Te Araroa Part 2

11 oktober; Alleen verder
De ochtend was er weer 1 voor in de boeken; een heerlijk, geel zonnetje scheen door de toppen van de dennenbomen heen en belichtte en verwarmde ons opstaan. Kate en ik besloten om te ontbijten bij een picknicktafel als we die tegen zouden komen en we begonnen dus gelijk met het opruimen van onze spullen. Paul was wat vlotter met alles, en aangezien we toch niet samen zouden gaan lopen, ging hij er alweer snel vandoor.
De loop door het Waitangi Forest was een heel relaxte, met weinig klim- en daalwerk in zijn pad. Voordat we het wisten waren we er alweer uit en stonden we voor een kruising. De Te Araroa was linksaf, maar ik had op de kaart gezien dat er een waterval was in Haruru en die wilden we allebei wel zien. We konden heel gemakkelijk weer terugkomen op de route, als we de weg vanaf Haruru oostelijk zouden blijven volgen. Bij de waterval was een picknicktafel waar we dus rustig wat ontbijt/lunch naar binnen konden schuiven en hier hadden we ook tijd om het nodige te bespreken. Kate der voeten begonnen weer zeer te doen in het bos en ze kon mijn tempo niet bijhouden. Ze begon zich af te vragen of wij wel voor bestemd waren om de Te Araroa samen te lopen. Ook ik had steeds meer het gevoel dat ik het alleen wilde lopen, maar aangezien ik mijn woord aan haar had gegeven dat we het samen zouden gaan lopen, liet ik de beslissing verder aan haar. Kate besloot om tot Paihia te lopen, zo'n 5km verderop, en vanaf daar zien of ze de handdoek in de ring zou gooien of niet. De waterval was mooi met een brug in de achtergrond en als je de andere kant opkeek, zag je het water al kabbelend richting het dorpje gaan. We vervolgden onze weg en aangekomen in Paihia wist ik eigenlijk al wat Kate zou gaan zeggen. Ze ging ermee stoppen en we bespraken het nogmaals eens goed en voelden dat het voor ons beiden het beste was. Zij wilde mij niet stagneren in mijn tempo en dat vond ik tof van haar. We hadden verder ook weinig met elkaar, al konden de gesprekken erg diep gaan af en toe. Kate zou vanaf hier gaan proberen te liften, ze wist nog niet waarheen, maar dat zou wel goed komen. We gaven elkaar nog even een goeie knuffel en toen draaide ik me om en was onderweg, 'once again, on my own' :)
Het pad bleef enige tijd over de weg heen gaan, maar verliet dan toch het asfalt om over te gaan in een 'coastalwalkway'. Dat liep langs de buitenzijde van een bos heen, wat voor mooie uitzichten zorgden. Ik was onderweg naar Opua en vandaar nam ik de 'autoboot'(vrij vertaald) naar de overkant. Dit was een kort ritje van 10 minuten en kostte me 1 dollar. Dat zijn nog eens prijzen! Het bracht me naar Okiato en vanaf hier was het nog eens 21,5 km over de weg heen wandelen naar het plaatsje Waikare. De officiele route is eigenlijk geheel anders. Op de kaart kun je zien dat je een boot neemt vanuit Opua rechtstreeks naar Waikare. Dit is een boottocht van 100 dollar en daar heb ik geen geld voor. Maar toen Paul en ik hierover aan het brainstormen waren toen we kort bij elkaar waren in Kerikeri, zeiden we al tegen elkaar; ''Als je op een boot zit, dan hoef je ook niet te lopen, dus waarom zouden wij dat stuk naar Waikare moeten lopen?'' En zodoende heb ik gedeeltelijk dat stuk gelopen en gelift. Vanaf de boot kreeg ik een 5km lift naar de kruising met de andere weg. Vanaf hier werd het een stuk lastiger, want er kwamen amper auto's deze kant uit. Het overgrootte gedeelte dat naar Okiato kwam ging naar Russell, een toeristisch badplaatsje noord wat erg geliefd is. Ik had zo'n 3km gelopen toen er toch opeens een auto stopte en me 7km verder bracht. Ze dropte me alleen te ver af, maar gelukkig was ik attent en liep een km terug, zodat ik weer 'back on track' was. De overige 7km heb ik ook moeten lopen, maar dat maakte me niks uit. Het zonnetje scheen weer en ik had een erg goede stemming. De omgeving was mooi en daar kun je een hoop energie uit putten. Ik was nu aangekomen bij Waikare, een heel klein dorpje dat gelegen is aan de zuidwestelijke zijde van het Russell Forest. Ik raakte de weg een paar keer kwijt, omdat ik veels te moeilijk aan het denken was wat betreft de 'trail notes'. Ik had ze opgeschreven op mijn kaart, maar raakte er alleen maar meer door in de war, maar dat was meer mijn eigen fout, dan die