Te ARAROA Part 1

De laatste keer dat er een update verscheen over mijn belevenissen hier op het zuidelijk halfrond dateert alweer vanaf 1 oktober, Nieuw-Zeelandse tijd, bijna 3 weken geleden. Vaak tijdens het lopen gingen mijn gedachten uit naar het schrijven van een nieuw verslag om jullie op de hoogte te houden van het reilen en zeilen hier, op het mooiste stukje land wat aarde te bieden heeft. Want die plek heeft het toch al wel ingenomen, na het ruim 2 maanden te hebben bewandeld.
Op het moment zit ik in de lappenmand; ik ben ff wat te hard gegaan, om het op ze Zevenhovens te houden. Na 5 dagen te hebben gelopen begon me rechter bovenbeen vreemd te doen. Hete en koude sensaties kon ik voelen en ook gedeeltelijk was de huid gevoelloos. Ik ben er, zoals iedereen mij natuurlijk kent, gewoon volgas mee doorgelopen met als motto in mijn hoofd ''Dat zal wel weer overgaan''. Het werd natuurlijk alleen maar erger en pijnlijker en 3 dagen geleden ben ik dan uiteindelijk toch maar een dokterspraktijk binnen gestapt en heb ik mijn verhaal gedaan. Na wat onderzoek kwam de dokter tot de conclusie dat ik rust nodig had, want ik had het teveel overbelast. Hij noemde allemaal termen die ik niet meer kan herhalen, maar het was duidelijk ook voor mij dat ik rust nodig had. Hij stuurde me door naar de osteopaat en in de middag nam hij eens een kijkje. Waar de dokter vooral had benadrukt dat het hier om mijn heupen ging en dat die voor een beknelling van mijn zenuwen zorgden, sprak de osteopaat juist over mijn rug. Mijn rug staat scheef en die bekneld de zenuwen die naar mijn bovenbenen gaan, waardoor ik die tintelingen en de gevoelloosheid voel. In combinatie met het dragen van een backpack van +- 20kg is dat behoorlijk gaan drukken op alles. Hij begon gelijk met kraken en maakte een afspraak voor me bij de acupuncturist op dinsdag. Op dit moment is het dus maandag de 20e en vanaf hier ga ik de draad weer oppakken bij het begin van Te Araroa.
1 oktober; The way to Cape Reinga
Nadat Kate en ik herenigd waren bij de busstop, praatten we eerst een beetje bij over de afgelopen week. Ik had een week vol met WWOOFing gehad en zij haar laatste week in FatCat. Ook verdeelden we gelijk al het eten wat ze al had ingekocht en na alles nog een keer goed gecheckt te hebben, begaven we ons naar de State Highway om te gaan liften. Dit was nog een kleine 3km lopen, maar het zonnetje scheen en het was een prachtige dag om langs de kant van de weg te staan met je duim omhoog. Binnen de 10 minuten stopte er een busje en dat was zo'n gaaf gevoel. Hij bracht ons zo'n 80 km verder naar het plaatsje Kaitaia. Hier duurde het ietsje langer voordat er iemand stopte, maar met een broodje pindakaas en honing was het wachten minder erg. Na een half uur werden we opgepikt door een 4WD en hij bracht ons naar het kleine plaatsje Houhora. Hier probeerden we nog een lift te bemachtigen, maar de tijd kroop al langzaam tegen 6 uur aan en we vonden het wel welletjes worden. Vlak voordat we werden afgedropt had Kate een camping gezien, dus we pakten onze packs op en liepen een stukje terug en lieten de loeiende stieren achter ons. De camping bleek een stukje grasland te zijn achter een kroeg, die gesloten was wegens verbouwing. Na wat onderhandelen met de eigenaar was hij bereid ons er te laten slapen, zolang we maar wegbleven bij de bomen, want die waren gevaarlijk. Hij vroeg 10 dollar voor ons beiden en dan konden we ook nog een lekkere warme douche nemen. We vonden een mooi beschut plekje uit de wind en ver weg van de bomen, waar we onze tenten konden neerzetten. Kate had net een nieuwe tent van een week oud, maar er was al van alles mis mee. Bij FatCat had ze 'm 1x opgezet, maar er was iets mis met de stokken en 1 ervan was al helemaal krom gebogen. Handige Sjakie Jasper zou 'm wel even rechtbuigen.... KNAK! Gebroken tenstok op de eerste dag, lekker handig Jasper... De eigenaar kwam toevallig langslopen en wist er wel wat voor. Een stukje pvc en wat tape eromheen en klaar. Het was natuurlijk nog steeds niet ideaal, maar het was een fantastische oplossing voor het moment. We konden de tent nu in ieder geval opzetten en er kon in geslapen worden. Laatste keer dat ik met me klauwen ergens aan zit...

