Rust bij de familie Coyle

De rustperiode bij Tony, Susie & Audie heeft me zeer goed gedaan. Niet alleen qua fysieke toestand, maar ook zeker op het mentale vlak. Ik heb goed na kunnen denken over hoe dit nu is gekomen en hoe ik dit in de toekomst kan voorkomen. Als ik terugkijk op het eerste gedeelte van Te Araroa zie ik mezelf terug als iemand met grote haast, iemand met een druk op ze schouders en lichtelijke, zelfgeplaatste 'zorgen' in zijn eigen hoofd. Ik zat heel erg in over het geld wat ik te besteedden had tijdens deze 4 maandenlange trektocht, als het er geen 5 worden. Als plan zat er in mijn hoofd om de gehele trip in 1x uit te lopen, zo snel mogelijk, want ik zat vast aan een geld/tijdschema. Hierdoor heb ik onnodig veel haast en druk bij mezelf neergelegd, wat tot de nodige fysieke overbelasting heeft gezorgd. Doordat dit in mijn hoofd vastzat, het in 1x uitlopen zonder te stoppen onderweg voor werken, zag ik maar 1 manier om Te Araroa te lopen; hard, snel en goedkoop. En daarvoor ben ik beloond met een blessure, al zou ik zelf liever zeggen dat ik ben beloond met een levensles. Eentje waar ik goed over na heb kunnen denken de laatste paar weken en zodoende ben ik ook in me hoofd meer tot rust gekomen. Ik heb het vastgezette idee van het in 1x uitlopen laten varen en daardoor is er veel meer ruimte gekomen voor ontspanning en genieten. Luisteren naar mijn lichaam en daar ook gehoor aan geven, dat is een les die zeker nog op het lijstje stond onder het kopje 'Nog te leren', en dat proces is nu dan ook in werking gezet. Ik heb hier altijd al moeite mee gehad, niet willen toegeven aan pijntjes, want dat aanstellen is nergens goed voor. Maar wanneer is iets aanstellen en wanneer moet je wel degelijk luisteren naar je lichaam? Waar ligt die scheidingslijn? Het is weer een onderdeel in het leren kennen van jezelf en het vertrouwen in dat wat jij voelt daadwerkelijk ook is wat jij voelt en daar sta je voor.
Bij Tony & Susie kon ik alles even helemaal loslaten. Vanaf moment 1 heb ik mezelf daar zo thuis gevoeld en er was gelijk zoveel vertrouwen van hun kant. De auto kreeg ik mee om naar de osteopaat en acupuncturist te gaan en ook Audie heb ik meerdere malen van de busstop opgehaald. In het begin voelde ik me een beetje ongemakkelijk bij het idee dat ik bij hun thuis was en helemaal niks hoefde te betalen, terwijl ik de hele dag eten naar binnen kon schuiven, ''Take what you want, what's ours, is yours''. Nadat ik hierover het gesprek was aangegaan lieten ze me duidelijk weten dat het niks was om me druk over te maken en het enige wat ze vroegen was of ik een paar keer voor ze kon koken. Nou, dat wilde ik natuurlijk wel doen, ik ben gek op koken! De eerste keer had ik 'Hiking Goreng' voor ze gemaakt, zoals Tony dat zo mooi had bedacht. Het was een Thaise kokosnoot/cashewnut curry en dat ging goed naar binnen. Ook heb ik nog een keer een grote pot met hutspot gemaakt en ook dat viel goed in huize Coyle. Maar aan de kookkunsten van Tony en Susie kan ik echt nog lang niet tippen zeg, wat kunnen zij koken. Het is een passie van beiden en dat was goed te merken in de avond tijdens 'dinner'.
Audie is echt een 7-jarig knulletje met veels te veel energie. Thuiskomend van school is het gelijk een bal erbij pakken en het gras op om te spelen. Mooie momenten waren ook als die soms bij me kwam met een Asterix & Obelix en vroeg of ik hem wilde voorlezen. Dan lag die tegen me aan als een klein broertje en merkte je niks meer terug van dat energieke ventje en was die 1 en al oor. Ook konden we hem af en toe wel eens schieten, want dan waren Tony & ik met de boomhut bezig en dan klom die boven onze hoofden in de boom en voordat we het wisten waren we bedekt met schors, takjes en bladeren. En je kon het vijf keer tegen hem zeggen, maar de zesde keer ging die echt wel weer boven je de boom in.