van de aantekeningen. Uiteindelijk na wat rondvragen vond ik het pad weer terug en moest ik wat laagstaand water doorkruisen, wat diep genoeg was om zelfs mijn schenen nat te krijgen. Zeiknatte voeten en schoenen dus weer en het einde van de dag begon te naderen, waardoor er dus weinig kans meer in zat om ze droog te krijgen. Het was onderhand al 5 uur geworden en mijn lichaam riep: ''Hallo, wanneer gaan we een keertje liggen?'' Ik was nog steeds niet diep in het bos beland en toen ik ergens vast begon te lopen met het pad, besloot ik om een stukje terug te gaan en mijn kamp op te zetten. Onderweg had ik een open grasveldje gezien waar wilde paarden aan het grazen waren en dat kon wel eens een heel mooi plekje worden voor de nacht. Ergens bij een verlaten schuurtje vond ik een vlak stukje gras en hier zette ik mijn tent op. De donkere nacht was nog wel een paar uurtjes verwijderd van me en ik kreeg de nare gedachten in mijn hoofd dat ik zou worden gesnapt en dat ik me boeltje zou kunnen oppakken. Af en toe word ik daar een beetje moe van, altijd maar dat gek maken van mezelf. Echt stom, want als het gebeurt, dan gebeurt het toch, of je je er nou druk om maakt of niet. Maar gebeurt het niet, dan heb je je voor niks gek zitten maken. Dit is wel echt iets waar ik graag meer aan wil werken bij mezelf. Genoeg tijd ervoor tijdens deze trip ;) Ik maakte wat rijst en linzen klaar en was al snel vertrokken in dromenland, toen het buiten donker begon te worden.

12 oktober; Lost in the Russell Forest...
Het was een harde, koude nacht en toen ik rond half 6 wakker werd vond ik het wel tijd om aan mijn ochtendritueel te beginnen. Ik wilde vroeg beginnen en lekker rustig mijn tijd ervoor nemen om het bos door te komen. Het was weer zonnig, jammer genoeg zou ik de zon voor de aankomende 6 uur alleen maar kunnen aanschouwen van onder een dicht bladerdak. De track vervolgde zichzelf met als aantekeningen vanuit Te Araroa, ''Follow the stream''..... Wat een drama was dit zeg. Het beekje was helemaal overwoekerd met takken, planten en bomen. Het was erg zwaar en moeilijk om voort te komen en ik begaf me daarom steeds meer uit het beekje, om daar een weg te proberen te vinden. Er was totaal geen pad te zien en het enige waar ik me aan kon vasthouden als route was het beekje. Ik moest het volgen voor 4km, maar na 10 minuten onderweg te zijn begon ik al aardig gek er van te worden. Het was soms moeilijk te volgen, omdat het water steeds minder werd en je niet eens meer echt het beekje kon onderscheiden van de rest van het bos. Op een gegeven moment lag er echt een onwijs grote boom in het beekje en moest ik er met een grote boog omheen, om vanaf daar echt het spoor helemaal bijster te zijn. Ik had echt geen flauw idee meer hoe het beekje nu liep en toen nam ik een beslissing waar ik later een beetje spijt van kreeg. Ik pakte me kompas erbij, zocht EAST en volgde dat. Op de kaart stond dat de route vrijwel alleen maar oostelijk was en dat ik vanaf daar op de Russell Road zou komen. Ik begon met 'DDA', een begrip dat ik geleerd had van mijn Belgische vriend Vince; Dwars Door Alles. Ik was nu echt helemaal overgeleverd aan mijn kompas, want ik had het enige aanknopingspunt wat ik had, achter me gelaten. Vanaf daar was het een uitputtingsslag, want ik ging steil berg op, steil berg af, op en weer af, etc. Dit herhaalde zich wel 5x en ik begon langzaamaan erg moe te worden en het was misschien net aan 12 uur. Tijdens dit klim- en daalwerk werkten mijn gedachten natuurlijk op volle toeren. Ik werd me er steeds meer bewust van dat ik echt de weg kwijt was en dat het nog wel een heel tijdje kon gaan duren en een hoop kracht inspanningen verder, voordat ik weer in de bewoonde wereld zou gaan aankomen. Maar toch verloor ik mezelf niet, ik liet me kop niet hangen. Elke keer weer vertelde ik mezelf dat bij de volgende berg ik weer dichterbij het einde kwam. Het was fysiek echt heel zwaar en ik heb daar behoorlijk aan mezelf laten zien dat ik tot erg veel in staat ben, maar ook mentaal leerde ik een hoop van mezelf die dag. Ik bleef positief en ik bleef werken voor een oplossing. Je kan er bij gaan zitten en denken hoe kut het wel niet is, maar daar kom je geen stap verder mee, al voel je je wel af en toe alsof je alles wil neergooien. Op een