2 oktober; The way to Cape Reinga continues + START Te ARAROA
Na een 'okay' nacht en een lekkere, warme douche nam ik de ontbijtaken op me. Ook dit wist ik in het honderd te laten lopen, wat toch ook wel weer zeer grappig was. Soms wil ik dingen veels te snel doen en allemaal tegelijk. Naja, met wat creativiteit werden de 'Oats' alsnog gered en naar binnen gewerkt. Backpacks werden ingepakt, water bijgevuld en op naar de weg. We hadden nog zo'n 60 km te gaan, eer we bij Cape Reinga aankwamen, dus we stonden rond half 8 langs de kant van de weg, waar onze stierenvrienden ons alweer stonden op te wachten. Uiteindelijk hadden we nog 4 liften nodig om 'all the way up' te komen en terwijl we in onze laatste auto stapten, knalde er een auto al toeterend langs ons. Iemand stak zijn handen uit het raam en het kon maar 1 iemand zijn; Paul, de Franse hiker. Ik heb over hem verteld in mijn vorige verslagen en hoe we eerst wel samen gingen lopen en uiteindelijk toch niet meer. Paul zou pas gaan lopen ergens in november, maar om bepaalde redenen ging FatCat sluiten voor backpackers en Paul besloot om ook eerder te gaan lopen. En nu kwamen we elkaar weer tegen! Op de weg notabene, echt supervet. We kwamen tegelijk aan bij de parkeerplaats van Cape Reinga en het was een tof weerzien met elkaar. We liepen gezamenlijk naar de vuurtoren, hadden er lunch en maakten onze startfoto's onder de wegwijzer. Om precies 12 uur 's middags begon voor ons alle drie Te ARAROA, the long pathway. Het was druilerig die dag, weinig zon en een hoop wind. Over de duinen gingen we en naar beneden, richting het strand. Een stukje strand van een paar km, waarna het pad weer de duinen inging en waar de wind het zand goed hard liet rondstuiven. Het landschap begon hier wat milder te worden met meer begroeiing om ons heen, maar de regen liet daarom niet minder op zich wachten. Nog voordat we op het 2e stuk strand aankwamen begon het langzaamaan steeds harder te regenen en dat was een ongelooflijk gaaf moment. Lopend op het strand, keiharde regen op je, regenjas aan en wind in je rug; ik schreeuwde het uit van vreugde! Ik voelde me zo heerlijk, het was begonnen! Na 12,5km gelopen te hebben die dag en al goed nat geregend te zijn kwamen we 1 voor 1 aan bij de Twilight Campground. Hier konden we onder een overkapping wat eten en hier zat nog een Frans meisje, Valentine. Ze liep ook de TA, maar zat er een beetje verslagen bij. Der tas was te zwaar en zat even bij te komen. Vanaf hier verliet Paul ons en ging verder in ze eentje. Kate en ik volgde zo'n kwartiertje later het pad en na zo'n 4km door beschutte duinen heen te hebben gezwoegd, kwamen we weer aan bij het strand. 90 Mile Beach was de naam van dit stuk zand, alleen de naam klopt niet helemaal met de werkelijke mileage. Vanaf waar we het strand opkwamen was het 83km in zuidelijke richting lopen, alvorens we weer een dorpje tegenkwamen. Na nog een paar km te hebben gelopen die dag, besloten we de duinen in te gaan om onze tenten op te zetten voor de nacht. Dit deden we zo rond het 20km punt op de kaart. Water was er niet in de buurt, althans niet hoever onze ogen konden reiken, maar we hadden beiden bijgevuld bij de Twilight Campground, dus het zat wel goed voor de avond. Even later voegde Valentine zich nog tot ons gezelschap en waren we weer met drie. Het waaide behoorlijk hard, want we zaten erg dicht tegen de zee aan, maar zwaar respect voor onze tenten, want ze bleven overeind. Zand was overal en mijn stemming daalde behoorlijk. Ik had trek, was moe, mijn spullen waren nat en zoals ik al zei, er was werkelijk waar zand overal. We maakten rijst en linzen als avondeten en na wat rek- en strekoefeningen vond ik het wel welletjes. Gauw slapen en met een betere stemming wakker worden! 's Nachts werd ik nog wakker en ging even mijn tent uit om mijn tent te checken. Dat was allemaal goed, maar o wat was het mooi buiten. Zo helder de sterren, echt prachtig. Dat was een mooi momentje, zo alleen buiten in de nacht in de duinen op het verlaten 90 Mile Beach :)

