Te Araroa, The Long Pathway

Zo, we zijn een maand en 5 dagen verder vanaf het moment dat ik voet zette in Auckland. Wow, dat gaat hard, echt hard. Aangekomen op vliegveld, geen geld en proberen te hitchhiken. Uiteindelijk 20 dollar krijgen, een bus nemen en via gratis internet bij je Nederlandse rekening komen. Een paar dagen vertoefen in centrum Auckland, bijkomen van je reis en bedenken wat het volgende gaat worden. Al snel omsluit het stadse me teveel en knijp ik er tussenuit, om op de bonnefooi naar FatCat te gaan, waar er toevallig nog 1 slaapplekje vrij was. Hier helemaal tot rust gekomen en genoten van de rustgevende omgeving, wat vol met energie van de natuur zit. Al snel vond ik me draai in de community en kwam fijn in contact met anderen. Ik kocht een tentje en begon met hiken; eerst de Hillary Trail voor 4 dagen, daarna een 24uurs-rushhike met Vince & Paul en nu laatst ben ik er weer alleen op uit getrokken, dit keer naar de Hunua Ranges voor 3 dagen(waar ik zo over zal gaan uitweiden). In de tussentijd bij Fat Cat heb ik ook niet stil gezeten. Een hoop wezen wandelen in de buurt, maar ook keihard chillen met een boek was niet uitgesloten. Ik heb ook nog een week geWWOOFt op de community. WWOOFen houdt in dat je 5 uur per dag 'werkt', 5 dagen in de week en daar staat tegenover dat je je accomodatie, eten en drinken gratis krijgt. Goeie deal, right? Ik vond het helemaal fantastisch, want mijn job was houthakken en helpen in de tuin.
De meeste tijd was ik kwijt aan het voorbereiden van het vervolg van mijn reis. Ik heb weinig los gelaten hierover, want dat vond ik prettiger, aangezien ik nog zo in de voorbereiding zat. Ik ga het nu niet langer onthouden, want het komt nu met rasse schreden dichterbij. Ik ga van het noordelijkste punt van Nieuw-Zeeland naar het zuidelijkste punt lopen. 3000+ kms het paradijs op aarde doorlopen, hopelijk zo'n 4,5 maand lang. De track heet hier Te Araroa, wat in het Maori's betekent 'The long pathway'. Google het en je zult een officiele website vinden met een hoop informatie erover. Het gaat een pittige klus worden, maar ik ben er zo gemotiveerd voor en heb er zo'n zin in. Dit is de manier hoe ik Nieuw-Zeeland wil gaan zien en niet anders.
Hoe is dit in godsnaam bij mij terecht gekomen? Tja, de eerste dag dat ik Fat Cat binnenliep, werd ik rondgeleid door Vince. Hij vertelde me dat er een jongen was in de community, Darren, die Te Araroa had gelopen, alleen dan van zuid naar noord en nog zelfs in de winter ook. Toen ik dat hoorde, wist en voelde ik het meteen: ''Dat ga ik doen''. Ik hoorde het, ik voelde het, ik wist het gewoon meteen. Ik ben met Darren gaan praten en al snel werd hij mijn mentor in deze. Aangezien ik nog 0,0 ervaring had wat betreft hiken, stuurde die me er al snel op uit om alles uit te gaan testen. Sindsdien is het bijna elke dag wel over de track gegaan en ben ik bezig met het bekijken van kaarten, oefenen met de kompas, 'trailnotes' aan het lezen, tips van andere lopers, kopen van uitrusting, etc.
Toen Paul in het hostel kwam en hij me vertelde dat hij dit ook wilde gaan doen, had ik echt zoiets van; ''Ja, dit kan niet anders, dit heeft zo moeten zijn''. Ik zag ons samen de track al lopen. Na de Hillary Trail had ik met Paul gepraat, want het was toch best wel eenzaam zo alleen en vroeg hem hoe hij erin stond om samen te starten. Dit was geen probleem voor hem en dat verblijdde mij best wel. Paul was al meer dan een jaar bezig met het plannen van Te Araroa en was volledig uitgerust. Lichte spullen van goede kwaliteit, Paul heeft het. Ik voelde me daar totaal niet ongemakkelijk door, ik vond het juist mooi hoe hij zichzelf had voorbereid en de handigheidjes die die bij zich had. We spraken een goede regel af tussen elkaar; eerlijkheid ten alle tijden. Wanneer de 1 zoiets heeft van, ik wil alleen verder, dan zegt die dat en dan wordt dat gerespecteerd. We hadden afgesproken om 30 september naar Cape Reinga te gaan, daar te slapen en de volgende dag te gaan starten. Helemaal goed, doen we. Maar naarmate de weken vorderde werd ik onrustiger en Paul voelde zich juist steeds comfortabeler worden in Fat Cat. Hij was op dit moment al aan het WWOOFen ook en hij vertelde me dat hij nog een maand langer wilde blijven. Ik had ook al het gevoel dat ik eerder wilde gaan starten, dus het was helemaal goed; we stonden weer zoals we in het begin stonden, alleen aan de start en dat was verder prima.