Tijdens het eten vertelde ik Tony, Susie & Audie over Opa Huib. Hoe die was, wat die voor me betekent, hoe we met elkaar het hele euthanasieproces waren ingegaan en vooral onze laatste weken met Opa Huib. Ik werd behoorlijk emotioneel en de tranen stroomde over me wangen bij het ophalen van al die herinneringen aan Opa. Susie sloeg een arm om me heen en Audie was vrij stil aan de tafel. De volgende dag zocht die het gesprek op met me over Opa en vertelde die me dat Opa in de hemel was. Ik vertelde hem dat ik dacht dat Opa nu bij me is, hier in Nieuw-Zeeland en daar moest die even over nadenken, maar al vrij snel was hij ook tot de conclusie gekomen dat dat wel eens zo zou kunnen zijn. Een heel gesprek volgde waarin vanuit zijn kant centraal stond om met mij te praten over Opa en me te troosten, echt zo ongelooflijk mooi. Een jochie van 7 jaar oud, heerlijk die onschuldigheid van een kind. Zoals ik al zei, echt een mooi 7jarig knulletje.
Tony werkt vanuit huis in de IT business en daar heeft die het vrij druk mee. Lunches hadden we samen en ik vond het altijd heerlijk om ff met Tony te zitten en te ouwehoeren. Hij is gek van muziek en dansen en op party's gooit die er nog wel eens een 'Caterpillar' uit. Echt fantastisch, ik heb het hem zien doen en hij kan het echt wel, haha. Hij is echt een coole dude en ook nog eens de 'president' van de lokale 'coastguard'. Samen hebben we een hoop gewerkt aan Audie zijn boomhut. Het frame onder de vloer had hij zelf al geinstalleerd, maar samen hebben we de vloer en de wanden gemaakt. Ook heb ik nog een gedeelte geverfd ervan en we zijn een paar goeie dagen volop bezig geweest. Als resultaat heeft Audie nu al een soort van 'Outpost' met een 'trapdoor'.
Met Susie heb ik ook heerlijk kunnen kletsen, maar dan voornamelijk veel dieper dan met Tony. Susie noemde mij ook wel een jongen die niet echt aan de jongensnormen voldeed, omdat ik zoveel praatte en deelde. We zijn een paar keer wezen koffie drinken in Whangarei en Helena Bay en dat was erg relaxt. Op de voorlaatste dag bij de familie Coyle liet Susie mij ook nog wat tranen van haar kant zien. Ze vertelde me dat ze het er moeilijk mee had dat ik wegging en dat ze het zo fijn vond dat ik er was die 2 weken. Dat ze me energie die ik meebracht ging missen. Dat vond ik wel zo mooi dat ze dat met me deelde, een prachtig moment wat ik weer meeneem in mijn hart.
Diezelfde dag in de avond gingen we met ze viertjes naar de overburen, Berry & Coleen, voor een bbq. De drank werd goed genuttigd, het eten was niet aan te slepen en het volume van de speakers ging ook met het uur iets meer omhoog. En tja, who cares? Iedereen woont toch zo ver verwijderd van elkaar, niemand die je hoort! Ik had gewoon pijn in me buik van het eten, zoveel had ik naar binnen gewerkt. En ja, er moest natuurlijk ook gedanst worden, dus dat ging lekker heen en weer in me maag. Audie en Tony gooide er een zooi breakdance moves uit op de vloer en Susie leerde me wat styledansen. Welcome to the Madhouse!
De volgende dag, 1/11/2014, was het dus afscheiddag. We zouden gezamenlijk naar Waipu terugrijden, daar bij de Pizzabarn wat pizza's naar binnen schuiven en gedag zeggen tegen elkaar. De pizza's waren fantastisch en tijdens het eten ervan praatten we een hoop over het bouwen van een huis, iets wat Tony & Susie al jaren willen doen. Ik beloofde ze dat als ze binnen een jaar een plan hebben en toestemming hebben, ik ze kom helpen voor een paar maanden, dus we zullen zien over een jaar.
Toen ik me tas uit de auto pakte, liepen me ogen al vol met water. Tony gaf me een stevige knuffel, maar ik kon alleen maar huilen en geen woord uitbrengen. Nadat ik ze alle drie een dikke knuffel had gegeven en vertelt had dat dit niet de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien, bedankte ik ze nog een keer goed voor alles en vertelde ze dat ze in me hart zaten. Ik draaide me om met tas bepakt op mijn rug en ik was terug op de Te Araroa route. Nog eenmaal omdraaien om te zwaaien en weg waren ze. ''Dag familie Coyle, bedankt voor jullie liefde en zorg en tot volgend jaar........''
Liefs, Jasper