Geen verlies, alleen maar winst

Zo, de 14e van november alweer, 2000 en 14. Gisteren de 3 maandenmijlpaal aangetikt en dan besef je opeens weer hoe snel de tijd is gegaan. Wat je allemaal hebt meegemaakt en beleefd passeert de revu even in je hoofd en het enige wat er dan met je kan gebeuren op zo'n moment is dat er zich een grote smile op je gezicht aftekend. Ik ben benieuwd wat de volgende 3 maanden me gaan brengen....
Dan wil ik nu graag naar voren brengen wat me de laatste dagen heeft bezig gehouden; mijn blessure. Toen ik in Auckland aankwam bij FatCat, had ik in mijn hoofd om 2 dagen rust te nemen en dan mijn weg te vervolgen zuidelijk, richting Hamilton. Tijdens de 2e dag rust voelde ik al aan dat het niet zo goed ging met me benen, dus aan het einde van de dag besloten om er nog maar een dagje aan vast te plakken. Ergens in me achterhoofd voelde ik de bui al hangen en langzamerhand werd me steeds duidelijker dat ik op deze manier niet verder kon lopen. Ook de 3e rustdag leverde niet heel veel herstel op en toen ik de volgende ochtend wakker werd, hakte ik de knoop door; ik zou stoppen met Te Araroa. Dit was afgelopen maandag en ik moet zeggen dat het vanaf het begin aan goed voelde. Tuurlijk deed het zeer en was ik er een beetje treurig om, maar ik merkte aan mezelf dat ik hier al vrij snel doorheen was. Het was het verstandigste om te doen, luisteren naar me lichaam en te kiezen voor me gezondheid. Ik ben met Te Araroa begonnen, heb 6 fantastische weken beleefd, met vallen en opstaan, levenslessen en prachtige ontmoetingen en dat steek ik allemaal in me zak. Vanaf het begin overheersde dit gevoel, alles wat ik heb gekregen door het aangaan van de uitdaging en niet het verlies van het 'nu' niet uit kunnen lopen. Ik zeg met nadruk nu, want Te Araroa is echt nog niet klaar met me. Met alle ervaring die ik nu heb opgedaan, kan ik me in de toekomst veel beter voorbereiden en zodoende een grotere kans hebben om hem dan wel uit te lopen. Ook ben ik er achter gekomen dat ik veel meer een persoon ben om een tocht als deze met iemand anders te lopen. Ik vind het zoveel mooier om dit te delen. Zoals Christopher McCandless al schreef: ''Happiness only real when shared''. Ik heb ervaren dat ik me makkelijk zelf kan redden, maar ik vind het gewoon veel leuker om het samen te doen. Wel is het erg belangrijk dat je op hetzelfde fitnessniveau zit en dat het iemand is waarmee je een heel goede connectie hebt, iemand waarvoor je ook door het vuur gaat.
Na de maandag bleef ik een beetje rondhangen bij FatCat. Mijn bovenbeen bleef warme en koude sensaties verspreiden en als ik een stukje ging lopen, was ik snel erg moe.
Op dit moment zijn er een hoop WWOOF'ers in FatCat. Ze verkopen fruit op de straten van Auckland en zijn daar vaak de hele dag mee bezig. 's Avonds is het een stormloop in het dan toch wel erg kleine huisje dat hier op het terrein staat en ik merkte dat ik moeite had hiermee. De community die ik kende van 2 maanden geleden was rustig, iedereen kende elkaar en bleef voor langere tijd rondhangen. Nu kende ik nog maar een paar mensen en door mijn solo hikingperiode was ik een beetje 'groep-met-mensen schuw' geworden. Ik ontweek het een beetje, vertelde mezelf dat het te druk was en trok mezelf terug in me tent. Na de eerste paar dagen was de grootste schok voorbij en mengde ik mezelf meer in de groep. Langzaamaan kwam ik weer helemaal in het backpackleventje en avonden gevuld met fantastische momenten volgden. Er werd weer heerlijk muziek gejamt op het dek, het vuur brandde lekker warm terwijl de regen buiten neerkletterde, gelach dat uitmondde in zwaar geschater en bovenal, er werd zoveel liefde en energie naar elkaar verzonden. Groepsknuffels van een half uur met massages tot gevolg; we lijken wel een stel hippies bij elkaar :) Ja, prachtig.