gegeven moment na de zoveelste berg dacht ik in de verte wat blauws te zien en andere groene heuvels. Ik klom een stukje in een boom en nu zag ik het toch echt goed; de oceaan! Dat was een goed teken en gaf me weer meer moed. Af en toe als ik bovenaan een heuvel stond en ik had wat bereik, probeerde ik Paul en Kate te bellen, maar terwijl ik hun nummer draaide dacht ik bij mezelf; ''Wat ga ik tegen ze zeggen dan?, ik ben verdwaald, wat moet ik doen?'' Nee, je moet hier zelf uitkomen. En dat is me ook gelukt. Vanuit het niets begon ik een pad te zien terwijl ik aan het afdalen was. Een pad! Yes! Ik was zo blij, echt heel blij. Eenmaal op dat pad stond ik alleen weer voor een beslissing; noordelijk of zuidelijk gaan? Ik had totaal geen idee waar ik was op de kaart en dat is echt waardeloos. Ik had het idee dat ik voornamelijk oostelijk bij zuidelijk was gegaan en ik besloot om nu noordelijk te kiezen. Op de kaart stonden een paar andere paden aangegeven en ik probeerde uit te vogelen op welke ik misschien was. Na een kwartier bergaf te hebben gelopen, draaide ik om, want het pad ging steeds meer westelijk en dat was totaal niet de kant die ik op moest. Ik had het idee dat ik op een pad zat noordelijk van mijn originele route en keerde dus om en koos voor de 'veilige' zuidelijke route, want die kant moest ik sowieso op voor Te Araroa. Ik kwam er achteraf achter dat ik te ver zuidelijk was afgedwaald en op de juiste weg was, de noordelijke richting. Dit had me terug gebracht naar het originele Te Araroa pad en vandaar had ik weer oostelijk kunnen gaan naar Russell Road. Maar ik koos dus voor zuidelijk en ook dat bracht me ook zeer aan het twijfelen, hoe verder ik kwam op het pad. Maar toen uit het niets doemde daar een oranje marker op! De oranje markers vind je overal op het Te Araroa pad en geven je de richting aan welke je moet lopen. Dat kwam echt als een geschenk uit de hemel, ik heb de marker gekust! Ik was op het juiste pad! Dat gevoel had ik echt zwaar, maar opeens herinnerde ik me terwijl ik verder liep dat ik in de aantekeningen van de route iets had gelezen over een oud pad dat eerst een gedeelte was van Te Araroa, maar nu niet meer daarvoor werd gebruikt. Deze gedachte bleef maar rondspoken in mijn hoofd en ondanks de oranje markers, had ik het gevoel dat ik op dit pad was. En jawel hoor, op een gegeven moment zag ik een informatiebord met daarop mijn positie. Ik was helemaal zuidelijk omgelopen en ver weg van mijn pad, alhoewel ik niet helemaal verloren was. Vanaf hier kon ik een ander pad nemen en via een andere omweg, weer terugkomen op mijn originele pad, Russell Road. Maar ik wist waar ik was nu en dat gaf me in ieder geval een redelijk geruststellend gevoel. Nu was het alleen nog de oranje markers volgen en hopen dat dit pad makkelijk te volgen was. Uiteindelijk had ik er zo'n 7 uur over gedaan, eer dat ik uit het bos was. Een stukje van 4 km waar je normaal misschien een kleine 1,5 uur/2 uur over doet, o my god. Maar oh, wat was ik blij dat ik er uit was! De zon scheen en het was rond 2 uur 's middags, nog zat tijd om wat km's te maken. Bij de 'forestgate' stonden een aantal mensen bij wie ik wat aanspraak had. Zij waren aan het jagen op wilde varkens in het bos en ik kon mooi mijn verhaal aan ze kwijt. Ze gaven me een klein liftje uit het bos tot aan de grote weg en vanaf hier was ik weer op Russell Road en kon de 'roadwalking' weer beginnen. Ik had in gedachte om tot Helena Bay te lopen en daar een plekje voor de nacht te zoeken. Tijdens het lopen zat ik ook te dagdromen dat er misschien wel iemand zou stoppen met zijn auto of ik dat iemand al lopend zou tegenkomen, die me zou aanbieden om bij hun te slapen in de achtertuin. En je gelooft het of niet, ik stond een foto te nemen van een mooie boom en er stopt een auto naast me. De vrouw in de auto vroeg of ik Te Araroa aan het lopen was en of ik een slaapplek voor de nacht nodig had. Nou, dat was een dubbel Ja natuurlijk en voordat ik het wist zat ik in de auto en waren we onderweg naar der huis. Ze heette Susie en ze woonde even verderop met der man Tony en der zoontje Audie. Ze was me al een keer gepasseerd en had gezien op mijn gezicht dat ik erg moe was. Ze vertelde dat ze wel vaker 'TA Walkers' over hadden, maar dat ik de eerste 'Dutchy' was.
