Kickoff

Vandaag is het de 14e van Augustus, mijn 2e dag is aangebroken op het prachtige Noordereiland van Nieuw Zeeland. Ik heb er nog niet heelveel van kunnen zien, want ik kwam hier gistermiddag pas aan en dat is niet zonder horten en stoten gegaan.
Het begon allemaal op de 11e; maandagochtend nog de laatste dingen opgeruimd in me apartement, mijn backpack ingepakt en me laten uitschrijven bij de gemeente. 's Middags kwamen Remco, Robba's, Steevie, Jacco & Berry me ophalen om me weg te brengen naar Schiphol. Ook Pascal en zijn vriendin Rachel gingen mee om me een laatste omhelzing te geven.
Twee weken hiervoor was ik al begonnen met afscheid nemen van een hoop mensen. Even een bakje koffie hier, uit eten daar, etc. Het was goed om iedereen nog even rustig te kunnen zien en spreken, niet alles op het laatste moment met een groot feest. Ook met broer Stefan nog even uit eten geweest en mijn vader heb ik de zondag voordat ik wegging nog gezien. Van mijn moeder nam ik thuis afscheid en dat was goed.
Onderweg naar Schiphol vroegen de jongens nog waarom ik in hemelsnaam vanaf Schiphol reisde. Ik moest uiteindelijk via Utrecht CS naar Dusseldorf reizen, dus waarom niet gewoon vanaf Alphen a/d Rijn de trein? Tja, als ik heel eerlijk ben heb ik daar niet echt over nagedacht. Na wat ik maandag heb meegemaakt, zal ik dat in het vervolg echt wel beter gaan doen...
Op Schiphol werd mij geadviseerd om een trein eerder te nemen vanwege de wegwerkzaamheden rondom Utrecht CS. Ik luisterde hiernaar en nam ipv de 16.17 de 16.00. Nog een foto'tje op het perron en elkaar nog een goeie omhelzing geven en toen was het afscheidsmoment daar. Ik was echt onderweg!
De conducteur kwam rond 16.30 bij me voor het controleren van mijn kaartje en ik vroeg hem of er nog problemen op het spoor waren. Hij ging even voor me kijken en na een blik op mijn ticket te hebben geworpen, vertelde die me al snel dat ik mijn aansluiting ging missen. Ik schrok me kapot, hoe de fuck kon dat nou? Ik had een trein eerder genomen! Hij vertelde me dat ik de trein hierna had moeten hebben, de 16.17, want die stopte niet overal, waardoor ik om 16.47 op het station was aangekomen en makkelijk me aansluiting had kunnen halen. Ongelooflijk, ik moest gelijk denken aan wat Jacco tegen me had gezegd in de auto toen ik had voorgesteld om gelijk naar Utrecht CS te gaan; ''Don't change your plan''..... Shit, this was bad. We zouden om 17.05 op Utrecht CS aankomen en mijn trein ging weg om 17.02. Als alternatief had de conducteur een route gevonden via Nijmegen, Venlo en dan Dusseldorf. Het zou me om 20.08 op de HBF van Dusseldorf brengen, waarna ik nog een trein moest nemen naar het vliegveld. Mijn vlucht vertrok om 21.30, dus het zou allemaal krap aan worden. Alles moest goed en op tijd lopen wilde ik het halen.
Pfff, dat waren geen fijne uurtjes in die trein zal ik je zeggen. Ik heb geen moment echt het gevoel gehad dat ik vrij was en op het punt stond om te gaan backpacken. Continu in me hoofd ermee bezig, wat als... Nog meer alternatieve plannen begonnen er in me hoofd op te spelen; misschien kon ik een andere vlucht naar Dubai kopen en alsnog me aansluiting halen, als ik 'm mis dan moet ik gewoon maar weer terug naar Mulder gaan en een maandje weer werken, etc.
Eerst nog even gesprint op Utrecht CS, maar dat mocht niet baten; de trein was al weg. Gelijk weer terug een perron gesprint om de trein naar Nijmegen te pakken. En dan zit je weer een uur in spanning, hopen dat de trein op tijd rijdt zodat je je volgende kan pakken. Machteloos zit je eigenlijk in de trein, want je kunt weinig tot geen invloed echt meer uitoefenen op je situatie op dat moment.
Gelukkig reed hij op tijd en kon ik de trein naar Venlo nemen. Dit was ongeveer weer een uurtje rijden, alleen nu was de aansluiting wat krapper op de volgende trein. Ik moest het station oversprinten naar de andere kant om de trein naar Dusseldorf te pakken. Gelukkig haalde ik deze ook nog en in de trein kwam ik aan de praat met een Nederlander en een Amerikaan. Het was een lekker luchtig en fijn gesprek en de spanning zakte een beetje bij me weg. Ze verzekerden me ook dat ik het wel moest halen, want het vliegveld van Dusseldorf was vrij vlot en snel. Ik begon er ook steeds weer meer in te geloven, maar het was nog niet zo ver. Ik had nog 1 aansluiting te gaan...
