Get the hell outta here!

Mijn eerste dagen in Nieuw Zeeland werden gevormd door een gevoel van vrijheid, maar echt het backpack gevoel had ik nog niet. Elke keer als ik buiten was voelde ik me wel vrij, maar eenmaal terug op mijn kamer keerde steeds vaker het gevoel bij me terug dat ik hier niet echt op mijn plaats was. In het begin hield ik het er vaak op dat ik nog in mijn jetlag zat, erg vaak moe was en nog niet lekker in me ritme zat.
Overdags vermaakte ik me wel degelijk. Ik ben meegelopen met een wandeltour door de stad(gratis) en vond in mijn wereldreisgids van NZ een 'vulkanenwandeltour' die je zelf kon lopen. Auckland is omringd en gebouwd op vulkanen. Sommigen zijn niet heel erg goed meer te zien, omdat er helemaal overheen is gebouwd, maar ze zijn er wel degelijk. Zo kon je in de stad beginnen bij het Albert Park en vandaar uit liep je door naar Auckland Domain en Mount Eden, om uiteindelijk te eindigen bij One Tree Hill, een goeie hike van 10km. Het was heerlijk om weg te zijn uit de stad en de wandeling deed me onwijs goed. Ik was behoorlijk moe daarna, want er zaten aardig wat beklimmingen in en 's avonds lag ik ook snel gevloerd.
Mijn 2e en 3e nacht slapen waren niet echt om over naar huis te schrijven. Ik werd om half 5 beide keren wakker en kon niet terug in slaap komen. Dan ga je liggen malen en ik voelde mezelf steeds lamlendiger en negatiever worden. Eigenlijk helemaal niks voor mij en ik voelde dat ik iets moest gaan veranderen.
Uiteindelijk die 3e nacht nog een uurtje kunnen slapen en om 9 uur wakker geworden om uit te checken. Ik was weer vol goeie moed door het fijne zonnelicht dat door ons raam op de vierde verdieping kwam en ik begaf me naar de bibliotheek voor het (gratis) internet. Ik voelde zo dat ik weg moest uit de stad, het bekromp me gewoon helemaal. In mijn bovenkamer, mijn lijf en mijn hart. Op het internet vond ik 'Fat Cat Lodge Hostel' ofzo iets; het lag een half uurtje buiten de stad en al vanaf het begin dat ik begon te lezen voelde ik dat dit mijn plek helemaal was. Dit was hetgeen waar ik naar op zoek was. Althans, dat gevoel gaf de site me al. Ik heb nog geen bankkaart hier, dus op internet boeken zat er niet in. Ik vond ook geen telefoonnummer of e-mail dus ik dacht, fuck it, ik ga er gewoon heen en ik zie het wel.
Mijn bagage had ik die ochtend gestald bij een reiswinkel dus die had ik snel even opgepikt, waarna ik mijn weg vervolgde richting treinstation. Ik had nog 1 nacht in het hostel, maar die kon me echt gestolen worden. Ik voelde zo erg mijn hart schreeuwen om weg te gaan uit de stad, het was zo het juiste om te doen. Heerlijk is dat, wanneer je geleid wordt door je gevoel en wanneer je hier op kan en durft te vertrouwen. Ik heb het nu al meerdere malen gehad op mijn reis dat ik door mijn gevoel te volgen bij het juiste uitkwam voor mij. Bijzondere ervaringen zijn dat en ik hoop dat iedereen die in zijn leven kan gaan ervaren. Het heeft wel degelijk te maken met een bepaalde vorm van overgave, want je hebt geen flauw idee waarom je datgene moet gaan doen wat je voelt, alleen maar dat het goed voelt. En ja, wij als controlfreaks out of the West, die alles graag willen verklaren, ja, dat is niet zo makkelijk normaal gesproken voor ons. Maar laat het eens toe, luister er eens naar en je zult zien dat het bijzonder is waar je uitkomt. In de stad was ik dit kwijt geraakt, te druk en te luid om jezelf te kunnen horen. Wie zal het zeggen, ik ben in ieder geval blij dat ik mezelf weer hoorde, want zaterdagmiddag zat ik in de trein richting Sunnyvale, thuisbasis van Fat Cat.
Na een half uurtje was ik er dus en na de weg te hebben gevraagd op het station ging ik op zoek. Het ging vaak door me heen van, tja, fuck, wat als ze geen plek hebben? Nou ja, dan zoek je iets anders op hierzo... En ja, anders kun je altijd nog terug naar de stad... Nee! Ik wil niet terug naar de stad! No way, ik weet gewoon zeker dat er hier plek is voor me...! Zo ging dat dus in mijn hoofd..........
Na helemaal verkeerd te zijn gelopen door een verkeerde route beschrijving vond ik uiteindelijk wel de goede weg en toen ik aankwam bij Fat Cat......wauw, waar de fuck ben ik beland?! Het was een onwijs groot stuk land waarop groenten en fruit worden verteeld, er zijn dieren en natuurlijk backpackers. Ik werd doorgestuurd naar Vincent en terwijl ik het huis binnenliep viel me al gelijk iets op; mensen keken me aan en zeiden gedag, terwijl ze me nog niet eens kenden. Kijk, dit is het backpackersleven waar ik naar op zoek was! Dat gebeurt in de stad alleen als je bij elkaar op de kamer ligt of als er mensen stoned of dronken zijn, maar anders is het ieder voor zich en 'mind your own business'. Nee, dit was beslist anders. Een heuze community hadden ze hier. Ik werd rondgeleid door Vincent, een belg uit Brugge die 'HouseAngel' was op dat moment van Fat Cat. Hij liet me alles zien en we praatte lekker Nederlands met elkaar en al snel kwamen we tot de ontdekking dat we beide net zoveel inspiratie uit 1 bepaald persoon halen en dat is, jawel, Christopher McCandless(Into The Wild). Wauw, wat was dit mooi. Ik kon het bijna niet geloven dat ik echt hier terecht was gekomen. Er wonen zo'n 20 backpackers in Fat Cat, waarvan er ook een hoop WWOOFen. WWOOFen is een project dat je zoveel uur werk verricht in een week en daar staat tegenover dat je onderdak, eten en drinken krijgt. 's Ochtends, 's middags en 's avonds is er de mogelijkheid om tegen een vergoeding mee te eten met de WWOOFers en de managers, Cathy en Rafa. Heel gezellig is dat en na afloop is er een zak waaruit je een kaartje moet trekken waarop dan je taak staat voor na het eten. Ook spreek je je naam, waar je vandaan komt en je geeft antwoord op een vraag die gesteld wordt in het algemeen. Deze is per dag verschillend. Ik kan zo nog wel even door blijven gaan met schrijven, maar ik zie dat mijn tijd bijna op is. Jullie weten nu in ieder geval dat ik op een fantastische plaats ben aangekomen, ik zit hier nu al vanaf zaterdagmiddag en het is net alsof ik hier al jaren woon. Alsof ik de mensen al jaren ken. Dit is backpacken, dit is waar ik naar op zoek was. Ook begint er langzaam een plan te vormen wat ik wil gaan doen, maar daar vertel ik nog niks over, dat ga ik pas naar buiten brengen wanneer het ook daadwerkelijk zo ver is. Voorlopig blijf ik hier nog wel even, ik zit hier echt heel goed. Deze plek heeft zo ongelooflijk veel energie en er zijn hier zoveel mensen waarmee ik raakvlakken heb. Maar, dat de volgende keer! Status Jasper; HAPPY!! :D