Een prachtig stukje land hebben Tony & Susie in hun bezit met een mooie, kleine cottage als basis. Eromheen een hoop gras, bomen en planten en de 'peacefulness' wat ik voelde, was zo relaxt. Na kennis met elkaar gemaakt te hebben en een rondleiding van Audie te hebben gehad in zijn boomhut die Tony aan het bouwen was, stortte ik neer op het gras en besefte ik hoe moe ik was. Het was nog steeds fantastisch weer en ik keek om me heen en kreeg een big smile op mijn gezicht. Het was zo chill en relaxt hier en het voelde gewoon gelijk goed. Audie kwam me helpen met het opzetten van mijn tent en Tony kwam met een ijskoude kletser aanlopen, die ik natuurlijk afsloeg. Susie kwam al snel vragen of ik met hun wilde mee-eten en ik wist echt niet wat me overkwam. Ik mocht douchen van ze en daar had ik nu echt wel oren naar. Toen besefte ik pas hoe smerig en vies ik was en hoe verrot me backpack er uitzag. Mijn nieuwe matje was ook behoorlijk er aan met scheuren overal. Naja, allemaal materialistische shit :) Ik nam een heerlijke douche en rook al de heerlijke geuren van een perfect diner de cottage uit komen. Het eten was echt heerlijk en na het eten vertelde Tony me dat ik kon blijven als ik wilde en dat ik morgen kon skypen als ik wilde. Wauw, echt zo vet. Ik besloot om een rustdag in te lassen en nog even langer lekker te blijven genieten van deze speciale plek met deze speciale mensen!

13 oktober; Restday @ Tony, Susie &nd Audie
De volgende ochtend maakte ik me eigen ontbijtje klaar buiten mijn tentje en genoot van het ochtendzonnetje dat rechtstreeks op me neer scheen. Nadat Susie naar der werk was, Audie naar school en Tony in zijn kantoortje aan de slag was gegaan(hij werkt van huis uit), pakte ik de Ipad erbij en had ik een skype met me pa. Dat was fijn om hem weer eens te zien en we spraken natuurlijk honderduit over mijn trip en zijn dagelijkse dingetjes. Dit herhaalde zich even later toen ik in een ander gesprek was met mijn moeder, mijn broertjes en Rachel. Het was erg fijn om elkaar te horen en tegelijkertijd te zien, ode aan Skype en Tony & Susie! Na al het gepraat hadden Tony en ik een koffie samen en ik moest mezelf maar helpen wat betreft eten. ''Help yourself, there's the fridge!'' Wat een prachtige plek om een rustdag te hebben zeg. Ik zocht het internet ook nog even af, want ik was toch wel benieuwd wat er nou met me been aan de hand was. Hier spraken ze vooral over een huidzenuw die afgekneld werd en dat het een zeer zeldzame ziekte was. Hmm, dat klinkt niet heel erg bemoedigend. Ook had ik het er over met Tony & Susie, maar die hadden ook nog nooit van de 'gevoelloze' symptomen gehoord. Ik schreef nog wat brieven en deed het rustig aan de rest van de dag. Voor het avondeten was ik weer uitgenodigd en het was weer fantastisch. Er ging een groot stuk 'lamb' op de barbecue en er waren geroosterde aardappels, bonen, etc. Heerlijk! Na het eten hadden we nog een koppie thee samen, spraken we een hoop over van alles en nog wat en bekeken de vechtende 'possums' in het bos. Ook gaven ze me nog een pot 'Manuka Honey', echte pure honing. Van dat spul waar je in de winkel zo'n 20 dollar voor betaald, omdat het nog beter dan goed voor je is. Ongelooflijk, wat een liefde ik heb ontvangen van deze mensen in zo'n korte tijd! Bedankt, Tony, Susie & Audie!

14 oktober; Back on the track, operation GTFO!