3 oktober; 90 Mile Beach continues, Day 2
Kate deed deze keer het ontbijt en al ons eten maken we klaar in mijn tent, aangezien die van haar te klein is. Na een gare nacht, hier begonnen de problemen met mijn luchtmatras, maakte ze een lekker ontbijtje klaar. We begonnen te lopen rond 08.15AM en het was werkelijk waar een prachtige, zonnige dag. Een mooie dag voor Jasper om te verbrandden, zoals ik niet anders gewend ben van mijn tere huidje. Het stomme is dat ik Valentine en Kate de hele tijd er aan herinnerde om zich in te smeren, maar het zelf niet deed. Ik dacht dat ik mezelf helemaal bedekt had, maar was vergeten dat ik een korte broek aan had.... Haha, 's avonds lekkere rode plekken op mijn benen. De avond ervoor hadden Kate en Valentine al behoorlijk last van hun voeten, de eerste blaren waren al te zien. Vandaag begon dat al aardig zijn uitwerking te hebben in het tempo van de twee en daar moest ik me aan aanpassen. Dat vond ik vrij lastig in het begin, want ik wilde graag knallen en zsm van het strand af zijn. Kate wilde dit ook, maar ze kon gewoon niet harder geven. De wind was weer behoorlijk hard vandaag en kwam vanuit het westen in onze zij aan. Ergens tussen het 45km punt en het 50 km punt, we hadden dus zo'n 25 a 30 km gelopen, zochtten we een plekje op in de duinen, maar deze keer een heel stuk verder af van de zee, hopend op minder wind. Er was wel degelijk een verschil in windkracht bij onze slaapplek deze nacht en ook nu bleven de tenten weer omhoog. Kate en ik hadden weer een goed gesprek over het verdere verloop van onze wandeling en de samenwerking die we daarin zouden gaan hebben. Haar voeten waren nog meer verslechtert en ze had behoorlijk veel pijn. Zand was zoals gewoonlijk nog steeds overal, maar het avondeten was een succes en zorgde voor een goede stemming in ons kamp. Valentine was ook nog steeds bij ons, maar die hoorde je niet klagen, ook al waren haar voeten net zo erg als die van Kate. Het was bijna oneerlijk, want ik had helemaal niks...

4 oktober; 90 Mile Beach continues, Day 3
Half 8 was alles weer ingepakt en wel en maakten we ons op voor nog een dag vol zand en wind. We vonden een dode dolfijn en zeehond op het strand die waren aangespoeld. Dat was minder, om zulke prachtige dieren te moeten aanschouwen op die manier, maar ja, das ook het leven. Ergens rond 2 uur in de middag stopte er een auto naast ons die vroeg of we onderdak nodig hadden voor de nacht. De vrouw in de auto vertelde dat ze een 'Cabinpark' beheerde en dat ze alleen om een 'Koha'(donatie) vroeg. Het was een stukje verderop rond het 67km punt en aangekomen bij het Utea Park konden we onze blijdschap niet op. Er waren kleine cabins voor 2, 3 of 4 personen en alles was vrij! We konden in een bed slapen! En er waren warme douches en een keuken, ongelooflijk, dat was echt luxe gewoon! Zo mooi hoe je zulke dingen als een warme douche, een windloze plek om je eten te maken en een bed, zoveel meer leert waarderen. Het was echt een geluksmomentje en we vonden het wel best voor die dag. Lekker even bijkomen en genieten van de luxe die we om ons heen hadden. Er waren een hoop dingen in de keuken die je gratis kon gebruiken en Kate maakte een 'Rijstcurry met linzen' klaar en het was echt heerlijk. Ik kreeg nog wat Franse les van Valentine en ik leerde haar wat Engels. Toen het donker werd gingen we alle drie maar lekker naar bed, want iedereen was toch nog wel behoorlijk moe en voor de volgende dag stond er een zwaar programma te wachten; we wilden in 1 dag naar Ahipara lopen, het eerste dorpje na het strand. Dit hield in dat we 33 km moesten lopen en voor mezelf maakte me dat niet zoveel uit, maar ik hoopte dat Kate en Valentine het konden redden...