Toch hield ik veel zorgen in me hoofd. Ik was veel aan het nadenken; maar wat als ik geen slaapplek kan vinden, wat als ik geen water kan vinden, wat als, wat als, wat als.... Ik begon langzaamaan mezelf gek te maken met teveel vooruit lopen op de situatie, teveel in me hoofd zitten en teveel mezelf zorgen te maken dat ik het niet kon, wat in principe logisch is, aangezien ik nog weinig ervaring hebt. Maar ik begon mezelf te herpakken, ik begon in te zien dat ik gewoon moest beginnen. Ik had nu veels te veel tijd om in me hoofd te gaan zitten en juist datgene wat je niet kan uitwerken op dat moment, proberen te gaan uitwerken. Ik praatte met Paul en Darren hierover en zij zeiden ook hetzelfde: ''Meer voorbereid dan dit kun je niet wezen, je kunt het fysiek aan, je moet gewoon gaan beginnen en het komt allemaal goed''. Dat was fijn om het met hun te kunnen bespreken en het deed me goed.
Maar, wat gebeurt er een paar dagen geleden: een Australisch meisje komt het hostel binnen, waarmee ik aan de praat raak de volgende avond. Ze hoort van mijn Te Araroaplannen en vertelt dat sinds ze over de track heeft gehoord, het hoog op der bucketlist staat. Eigenlijk vertrekt ze de volgende dag naar Wellington, want ze heeft afgesproken om met iemand een auto te gaan kopen en te gaan roadtrippen, maar vraagt mij dan toch met een gekke bek of ze met mij mee kan komen. Ik zeg dat ik het prima vind en zij heeft het idee alsof ze in een heel bizarre dagdroom is gestapt. We praten de rest van de avond erover en ik merk aan der dat ze echt graag mee wilt, maar ik vertel der om er nog even een nachtje over te gaan slapen en me de volgende morgen haar antwoord te vertellen.
Veel had ze niet geslapen die nacht vertelde ze me, maar der antwoord wist ze; ze ging mee. En zodoende is het dus nu dat ik sinds een paar dagen weer als een duo Te Araroa ga lopen, maar nu met Kate uit Australie. We moeten nog even wachten op haar tent en backpack die nog per post komen, maar dan zouden we zo rond eind september, begin oktober kunnen vertrekken en dan kan het eindelijk gaan beginnen. Dit gaat 1 vd grootste uitdagingen van mijn leven worden denk ik en ik heb er zoveel zin in. Ik hoop dat jullie een beetje een beeld hebben kunnen weten te schetsen in jullie eigen hoofd, anders verwijs ik je weer door naar google. Over de Hunua Ranges zal ik de volgende keer weer wat schrijven, ik heb nu trek, moet naar de wc en me vingers roepen om pauze. Maar ik ben blij dat ik het nu naar jullie toe naar buiten heb gebracht, zodat jullie ook een beetje een idee hebben van wat er gaande is en gaat gebeuren. Het contact zal in de aankomende 5 maanden wel een stuk minder worden dan nu, maar dat is logisch. Ik wil nu graag het verslag afsluiten met een stukje uit de film en het boek van Into The Wild, alhoewel het officeel uit een ander boek komt, een boek die Christopher McCandless heeft gelezen en waaruit hij citeerd. Ik citeer dit nu weer uit een email van me maatje Dani, die die naar me stuurde kort voordat ik vertrok naar Nieuw-Zeeland;

So many people live within unhappy circumstances and yet will not take the initiative to change their situation because they are conditioned to a life of security, conformity, and conservatism, all of which may appear to give one peace of mind, but in reality nothing is more dangerous to the adventurous spirit within a man than a secure future. The very basic core of a man’s living spirit is his passion for adventure. The joy of life comes from our encounters with new experiences, and hence there is no greater joy than to have an endlessly changing horizon, for each day to have a new and different sun.