En toen was het weer tijd om mijn tent af te breken, mijn backpack in te pakken en Te Araroa te vervolgen. Tony maakte nog een 'Champion Breakfast' voor iedereen klaar, wat bestond uit 'bacon, eggs, mushrooms & toast'. Daarna was het tijd voor operation GTFO; Get The Fuck Outtahere! Susie maakte nog een foto van Tony, Audie & mij en ze gaven me hun adresgegevens. Tony & Audie zouden me afdroppen bij het vervolg van de track, dus ik zei nu alvast gedag tegen Susie. Onderweg naar de afdropplek pikten we nog een schoolvriendje van Audie op en Tony liet me nog wat mooie highlights zien van Helena Bay. Toen wij ook uiteindelijk gedag moesten zeggen tegen elkaar, had ik het wel even moeilijk. Ik had zo onwijs veel liefde en goedheid ontvangen van hun alle drie, dat was gewoon zo bijzonder. Tony gaf me een grote hug en ik kreeg er ook eentje van Audie en toen was het echt tijd om me om te draaien en te gaan lopen. Ik zwaaide nog naar ze terwijl ze wegreden en voelde de tranen al opkomen. Het was echt een moeilijk afscheid voor me, want het was zo fijn, de tijd die ik met ze had gedeeld. Iets in me wilde zo graag langer bij ze blijven, wat ook had gekund als het aan Tony & Susie had gelegen, maar ik wist ook diep van binnen dat ik weer verder moest. Het was wonderlijk en ik had weer een prachtige ervaring erbij.
De dag was weer een prachtige en ik begon mezelf af te vragen hoelang dit nog goed kon blijven gaan met dat goede weer. De route van die dag bracht me door meer bos en het was een relaxt pad om het lopen een vervolg te geven. Een hoop mooie uitzichten en 's middags was ik bij de kust aangekomen. Hiervandaan liep het zuidelijk en kon ik het pad blijven volgen langs de kust met fantastische plaatjes. Toen ik de badplaatsjes weer achter me liep en het pad zich weer richting bos verplaatste, had ik moeite om de ingang van het bos te vinden. Weer liet ik me in de war brengen door de aantekeningen van de route en liep als een kip zonder kop overal heen, maar niet de goeie kant op. Ik stopte een auto en de man die er in zat bracht me binnen een minuut naar mijn plek van bestemming en als ik iets verder de weg had blijven volgen, had ik het gewoon gevonden. Het bos was makkelijk in het begin, maar naarmate ik mezelf dichter in het bos begaf, werd het lastiger om de oranje markers te volgen. Een hele hoop bomen waren er hier omgevallen en het pad was niet goed zichtbaar. Weer liep ik verkeerd en was ik bijna weer begonnen met wat ik ook in het Russell Forest had gedaan, DDA. Maar nu hield ik beter me kop erbij en liep ik terug naar de laatste oranje marker en vandaar, na enige tijd spoorzoeken, vond ik het pad terug. Toen het tegen vijven aanliep, was ik aangekomen bij de andere kant van het bos en liep ik weer op de weg. Ik sprak een man aan die zijn busje stond te wassen en vroeg hem of ik mijn tent kon opzetten in zijn tuin. Hij was een beetje verbaasd met de vraag, maar het was absoluut geen probleem. Ik kon in de schuur slapen als ik wilde. Ja, ik vind alles prima! Zo ontmoette ik Kerry & Karen, beide tussen de 55-60 en heel aardige, lieve mensen. Toen ze het matje zagen waarop ik ging slapen, waren ze er allebei over uit; ik kon binnen slapen. Als ik maar geen seriemoordenaar was! Tja, zei ik, 'you never know', met een grijns en een knipoog. Het was helemaal fantastisch, ik had een heel 2 persoonsbed helemaal voor mij alleen! WAJOWWW!! :D Echt zo mooi. Weer een warme douche, ahh, wat kan dat toch lekker zijn zeg! Hoe mooi vind ik het dat ik zoveel meer die 'gewone' dingen in leven, zoveel meer leer waarderen. Een warme douche, een bed, warm eten met elkaar, het wassen van kleren, etc. Kerry en ik gingen nog even naar Ngunguru, naar het plaatselijke buurtsupertje voor wat 'resupplying'. Dat was wel lekker, dan hoefde ik dat morgen niet meer te doen. Na mijn douche lekker mijn avondkledij aangetrokken, nieuwe aantekeningen gelezen, mijn dagboekje bijgewerkt en mijn brood voor de volgende dagen gesmeerd. Er werd een groot diner gemaakt met een heel hoop varkensvlees, groenten en aardappels en ik schepte wel 3x op. Het was heerlijk en als het aan Kerry & Karen had gelegen had ik alles mogen opeten. We hadden een lang en goed gesprek met elkaar, maar rond tien uur was het toch echt tijd voor het hoogtepunt van de dag; slapen in een 2 persoonsbed!