5 oktober; 90 Mile Beach continues, Day 4
Ik sliep slecht die nacht, ondanks het bed. Voor de wekker was ik er al uit en begon me klaar te maken en langzaamaan met het ontbijt te beginnen. Ik maakte Kate en Valentine wakker en zij gingen aan de slag met hun 'blaren ochtenritueel'. Ik hield hier totaal geen rekening mee en was echt een lul die ochtend. Ik wilde inpakken en wegwezen, omdat er een lange dag voor de boeg stond. Normaal gesproken ben ik al vrij vlot en snel hiermee en de dames hadden gewoon langer nodig, omdat ze hun voeten moesten behandelen. Ik was erg bot en Kate en ik hadden een goed, hard gesprek met elkaar. Dit was nodig om mij in te laten zien dat we een team waren en dat we elkaar moesten steunen. Ik merkte aan mezelf dat ik elke dag een beetje norser werd vanwege de vertraging en dat ik niet me eigen tempo kon lopen. Het samenwerken in teamverband werd steeds lastiger voor me, maar door ons gesprek werd mij een hele hoop beter duidelijk. Kate zei waar het op stond en de uren daarna liepen we allemaal apart en hadden we allemaal tijd en ruimte om na te denken. Nog voor het middaguur hadden we weer een gesprek en ik bood mijn excuses aan en vertelde dat ik mijn fout in zag en dat ik het als moeilijk ervaarde, het samenwerken en de vertraging, maar dat ik er keihard voor ging werken om het samen werkende te maken. Ik had Kate mijn woord gegeven dat we 'm samen zouden gaan lopen, dus dan blijf ik daar bij en ik geef daar niet in op. Ik merkte nu echt dat ik heel erg gewend ben aan de vrijheid van alleen reizen, alleen de verantwoordelijkheid hebben naar jezelf toe. Nu was ik in een team moest ik gaan bijstellen en dat was weer een goeie les. Onderweg op het strand begon Ahipara langzaam op te doemen in de verte, maar hoe lang we ook liepen, het leek maar niet dichterbij te komen. Een hoop mensen stonden in de branding te vissen en dat was een gaaf gezicht. Het zonnetje scheen gelukkig vandaag weer en jawel, deze keer had ik me gezicht niet goed genoeg bedekt en was goed verbrand in me gezicht. We kwamen aan in Ahipara zo rond 5 uur en waren behoorlijk kapot. We sliepen in het Holiday Park en besloten om een rustdag in te lasten om de voeten van Kate te laten helen. Valentine wist nog niet of ze verder zou gaan, maar dat waren zorgen voor morgen; eerst FISH & CHIPS! Daar keken we de hele dag naar uit, heerlijke, vieze, vette fish and chips. Het was een kleine km lopen, maar met de benen/voeten van die 2 dames ging het erg traag en het eten lijkt zo ver weg dan. Maar toen we eindelijk zaten en het naar binnen verorberden was het toch wel weer mooi geluksmomentje. We waren van het strand af, we hadden ons op kunnen frissen met een heerlijke, warme douche en zaten nu te genieten van fish &nd Chips. Ook ik was erg moe en had spierpijn, maar goed, ook ik zou een rustdag hebben de volgende dag :)

6 oktober; Rustdag in Ahipara, Re-supply in Kaitaia
Ik stond lekker vroeg op en voelde me goed. Ik deed wat yoga en maakte mezelf ontbijt met wat we nog hadden; rijst en linzen. Mijn grote teen deed zeer, maar buiten dat was ik eigenlijk wel hersteld. 1 kleine blaar was er te vinden op me kleine teen, maar vergeleken met Kate en Valentine der voeten was dat een heel licht schrammetje. Opnieuw een lekkere warme douche en na onze was te hebben gedaan voor een schandalige 9 dollar(wassen en drogen) begaven Kate en ik ons 'langzaam' naar de weg. We gingen liften naar Kaitaia om daar inkopen te doen voor het vervolg van onze trip. In Ahipara was alleen zo'n klein buurtsupermarktje met achtelijk hoge prijzen en Kaitaia was maar een kleine 14km verderop. Binnen no-time werden we weer opgepikt en afgedropt bij de Pak' Save, de goedkoopste supermarkt hier. We hadden een behoorlijke lading eten ingeslagen toen we weer naar buiten liepen, want de volgende fase van de Te ARAROA zou 7 dagen duren. Dit hadden we op internet gevonden in het blogverslag van een hiker die TA al had gelopen. Bij de groenteboer regelde Kate een lift met 2 grappige Maori vrouwen die bereid waren om ons in het centrum af te gooien en later weer op te pikken en terug te brengen naar Ahipara. We moesten nog even bij de apotheek en het postkantoor langs en tijdens het wachten op onze lift, kocht Kate nog 2 overheerlijke 'Pies'. Terug bij het holiday park begon ik met het verdelen van het eten en leerden we Johannes kennen. Een Duitser, hoe kan het ook anders, met wie we samen eten gingen koken. Ook Valentine was van de partij en zo werd het een gezellig diner voor 4, bestaande uit Pasta met ei en een hoop groenten, heerlijk!