Zoals op de tijdsplanning liep ik 20.08 het HBF van Dusseldorf op en ging gelijk op zoek naar een informatiebalie. Na deze gevonden te hebben werd ik doorgestuurd naar spoor 13 voor de 20.23 naar het vliegveld. Pff, het wordt wel krap met de tijd zeg. Nog een kwartier lang wachten voordat ik in de trein kon en jawel hoor, ik had weer de trein die overal stopte en niet de trein die in 1x naar het vliegveld ging, ongelooflijk...
Volgens mij kwam ik zo rond 20.35 het vliegveld oprennen en met me laatste adem rende ik volgas naar AirBerlin toe. Ze gingen me eerst helemaal nachecken of me visum wel klopte en ik kreeg toen te horen dat ze over 10 min de check in gingen sluiten. Ik moest als een speer door paspoortcontrole heen en op naar de gate. Zoals de jongens in de trein al hadden gezegd, ging het vrij vlot op het vliegveld. Ik liep overal doorheen en toen ze begonnen met boarden kwam ik aan bij de gate. What the fuck, ik heb het gehaald! Ik heb het gehaald! Ik kon het nog steeds niet echt geloven, pas toen ik in het vliegtuig zat durfde ik rustig adem te halen en me voor te bereiden op de lange vliegreis die voor me lag.
Het eerste punt wat we zouden gaan aantikken was Dubai. Na 6,5 uur vliegen kwamen we daar aan en hier moest ik ongeveer 5 uurtjes wachten. Ik was behoorlijk moe door de reis, want ik had weinig kunnen slapen, maar door het lopen op het vliegveld werd ik langzaam weer wat meer wakker. Het volgende vliegtuig had ook nog eens vertraging, dus ik heb lang onderuit gelegen op een ligstoel, maar ook daar kon de slaap me niet vatten. Rond half 12 lokale tijd begonnen we de vlucht richting Sydney. Deze duurde ongeveer 14 uur en was een vrij relaxte vlucht. Ook hier heb ik niet echt geslapen, wel een beetje weggedommeld terwijl ik een filmpje keek op het scherm voor me, maar meer was het niet. 7 uur in de ochtend kwamen we aan in Sydney en om half 10 zat ik alweer in de lucht met mijn laatste vlucht, op naar het paradijs. Ik was nu echt goed verrot en viel continu in slaap in het vliegtuig. Dat was wel lekker, maar ik hunkerde naar een bedje in een hostel.
Aangekomen op het vliegveld kwam ik erachter dat mijn pinpas nog niet geactiveerd was voor dit werelddeel. Wat was het nou, mijn oude pinpas was dit wel, maar een paar weken voordat ik wegging kwam ik erachter dat hij zou verlopen in een half jaar. Ik heb toen een nieuwe aangevraagd, maar nooit meer gedacht aan het activeren van pinnen in het buitenland. Okay, fuck, weer een probleem. Ik had geen cash op zak en mijn bankaccount hier in Nieuw Zeeland moest ook eerst geactiveerd worden, wilde ik daar geld van kunnen opnemen, maar dat moest ik weer bij een branche van de bank doen, in het centrum. Het vliegveld ligt hier zo'n 20km vandaan en ik had me er al mentaal een beetje op voorbereid dat ik het hele stuk kon gaan hiken en hopen te worden opgepikt door een auto. Eerst ben ik nog de parkeerplaats opgegaan, mensen aangesproken, vragen voor een lift, maar niemand die me mee wilde nemen of die kant op ging. Ik heb toen me wandelschoenen aangetrokken en ben de richting opgegaan die me werd aangeraden, toen ik nog een man tegenkwam die ik aansprak of ik zo de goede kant opging. We raakten aan de praat en ik vertelde mijn verhaal. Hij vond dat ik een bus moest nemen en gaf me 20 dollar! Wajow, er was me al gezegd dat hier vriendelijke mensen wonen, maar om daar zo snel mee in aanraking te komen. Wauw, dat kwam echt zo ongelooflijk mooi op me pad! Eerst heb ik nog geprobeerd met dat geld even het internet op te gaan en proberen mijn nederlandse pinpas te activeren, wat jammer genoeg niet lukte. Daarna een shuttle bus gepakt naar het centrum en weer aan de praat geraakt met een jonge gozer deze keer. Hij gaf me uiteindelijk zijn telefoonnummer, dat als ik geen slaapplek kon regelen, hij zijn creditcard gegevens aan een hostel zou geven en dan wij het later wel zouden regelen. Wauw, wat mooi om dit allemaal zo mee te maken. Uiteindelijk heb ik in de bibliotheek op het gratis internet geregeld dat me Nederlandse pinpas het zou doen en kon ik eindelijk geld pinnen.
Het waren 2 ongelooflijk intense dagen met een hoop spanning en stress, maar ook heerlijk genieten wanneer de zon weer achter de wolken vandaan is gekomen. Ik heb een bed nu in Nomads Backpackers Hostel en ik heb heerlijk geslapen vanaf 11 tot 10 de volgende ochtend, ik had het echt ff nodig.
Nu langzaam hier gaan beginnen met opstarten. Mijn NZ bankaccount is nog niet geactiveerd, maar dat gaat hopelijk morgen of overmorgen goed komen. Mijn telefoon doet het ook nog niet, wat trouwens heerlijk rustig is, maar ook dit zal wel snel verholpen zijn. Het gaat goed met me en tot snel weer!! X