15 oktober; Waiting for low tide...
's Ochtends mocht ik gebruik maken van de voorraadkast van Kerry & Karen voor een ontbijtje. Daarna was het tijd om alles weer in te pakken, gedag te zeggen en weer te gaan lopen. Hoe fantastisch was dit ook weer; heerlijk gegeten, goed gepraat, warm geslapen, etc. Zoveel weer gekregen, zoveel warmte, echt prachtig. En ja hoor, ook vandaag scheen die weer, houdt het dan nooit op? Het begin van de dag was gevuld met 18km wandelen op het zwarte asfalt, alvorens ik zou aankomen bij een nieuwe bostrack. Mijn linkerenkel begon al snel pijn te doen en ik snapte niet zo goed waar dat door veroorzaakt was. Het enige wat ik kon bedenken was dat het gisteren al was gebeurd in het bos en dat ik daar nu pas last van begon te krijgen. Ik liep stug door en probeerde door de pijn heen te komen, wat goed lukte. De track door het bos heen was een erg simpele, met nog wel een steile, zware beklimming op het einde. Vanaf hier was het 13 km 'wegwandelen' richting Pataua en nu begon de pijn in mijn enkel toch wel behoorlijk aan te zwellen. Ik stond op het punt om de handdoek, voor de dag, in de ring te gooien en ergens bij een huis te stoppen en te vragen om ijs, maar iets hield me tegen. Ik vervolgde me weg en voelde de pijn minder worden. Het was er nog steeds, maar het was te doen. Ik begon langzaamaan weer dichterbij de kust te komen en ik hoorde en rook de zee al. Toen ik de voetbrug was overgestoken van Pataua North naar Pataua South sprak ik met een local. Hij wist een mooi kampeerplekje voor me op de route van TA en wees me de weg mbv de kaart. Hij stuurde me precies naar de plek waar ik moest wachten voor de laagste stand van het water en vertelde me dat er een stukje gras was, beschut van de weg, waar ik kon kamperen. Hij vulde mijn waterflessen bij en toen begon ik aan mijn laatste kilometers voor de dag. Het was zo'n 3 uur toen ik daar aan kwam en ik moet zeggen dat ik het een beetje gaar vond. Het was nog zeker 5 uur licht en ik kon niet meer verder, want het was 'high tide' op dat moment. Ook wist ik niet zeker of ik daar wel kon kamperen, dus toen gingen mijn gedachten weer aan de haal met me. Ach ja, ik lag wat in het gras uit te rusten, masseerde mijn enkel wat, schreef een paar brieven en rustte wat uit en voordat ik het wist begon het langzaamaan donker te worden. Niemand die zich bekommerde om me en het enige wat geluid maakte waren de auto's die voorbij raasden.

16 oktober; Beach-, Road-, Bush-, Gravel- and Farmlandwalking
Mijn enkel voelde een stukje beter en met het doorkomen van de eerste zonnestralen was ik bepakt en bezakt met mijn spullen, ready to go. Het eerste gedeelte van de dag was 2,5 km door moerasachtig, modderig landschap heen baggeren. Het was nu eb en ik hield het redelijk droog, tot het einde van het pad. Hier was meer water en ik kon slecht zien welke kant ik op moest om de kant weer op te komen. Het water kwam tot kniehoogte en na enig rond gedwaal vond ik mijn richting terug en begaf ik me weer op vaste grond. Het was werkelijk waar een prachtige ochtend en de uitzichten waarop ik werd getrakteerd waren fantastisch. Na wat wegwandelen weer bij een 'foresttrack' uitgekomen die me liet klimmen tot een 212m hoge top, om daarna weer langzaamaan af te dalen naar de weg. Vanaf hier via de weg, over in weilanden, om uiteindelijk weer op het strand uit te komen. Nu was het iets van 10km zuidelijk het strand blijven volgen en ik ging die dag echt als een speer. Voordat ik het wist was ik aangekomen bij de Palm Cove Track, vanwaar het steil omhoog ging naar 400m hoogte. Dat was een behoorlijk zware klim, maar eenmaal boven werd ik beloond met prachtige plaatjes alle kanten op. Het werd wat bewolkter hier en daar, maar het bleef een mooi gezicht. Vanaf hier ging het over de heuveltoppen naar het westen. In totaal was het misschien maar 6 a 7 km, maar ik vond het een vrij pittige track. Onderweg nog een Zweedse hiker tegen het lijf gelopen, die de andere kant op aan het gaan was. Hij