Woensdag stapte ik bij iemand in de auto om terug te gaan naar Puhoi, naar Bob, John & Pippy. Ik had wat spullen bij hun achter gelaten de laatste keer dat ik bij ze was en die wilde ik nu gaan halen. Een paar extra kleren kon ik wel weer gebruiken, aangezien ik tijdens het hiken alleen maar een 'loopsetje' en een 'slaapsetje' bij me had gedragen. Ook wilde ik langzaam het backpacken weer gaan oppakken en was uitgekomen bij een baan in de agrarische sector. Deze heb ik nog niet, maar ik wil hier graag werk van gaan maken. Als ik 3 maanden seizoenswerk doe, zoals fruit plukken, wordt mijn visum met 3 maanden verlengd. Ook wil ik graag gaan werken, vanwege iets wat mij ter ore is gekomen hier in FatCat. Op een avond werd hier de film 'Garbage warrior' vertoond(MUST SEE!) en aan het einde ervan vertelde de eigenaar van de community over een project waar zij zelf mee bezig waren. Het heet 'The Patagonia Project' en is in het kort dit; samen met 'Earthship' gaan ze een community bouwen op een ecologische manier in Argentinie. Nou ja, Earthship is het bedrijf dat een maandlang 70 'studenten' gaat leren hoe ecologisch te bouwen. Je kunt je hier voor inschrijven en ik denk dat je wordt uitgeloot, maar dat weet ik niet zeker nog. Na die maand is het de bedoeling dat er nog eens 6 maanden hier volop wordt doorgebouwd om een 'duurzame' community daar in Argentinie op te bouwen. De huizen zullen helemaal zelf voorzienend zijn en weinig kosten hebben voor de mensen die hier in komen te wonen. Het is echt rete interessant en ik voelde gelijk weer zoiets van; ''Whatthefuck, dit wil ik.'' Ik wil dit leren en in me eigen leven ook gaan toepassen. ''When one door closes, others will go ajar.'' En dat is gewoon weer gebeurt. Ik moet natuurlijk nog uitgeloot worden, maar meer dan je inschrijven kan je niet doen. Ik ga nu proberen om al het geld bij elkaar te krijgen om hier naar toe te kunnen en dan zien we wel weer verder. En anders dan liggen er nog veel meer opties klaar die ik kan nemen hier in Nieuw-Zeeland. Wat heerlijk toch om zo lekker vrij dit te doen.
Ik was dus naar Bob, John & Pippy gegaan en ze hadden er al rekening mee gehouden dat ik zou blijven bij ze. Ik dus niet echt, maar het klonk mij wel goed in me oren, dus ja, waarom ook niet? De rest van de woensdag relaxt aan gedaan en wat bij gepraat, maar donderdag heb ik John een hoop geholpen in de tuin. 's Avonds ben ik met de auto weer teruggegaan naar FatCat om daar een nachtje te slapen en nog even wat mensen te zien. Nu is het de volgende dag en ik heb al me spullen, behalve me tent, al in de auto liggen en ik ben bijna gereed voor de reis terug naar Puhoi. Ik denk dat ik het weekend even bij hun blijf rondhangen om wat hulp aan te bieden in en rond het huis en daarna 'denk' ik dat ik mijn weg langzaam richting het zuiden ga maken. Het zou mooi zijn als ik tegen het einde van de maand een baan hebt en zo niet, dan niet:
''It will all be okay.'' :)