7 oktober; Resuming Te ARAROA, Herekino Forest
Heerlijk, zo vroeg opstaan met het gezang van de vogels en de eerste stralen van zonneschijn op je tent. Yoga in de ochtend om alles even goed los te maken, lekker ontbijtje en het gevoel dat ik de trail moet vervolgen, ongeacht of Kate goed was of niet. Mijn matras was nog steeds een drama en ik probeerde het lek boven water te krijgen door het op te blazen en in het water te houden en de luchtbelletjes te vinden. Ik vond helemaal niks en gaf de strijd op. Zoals ik net al zei, ik stond op met het gevoel dat ik die dag moest gaan en laat het nou zo zijn dat Kate precies hetzelfde gevoel had. Ze was nog lang niet hersteld en wilde mij ook niet langer tegenhouden. Ik zou gaan en zij zou me al liftend achterna komen en we zouden elkaar weer zien in Kerikeri. Nog 1x een lekkere, warme douche, inpakken en wegwezen. Kwart over 9 zei ik gedag en was ik weer back on the trail! Ik voelde me heerlijk en vrij. Het was een prachtige, zonnige dag en rond 11 uur liep ik het Herekino Forest in. Het begon met een goeie klim en ik merkte dat ik weer een klein beetje erin moest komen. Mijn teen deed nog steeds goed zeer en ik weet nog steeds niet hoe dat was gekomen. Onderweg naar de andere kant van het bos zag ik opeens wat op de grond liggen. Het was Junior, Paul zijn mascotte! Ahh, dat was echt zo gaaf, om een teken van leven van Paul te vinden. Ik vond het klote voor hem, maar het gaf mij echt een soort van boost. Misschien iets teveel een boost, want voordat ik uit het bos was, was ik 2x onderuit gegaan en 1x echt goed hard naar beneden gegleden. Ik was echt smerig toen ik weer volop daglicht zag en ook goed moe, maar wel voldaan. Het was rond vier uur en de track vervolgde zichzelf op een gravelweg. Al lopende was ik aan het denken waar te slapen en ik was van plan gewoon mensen te gaan aanspreken. De eerste die ik wilde aanspreken kon me totaal niet verstaan, want der honden werden helemaal gek en ik ben toen maar gewoon doorgelopen zonder wat te vragen. Bij een beekje aangekomen had ik me even gewassen en weer wat toonbaarder gemaakt en toen zag ik een vrouw in een tuin lopen en ik vroeg der of ze een plek wist waarof ik me tent kon opzetten voor de nacht. Ze liep naar der dochter, die daar woonde, en die zei gelijk dat het bij hun in de tuin kon. Ik was echt zo blij en verbaasd hoe makkelijk dat ging, ze nodigde mij bij wijs van spreken eerder uit dan dat ik het aan haar vroeg! Trish was der naam en der man Wayne leerde ik ook gelijk kennen. Het was een prachtig stukje land wat ze beheerden, heel erg peaceful, en al snel vond ik een mooi plekje onder de bomen. Als dank heb ik wat hout voor ze gehakt en daar waren ze blij om. Ik kon een warme douche krijgen, maar ik ben lekker het koude beekje in gesprongen, want het was nog steeds erg warm. Wayne kwam al snel aanlopen met een ton waar ik een vuurtje in kon maken en ik verwonderde me eens te meer over de gastvrijheid en vriendelijkheid van de NZ locals. Ik wilde Paul smsen om hem te vertellen over het vinden van zijn mascotte en daarvoor moest ik een heuvel beklimmen om bereik te krijgen op mijn telefoon, geniaal. Na het avondeten(rijst en linzen, natuurlijk) maakte Wayne een vuurtje voor me aan en probeerden we paling te vangen. Bijna overal hier in de beekjes zit paling en het is niet legaal om ze te vangen, maar goed, zei Wayne, who cares. Haha, okay, let's give it a try. Naja, we hadden weinig geluk die avond, maar wel een paar dikke en jonge palingen gezien. Ook nam die me nog even mee een stukje verderop de weg om 'glowworms' te bekijken. Dat was ook gaaf, het was net alsof je sterrenstelsel zag in de zijkant van de heuvel waarin ze zaten. Het was een prachtige volle maan avond en een zeer koude nacht, waarin ik weer op de grond lag, want mijn matras was nog steeds niet gefixt...