was vanaf Auckland begonnen en was nu op weg naar Cape Reinga. Eenmaal aangekomen bij de afdaling en dus ook het einde van de track, liep het pad door weilanden heen naar de weg toe en nu was het nog een klein stukje lopen, voordat ik ging liften naar Whangarei. Want vanaf hier stond er op de kaart een lijn getekend naar de overkant over het water. Het was de bedoeling dat je een boot zou liften en dan vanaf Marsden Point weer verder zou gaan naar het zuiden. Aangezien ik inkopen moest doen, lifte ik om het water heen naar Whangarei, om daar bij de Pak 'n Save eten in te slaan. In 2 liften was ik er en om 3 uur liep ik de winkel alweer uit. Ik had er toen al zo'n 30km op zitten, maar er was nog zat tijd voor wat meer. Om weer terug bij het pad te komen, moest ik wel weer gaan liften en in de stad is dat wel wat lastiger. Eerst dus maar even een klein stukje uit het centrum vandaan gelopen en een bushalte opgezocht waar auto's konden stilstaan. Het duurde geen 10 minuten voordat er een auto met backpackers stopte. Me tas werd ingeladen en ikzelf nestelde me op de achterbank naast een meisje en een lading kratten. Ze waren onderweg naar Auckland, terug naar hun hostel, en hadden die dag in Whangarei fruit verkocht op straat. Er was 1 Nederlander bij die uit Den Haag kwam en na wat gepraat viel de naam Nieuwkoop uit ze mond. Hij had daar wat familie wonen en toen kwamen we er achter dat ik met zijn neef en nicht op dezelfde school had gezeten. Haha, ongelooflijk, andere kant van de wereld. Het was een mooi ritje naar Marsden Point, waarin ik ze vertelde over mijn trip en hun ogen werden steeds groter en ze vertelde me meerdere malen dat ik helemaal gek was. Haha, altijd mooi dat effect. Na te zijn afgezet en de Hagenees een foto van me had gemaakt voor ze neef en nicht, vervolgde ik me weg naar het strand. Langs een olie raffinaderij liep het pad, zo het strand op en lopen maar! Me Ipod op me oren en volgas mee geschreeuwd op het strand met 'De Kast - In Nije Deij'. Heerlijk, wat een vrijheid. Ik liep die dag nog zo'n 11 km en toen kwam ik aan bij een camping in Ruakaka. Voordat ik die bereikt had moest ik nog wel mezelf door een rivier heen waden. Deze kwam tot kruishoogte, iets wat ik niet had verwacht, maar nog net op tijd haalde ik me Ipod en me telefoon uit me broekzak. Ik was helemaal gesloopt toen ik aankwam bij de camping en de eigenaar van het park stond me al op te wachten om me een lift te geven naar de receptie. Ik nam een lekkere, warme douche, maakte wat eten klaar in de keuken van het park en ontmoette nog wat Nederlanders die aan het rondreizen waren met een camper. Time for bed!

17 oktober; ''Listen to your body-day''
Ik had een goeie nachtrust gehad en me enkel voelde niet heel verkeerd aan. Ik nam nog eens een lekkere, warme douche en maakte me ontbijt klaar in de windloze keuken. De dag begon bewolkt en rustig aan op het strand. Ik nam een afslag te vroeg op het strand(ik zag oranje markers en ik volgde ze) en ik begaf me eerder dan verwacht op de weg. Terug op de route begon ik me langzaam af te vragen of het wel verstandig was om zo door te blijven gaan. Elke avond lag ik met pijn en hete en koude sensaties in me been in me tentje. Wanneer ik weer begon met lopen in de ochtend was me been al gauw gevoelloos en het voelde niet goed. In gedachten verzonken liep ik naar Waipu en begon me langzaam wat meer zorgen te maken. In Waipu was een Medical Centre en ik kon gelijk terecht bij een dokter. Vanaf hier weten jullie het ongeveer; dokter zegt het een en osteopaat overruled hem. Mijn zenuwen in mijn been worden bekneld door de scheve stand van mijn rug en ik moet rust houden en gekraakt worden om het te laten helen. Ook moest ik een afspraak maken voor bij de acupuncturist. Eerst maar eens een slaapplek opzoeken, welke ik vond in 'Waipu Wanderers'. Voor het achterlijke bedrag van 30 dollar per nacht sliep ik daar. Ik was hier al om 10 uur 's ochtends, dus ik pakte nog maar weer even een douche en ging liggen op bed. Het was niet echt een hostel waar ik was, maar een gebouw in de achtertuin van iemand die het had omgetoverd tot een gastenverblijf. 