begin van het bos en er was verder niemand. Het was gewoon een leeg, heuvelachtig grasveld met een bankje en een informatiebord. Een ''wc'' en een waterkraan, waarvan je het water wel eerst moest koken(of behandelen met druppels/tabletten). 's Middags gezocht naar de waterval die er dichtbij moest liggen, maar ik kon hem niet vinden. Toen ben ik ergens anders het water maar even ingesprongen en er totaal geen rekening mee gehouden dat het natuurlijk winter is. Freezing cold..... ! Haha, dat was even lekker wakker worden midden op de dag. 's Avonds rijst klaar gemaakt met lentils, beetje smaak erbij en lekker eten. Het was pikkedonker om kwart over 6 en om 7 uur lag ik al in me tentje. Best vreemd, als enige met je tentje op zo'n veldje...
Volgende ochtend om half 7 eruit en kwart voor 8 was ik onderweg. Ik zag al snel dat ik heel erg dichtbij de waterval was gekomen, maar net het bord niet had gezien. Om zo te beginnen met de dag is natuurlijk fantastisch en dat had ik ook wel nodig, want het was een zware start v/d dag. Het begon gelijk steil omhoog de berg op te gaan en ik moest even een tussenpauze inlassen ergens halverwege. Als je dan uiteindelijk toch boven komt en voor het eerst tussen de bomen en struiken door je omgeving ziet, tja...dan is het het allemaal waard geweest :) Wauw, what the fuck...! Wat een uitzicht zeg, fantastisch. De hele dag door ging ik omhoog en omlaag, van uitkijkpunt naar uitkijkpunt en de nodige zweetdruppels hebben die dag mijn lichaam verlaten. Het was de hele dag weer prachtig weer en ik heb zelfs nog een klein stukje van de grotten mee kunnen pakken. Eerst even op het strand wezen uitwaaien en daarna met een paar studenten meegelopen naar ''the caves''. Je kon er gewoon in lopen, echt vet, maar niet echt iets voor mij. Dan merk ik toch wel dat ik lichtelijk claustrofobisch wordt/ben, maar dat haalt niet weg dat ik absoluut van de schoonheid van zoiets wonderlijks van de natuur kan genieten. Me weg later weer vervolgt, weer de berg op en ja, ook het laatste gedeelte van de dag zou niet makkelijk worden. Maar opnieuw, wat is het dan weer heerlijk als je boven bent en aan de afdaling kan beginnen en uiteindelijk aankomt in een vallei, waar je eindpunt is. De camping was omgeven door bergen en daar, in het midden onderin, mocht ik mijn tentje opzetten. Niet alleen deze keer, want er was een middelbare school klas voor een schoolproject ook aan het kamperen. Ik vond dat totaal niet erg, want in de afgelopen 2 dagen ben ik misschien maar 10 mensen tegengekomen. De zon zakte zo rond half 6-6 uur prachtig tussen 2 bergtoppen in naar beneden en ik lag ook niet later dan half 8 in mijn tent. Volgende ochtend zou ik er om half 6 uitgaan, om de drukte voor te zijn en dat verliep allemaal perfect. Om kwart voor 7 was ik klaar met mijn ochtendritueel en op pad voor dag 3 van de Hillary Trail. Eerst bracht die me door een moerassig vogelgebied, om later over te gaan op het strand. De zon begon ook nu weer lekker door te komen en al vroeg was ook ik weer aan het klimmen. Ook nu weer prachtige uitzichten, maar voordat ik hier aan begon, moet ik nog wel even vermelden dat ook deze ochtend ik weer een waterval op het pad zag en mezelf weer even heerlijk verfrissend heb gewassen in het ijskoude water. Tja, er zijn natuurlijk geen douches of wat dan ook op de campings, dus dan moet je improviseren. Ik vind het heerlijk, lekker naakt in de natuur, wat wil je nog meer :)
Deze dag bracht weer prachtige natuur, mooie stranden, stukje on the road en een paar watervallen. Rond half 3 kwam ik alweer aan op de laatste camping en dat was vroeger dan verwacht. Deze camping lag op een bergtop en ook hier was ik weer helemaal alleen. Ik moet zeggen dat ik daar nog niet helemaal aan kon wennen, dat zo alleen zijn na de hike. Tijdens het lopen vind ik het helemaal niet erg, absoluut niet. Maar als je dan 's middags/'s avonds zo alleen zit, dan voel ik dat toch wel. Misschien iets waar ik gewoon nog even aan moet wennen, want misschien dat het nog wel meer gaat voorkomen. Uiteindelijk moet je gewoon iets hebben om de tijd mee te doden en dat doe ik dan ook in de vorm van lezen en muziek luisteren. Schrijven in mijn dagboek hoort daar ook bij en ook dit is lekker, om lekker van je af te schrijven. Deze avond ook weer een vroegertje, want de volgende ochtend weer op om half 6. Deze keer ging het allemaal wat vlotter en was ik voor half 7 al weg en ik begaf me gelijk tussen de koeien, door het weiland. Ze keken me allemaal nog een beetje versuft aan, want de zon moest nog goed doorbreken en zij hadden volgens mij ook zoiets van ''ga lekker slapen joh''! Aangezien ik bovenop de berg al zat, kon ik maar 1 kant op en dat was naar beneden. Maar de Waitakere Ranges zouden de Waitakere Ranges niet zijn als ze uiteindelijk toch wel weer naar boven zouden gaan en dat deden ze dus ook. Hoe heerlijk was het om dan om kwart voor 8 's ochtends bovenop een berg aan te komen, uitgeput, kapot, de zon is helemaal doorgebroken, je oortjes heb je in om je er door heen te slepen en het nummer van Alesso met Years komt tot zijn climax wanneer jij bovenop staat....dan is er maar 1 ding wat je kan doen en dat is volgas schreeuwen! AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!! Zo'n heerlijk moment. De rest v/d dag was ook weer een goeie, met weer een paar watervallen, een hoop ''Kauri'' bomen(prachtige, grote, hoge bomen) en natuurlijk veel zon. Vandaag was een tocht van 18 km die me naar Swanson zou brengen en vandaar uit zou ik de trein pakken terug naar Sunnyvale, terug naar Fat Cat. Het leek wel alsof me lichaam het voelde dat het bijna zo ver was, want hoe dichter ik bij het station aankwam, hoe zwaarder en moeier alles begon te voelen. Maar wat voelde ik me lekker, ik had de Hillary Trail gedaan en 4 fantastische dagen er op zitten!