8 oktober; Raetea Forest
In de ochtend weer geprobeerd om het lek te vinden, maar weer niet erin geslaagd en ik stond op het punt om mijn matras te dumpen. Iets hield me tegen en ik bond hem toch maar weer aan mijn backpack. Kwart voor 8 liep ik zonneschijn tegemoet en had ik eerst wat 'roadwalking' te doen, alvorens ik aankwam bij het bos. In gedachten verzonken mistte ik de afslag naar het bos, maar daardoor kwam ik wel aan de praat met een local die me vertelde over de vele beekjes die ik tegenkwam onderweg naar de top, zodat ik niet 3kg aan water hoefde mee te slepen omhoog. Het was behoorlijk pittig die dag, hoop steil omhoog en er waren een paar heuveltoppen van 500, 600 en 700+ hoogte. Bijna de gehele tijd in het bos begaf ik me in een wolk en geen roze, maar een witte, dichte wolk waarin de nodige nattigheid naar beneden kwam. Totaal geen mooie uitzichten kon ik waarnemen en dat was toch best wel jammer, want ik begaf me op een leuke hoogte voor wat pitoreske plaatjes. Het was modderig, erg modderig, en weer gleed ik 2x weg. De modder leek niet op te houden en wanneer ik dacht dat ik er bijna was, was er nog meer modder waarin me voeten konden wegzakken. Ik werd langzaamaan steeds geirriteerder en verloor af en toe mijn hoofd een beetje. De nodige scheldwoorden verlieten mijn mond zo nu en dan, maar gelijk ernaar herinnerde ik mezelf eraan dat ik er zo helemaal niet zou komen en probeerde het weer om te draaien naar wat positiefs. Ik was zeiknat en doorweekt, moe en vooral erg vies. Me voeten/schoenen waren ook helemaal doorweekt en smerig en dat was nog wel het meeste kloterige, want nu begonnen mijn voeten ook voor het eerst echt zeer te doen. Maar dan toch uiteindelijk was daar het einde, en al komende uit het bos, werd ik getrakteerd op een fantastisch uitzicht. Dat was een zeer mooie beloning en aangezien het pas 5 uur 's middags was, had ik nog genoeg tijd om een slaapplekje te vinden. Vanuit het bos ging het door iemands weilanden heen en langs zijn huis, over de weg en richting Mangamuka. Hier sprak ik de eerste de beste bewoner aan en vroeg of ik me tent in de tuin kon neerzetten. Dat was geen probleem, maar ze bood me nog een optie aan. Ze wist nog wel een beekje even verderop, waar ik me zou kunnen wassen en in alle rust zou kunnen kamperen. Nou ja, dat klonk ook niet verkeerd. Dat ben ik even gaan uitzoeken en inderdaad, het was een mooi stukje gras dicht bij het water. Maar tijdens het opzetten van mijn tent kwamen er al snel mensen aanlopen die vroegen wat ik aan het doen was. Ik legde de situatie uit en de eigenaar van het stukje land kwam erbij en na wat gepraat met elkaar vond die het goed dat ik daar zou kamperen. Ik waste mezelf zo goed mogelijk schoon, maakte wat avondeten klaar voor mezelf en was al snel vertrokken naar dromenland. Een hoop 'sandflies' hadden me gezelschap gehouden tijdens het opzetten van mijn tent en ik was behoorlijk lek geprikt. Mijn voeten waren er niet heel erg goed aan toe, alsof ze urenlang in een bad hadden gezeten, gerimpeld en wel met hier en daar de nodige blaren. Naja, morgen weer een dag...!