3 slaapkamers, een keuken, 2 badkamers en een woonkamer; het zag er verder prima uit. Ik was alleen, maar niet voor lang, want Leander kwam binnen, een Duitser, hoe kan het ook anders. Met hem trok ik de rest van de dag een beetje op en ook hij was 'amazed' bij de Te Araroa die ik aan het lopen was. Ook praatten we een hoop over boeken en tv-series en we maakten een heerlijke pasta samen. Die avond kreeg ik een smsje van Tony, herinner je 'm nog? De familie waarbij ik het zo fijn had gehad. Hij vroeg hoe het met de Hiking Viking ging en ik vertelde hem wat er was gebeurt. Meteen in het volgende smsje zei die dat die me de volgende dag kon komen ophalen, als ik dat wilde. Dan kon ik rustig bij hun revalideren en zou het me ook niet zoveel geld kosten. What the fuck, ik wist niet wat ik las. Ik was zeker 80km bij ze vandaan en dat ze me dat gewoon aanboden. Ik vertelde hem dat ik de volgende dag ging kijken of ik mijn afspraken kon omzetten naar Whangarei, dat ligt redelijk dichtbij waar ze wonen, en dan zou ik hem smsen. Ik ging naar bed, maar kon niet echt slapen. Ik kon gewoon nog steeds niet echt geloven dat ik misschien terug ging naar Tony, Susie en Audie.

18 oktober; Meeting again!
Ik was alweer vroeg op, met het krieken van de dag, zoals dat zo mooi kan heten, en maakte mezelf een 'big breakfast'. Ik had voor 2 nachten betaald, maar ik kon 1 nacht terug krijgen van de eigenaar van het hostel, dus dat was wel weer tof. Leander en ik gingen samen naar het centrum van Waipu voor wat rondstruinen en informatie en al snel belandden we in het museum, waar we gratis internet konden krijgen. De oudere dames binnen lieten Leander ook gratis uitprinten en gaven ons allemaal brochures en informatie, want ja, ook Leander was om; hij ging Te Araroa lopen. Hij had al ze toekomstplannen afgezegd en ging zich nu richten op het lopen van 'The Long Pathway'. Echt cool :)
Tony en Audie waren rond 12 uur bij me in het hostel en het was echt gaaf om ze weer te zien. Tony met ze big smile en 'little Audie' van 7 achterin de auto met ze headset op en luisterend naar Roald Dahl verhalen. We hadden elkaar weer een hoop te vertellen en onderweg naar huis werd Tony gebeld door een maat waar die samen bier mee brouwt. Hij ging vandaag wat brouwen en vroeg of we langskwamen. Haha, geniaal, de hele middag daar gezeten en geouwehoerd over van alles en nog wat, terwijl Tony en ze maat lekker bier aan het drinken waren en de brouwerij langzaam op gang kwam. Ik heb maar teruggereden naar huis toe en dat was echt chill om weer eens in een auto te zitten. Heerlijk om weer ff te rijden! En helemaal gaaf omdat het natuurlijk links is en het stuur rechts, mooi dat ik dat nog niet verleerd ben. In het donker kwamen we thuis en moeders Susie zat al lang te wachten met het eten; heerlijke chili con carne. Na het eten snel door naar de buren even verderop voor 'the rugbygame': Wallibies - All Blacks, oftewel Australie tegen Nieuw-Zeeland. Het werd op het laatste moment nog 28-29 voor de All Blacks wat goed was voor de stemming in het huis. Ik was helemaal gesloopt en was blij toen ik me bedje inkroop in het kleine caravanetje van Tony & Susie, genaamd Dolly. Deze staat naast de cottage en hier kan ik gebruik van maken terwijl ik hier aan het revalideren ben. Ik ben dus weer terug, 'feels like coming home'. Dat is wat Susie ook zei toen ze me weer zag; 'Welcome home Jasper'. Echt fantastische mensen, ongelooflijk, wat ben ik gezegend dat dit op mijn pad is gekomen.

Zo, nu zijn jullie op de hoogte van al mijn Te Araroa avonturen tot nu toe. Ik zit nu midden in mijn week rust, heb afgelopen dinsdag acupunctuur gehad en ga morgen weer naar de osteopaat. Ik voel al wel iets van verbetering in mijn benen, maar het voelt nog niet helemaal goed. We gaan het zien, ik ben in ieder geval in fantastische handen. Dikke knuffel, Jasper