9 oktober; Badweather bypass roadwalking to campsite
De hele nacht had het lekker hard geregend en terwijl ik mijn natte sokken om mijn voeten heen trok en die zachtjes aan plaatsten in mijn schoenen, dacht ik bij mezelf dat ik niet zo trek had in nog zo'n natte, modderige dag in het bos. In de 'trailnotes' had ik gelezen dat ik het volgende gedeelte van de track alleen moest doen wanneer het droog en goed weer was. Er zaten een paar rivieren in die ik moest overgaan en slecht weer moest je echt niet treffen. De dag zelf begon droog, maar met onheilspellende wolken boven me, die langzaam toegaven aan regendruppels. Ik koos er dus voor om de bypass te gaan lopen en dat ik ging proberen om km punt 200 te bereiken. Hier was een DOC Campsite gelegen, maar om hier te komen, moest ik nog wel zo'n 40-45 km over de weg lopen. Het bleef een paar uur droog, maar 's middags begon het goed te hozen en het stopte pas de volgende dag in de namiddag. Terwijl ik aan het lopen was over de weg stopten er 2 auto's om me een lift aan te bieden, die ik natuurlijk afsloeg. Ook kwam ik langs een t-splitsing die me deed herinneren aan mijn WWOOFing van een week geleden. Hier waren we vaak langs gereden en opeens herkende ik de omgeving en hoe dichtbij ik eigenlijk was bij hun. Aangekomen bij de camping eerst wat rek- en strek gedaan en gewacht op de regen om even te stoppen, maar dat deed het dus niet. Tent opgezet en aan de behandeling begonnen van mijn voeten. Die waren een stuk verslechtert, maar nog lang niet zo slecht als die van Kate en Valentine. Het was een relaxte avond en ik voelde me chill in me tentje, met buiten de regen die doorbeukte. Ik was nu 3 dagen onderweg vanuit Ahipara en zoals het er nu uitzag zou ik de volgende dag in de middag aankomen in Kerikeri. Die avond dus maar even met Kate gebeld waarof ze was en dat ze snel naar Kerikeri moest komen, want we konden weer samen gaan lopen. Dat was even schrikken voor der, want ze had me daar nog lang niet verwacht. Ze zei dat ze er zou zijn aan het eind van de middag de volgende dag en ik maakte me op voor nog een nacht op een lek luchtmatras...

10 oktober; Kerikeri & Paul & Kate
Mijn voeten waren redelijk goed geheeld na het nachtje rust en ook mijn schoenen waren wat droger geworden, nadat ik ze had volgestopt met wc papier en had laten drogen gedurende mijn schoonheidsslaapje. Vandaag stond er op papier een mooie tocht dwars door weilanden heen, die gevuld waren met schaapjes. Zoals ik al zei regende het nog steeds en jammer genoeg heb ik weinig foto's kunnen schieten van deze dag. Mijn eerste echte rustpauze gaf ik mezelf na 20km toen ik eindelijk een droog plekje had gevonden onder een brug. Ik was toen aan de buitenzijde van Kerikeri en het was nog geen middag. Het pad vervolgde zich langs achtertuinen van villa's en door meer weilanden heen, waar ik nog lekker wakker geshockt werd door de welbekende elektrische schok. De Rainbow Falls van Kerikeri lagen ook op de route en dat was het stoppen in de regen wel waard. Van 27meter hoogte kletterde het water naar beneden, mooi momentje om lekker naar dat water te luisteren. Aangekomen in het centrum van Kerikeri begaf ik me in de bieb voor het gebruik van het internet en even later was ik weer herenigd met Paul, die een rustdag had ingelast in datzelfde plaatsje. We namen een bakkie thee in zo'n aftands take away tentje en bespraken onze belevenissen vanaf het moment dat we waren opgesplitst. Kate kwam even later al liftend aan in Kerikeri en samen deden we de boodschappen voor het vervolg van onze reis. Ik kocht een slaapmatje van 10mm dik en ook een 'emergency blanket'. Vanaf hier liepen we met ze drieen Kerikeri uit, op zoek naar een slaapplek voor de nacht. Al gauw hadden we het Waitangi Forest bereikt en een plekje gevonden onder de dennenbomen. Another night in forestparadise!

To be continued very soon..........